Laurelle's Letter (Completed)

Chapter 9

---

Dalawang linggo nang hindi nakauwi si Laurelle sa bahay.

I never saw her again in the shop she's working, ni mismong sa apartment niya ay hindi ko rin siya makita.

The feeling I felt many months ago, where I can only see her face once in a year came back.

Mas dumilim pa ang buhay ko ngayon dahil ni isa maliban sa aso ko ay wala na akong kasama sa bahay.

May ginawa ba akong hindi niya nagustuhan?

Naging mabait naman ako sa kaniya.

Ano bang nagawa ko? ba't ba ako laging naiiwang mag-isa?

Inisip ko na ang lahat ng pwede kong isipin. Sa mga oras na ito ay hindi ko na talaga alam kung ano ang gagawin.

Moymoy sit on my lap.

"I guess we're going to be lonely again, bud." I whispered.

I still tried calling Laurelle's number but did not receive any answer.

Ilang araw na ulit ang lumipas ngunit araw-araw ko pa ring hinihintay si Laurelle na pumasok sa pintuan.

Araw-araw ko ring binibisita ang abandonadong tulay dahil ayaw kong maulit muli yung nangyari noon.

Ang ilang araw na paghihintay ko ay naging isang linggo, hanggang sa nag dalawa, nag tatlong linggo hanggang sa naging buwan, dalawa, tatlo, hanggang sa nag apat. It feels like nothing can beat the sadness I'm feeling right now.

Apat na buwan na ang lumipas at dahan dahan ko na lang tinanggap na baka hindi na talaga siya babalik.

Masakit man, ngunit inisip ko na lang na baka mas okay siya sa pinaroroonan niya ngayon, at baka ayaw niya akong makasama kasi ang pagiging malungkot lang ang alam ko.

I started doing things that could make myself busy so that I can stop thinking about Laurelle. Hindi ko na yata alam kung anong gagawin ko kapag tuluyan na akong naloko sa kaiisip sa kaniya. I also didn't celebrate Christmas and new year.

One rainy day, habang tumutugtog ako ng gitara at nakatanaw sa labas, habang iniisip kung gaano ka lungkot ang buhay ko, I saw the girl I've been longing for months, I saw her, I saw my Laurelle standing outside of my house's gate.

Dali dali akong lumabas at hindi na nag-abalang mag hanap pa ng payong dahil baka mawala ulit si Laurelle kapag hindi ko pa siya pinuntahan agad.

Basang basa na rin ako ng makalapit sa kaniya.

Her eyes are swollen and red, her lips too are pale, she lost weight, the dark circles around her eyes are now very visible.

Wala siyang ibang gamit na dala kundi ang maliit na string bag lamang.

Nang nasa mismong harapan niya na ako ay walang pasabi niya akong niyakap.

In the middle of the pouring rain, Laurelle cried on my chest while hugging me.

Parang dinudurog ang puso ko na makita siya sa ganitong sitwasyon dahil sa mga nangyayari ngayon sa kaniya. Nakonsensya ako sa mga inisip ko na baka mas maayos na siya ngayon at ayaw na akong makita.