MY DEAR ENEMY | Levi Ackerman +18

-V-

⚜️
Plan
⚜️

Nefesimi tuttum. İstemsizce. Dudaklarıma dokunan bir başka dudaklar yüzünden.

Düşman dediğim adamın dudakları.

Gözlerim kocaman açılmıştı. Ama onunkilerin kapalı olduğunu hissedebiliyordum...

Sesler, odanın her bir yanında dolaştıktan sonra sığındığımız dolabın tam önünde durdu. Aklımı toparlayamıyordum, ama karnımdaki sızıyı dışa da vuramıyordum.

Yerimde hafifçe kıpırdayıp, hem ondan kurtulmak hem daha rahat edeceğim konuma geçmek istemiştim ki, bileklerimi kavrayan parmaklarını hissettim. Dudaklarıma yerleşen dudaklarında güç hissettiğimde, beni uyardığını anlamıştım elbette.

Ama neden... Bu hareketi ne diye başımı döndürüyordu ki?

Elbette. Ama elbette bir intikamım olacaktı. Beni kurtarmış da olabilir. Fakat ben dışarıda kalsam yine onun kıçı yanacaktı. Tamamen beni düşünmüyordu yani.

Dolabın kapağında aniden bir gıcırtı duyduğumda, beynimdeki her şeyi rafa kaldırarak, sesleri dinledim. Aksi bir durum karşısında, yaraya rağmen sıkı bir karşılaşma üstlenmek zorundaydım.

"Hiçbir yerde yoklar!" Uzaktan geldi bir ses.

"Uzaklaşmış olmaları imkansız. Her deliğe bakın." Öfkeli çıkan diğer tını, odaya daha yakındı diğerine kıyasla.

Kapı biraz daha aranırken, "Belki de çocuklar gibi saklanmış-" diye konuştuğu sırada, sözlerini tamamlamadan önce kendimi o savaşa hazırlamaya çalışmıştım tamamen. Levi, benim aksime daha da kararlı duruyordu konumunda. Son noktaya kadar sesimin ve sesinin çıkmaması için uğraş veriyordu.

Fakat, bedenime derin bir rahatlık veren uzaktan gelen bir ses, "Camdan kaçmışlar!" diye bağırdı aniden. Kapı durdu. Daha sonra kapandı. Odanın içinde duyulan hızlı adım seslerinin ardından, kendi aralarında gerçekleştirdikleri bazı diyalogları gözlerimi kapatarak dinlediğimde, onun kurduğu her adıma gerçekten inanmaya başlamışlardı bile.

"İki kişi, Bay David ve diğerlerinin cesetleriyle ilgilensin."

"Emredersiniz."

Büyük bir gürültüyle boşalmaya başlayan ev, geriye sadece küfür dolu duvarları bıraktığında, bizimle beraber iki kişinin kaldığını varsaydım. Levi, hızla geri çekildikten sonra sessiz kaldığında, benim gibi dışarıyı dinlediğini anladım. Güvenli bir şekilde dışarıya çıkabilmemiz için, kusursuz bir plana ya da dışarıdan bir güce muhtaçtık. Şu an için, neyi yapmamız gerektiği soru işaretiydi. Ve cevabı, buradan çıktıktan sonra etkisiz kılmak zorunda olduğumuz adamlar tarafından verilecekti.

Emindim ki, o da benimle aynı şeyi düşünüyordu şu anda.

"İlena," diye konuştu aniden. "Bilincin nasıl?"

Psikolojik olarak karnımdaki yaraya biraz daha bastırdığımda, bedenimin acı çekse dahi önceki yaralanmalar sebebiyle kolay alıştığını hissettim. Buna rağmen yine de durmak bilmeyen kanım canımı sıkmıyor değildi. "İyiyim," dedim sadece.

"İyi," diyerek yanıtladı anında. "Biraz önceki olaydan birine bahsedecek olursan kendini ölmüş bil." Yüzümü net görebilseydi eğer, tam bu anda inatla gülümserdim ona. Elbette kimseye söyleme gibi planım yoktu, olamazdı da. Ama o anın intikamını zihnimde çoktan kurmuştum bile. Kapıyı hafifçe ittirdiğinde, bulunduğumuz yere daha fazla giren ışık, içimi açmıştı adeta. Yapabildiğim kadarıyla güzel bir nefesi, ciğerlerime yolladığımda, uygulayacağı her adımı sabırla beklemeye koyuldum. Uygun bir mesafeye kadar sessizce açtığı kapaklar arasından hafifçe uzattı başını. Büyük ihtimalle etrafı iyice tarayıp, cesetlerle kalacak adamların nerede olduğuna bakıyordu. "Odanın kapısı tam kapalı değil." Kapaklardan birini bıraktığında, kendi tarafındakini dikkatli bir şekilde sonuna kadar açınca bana çevirdi gözlerini. "İzlenim yapabileceğim aralık var. Sessiz kalmaya devam etmek zorundayız." Kısık sesi, benden bir onay bekler gibi mıhlanan dudakları arkasına kaçtığında, usulca salladım başımı. Artık karanlıkta olmayışımızla beni göreceğini biliyordum. Konuşarak cevap vermeyi reddetmenin tek sebebi, ses tellerimle ayarsız şekilde oynayabilecek delik etimdi. Hataya yer vermemekten öteye, zemini kurmak dahi istemiyordum artık. Zaten bugün yaptığım şey, fazlasıyla acemi işiydi... "Ben gelene kadar dolapta dur."