Webs Of Fate/WooSan✓

16

16.BÖLÜM

~~~~~~~~~

-31.09.1984

Wooyoung tüm gece boyunca kitap yazmaya devam etmiş ve radyo açık beklemişti.Beklediğine değmişti çünkü Choi San kimsenin dilinden düşmeyen,herkesin takdirini kazandığı,sesini dünyalara duyurmayı başaran bir sanatçı olmuştu.
Wooyoung sevgilisiyle gurur duyuyordu ve şarkılarında diğer insanların aksine verilmek istenen mesajları daha kesin ve net bir şekilde anlıyordu.
Diğer insanların eğlenceyle dinlediği şarkıları o gözyaşları ile dinliyordu.Yıllar içinde sadece birkaç kez mektuplaşmışlardı.
Wooyoung ise yazar olmayı başarmıştı.
Şu anlık iki kitabı basılmış olmasına rağmen çok genç bir yazar olduğu ve bir gençten bu denli edebi eserlerin çıkması şaşırtıcı ve nadir olduğu için ülkesinde büyük ses uyandırmıştı.
Yazdığı her kitap onun hayatından bir parça taşıyordu.
Asıl mesleği yazarlık değildi oysa.
Doktor olacaktı Wooyoung.
Karşı koymayı binlerce kez düşünmüş olsa da vefat eden anneannesinin isteği üzerine çocuk doktoru olmayı ve çocukların hayatına dokunmayı kafasına koymuştu.Boş zamanlarında masallar yazıyordu hasta gelen çocuklara okumak için.
Radyo açık bekleyen Wooyoung,San'ın şarkısı gelince duruşunu dikleştirdi.
Kalemini bıraktı ve San'ın ona giderken yazdığı mektubu eline aldı.
Arkadan gelen San'ın sesi ile beraber tekrar tekrar gözyaşları ile mektubu okuyordu.Wooyoung okumayı bir kenara,eline aldığında dâhi gözyaşlarına engel olamıyordu.
Radyoda oynatılan San'ın söylediği şarkının sözleri de Wooyoung'un hasretini ve yaşlarını daha çok şiddetlendiriyordu.

*"Seni özlediğim kadar
Beni özlüyor musun?
Sen de rüyalarında
Beni görüyor musun?
Öyle zor ki ayrı kalmak,
Öyle dayanılmaz ki...
Unut beni sevgilim.
Ben unutmuyorum."

Wooyoung mektubu masasına koyarak üzerine yattı.
Yattığı mektubun üzerinde uyuyakaldı.

-Ertesi sabah-
-01.10.1984

Wooyoung'un babası Bay Jung,oğlu uyurken odasına girdi.Oğlunun masasında anahtarlık arayan Bay Jung'un gözüne bir kağıt çarptı.Eline alıp okumaya başladı.

"Sevgili Woo'm,

Çok güzel görünen bir uçuruma çıplak ayaklarla yürüyorduk.Şimdi uçurumun sonuna geldik.Ayaklarım beni daha fazla götürecek kadar güçlü değil.
Seni de kendimle beraber uçurumdan aşağıya sürüklemek istemiyorum.
Bize bir yardım eli uzatılması için çok yalvardım fakat hepsi yankılanarak bana geri döndü.
Sensizlik bana çok zor gelecek olsa bile yalnızlığa alışkınım ben,her ne kadar etrafım insanlarla dolu olsa dahi, çevrem geniş olsa dahi hem herkesle hem de hiç kimseyleydim.
Seni ve aileni yük altında bırakmak istemiyorum.
Bencillik ettiğimi düşünebilirsin ama eğer birbirimizin kaderinde varsak eninde sonunda beraber olacağızdır.
Denk geliriz belki,ilk günkü gibi kalplerimizi dinleriz.
Hem dünya çok küçük,beni bekleyecek misin?
Söz, döneceğim.
Küçüğün dönecek ve kocaman adam olacak.
Mutlu olmaya çalış.

Özür dilerim.

-Choi San "

Bay Jung okuduğu mektupla resmen sinir krizi geçiriyordu.

Oğlunun o oğlanı unuttuğunu sandığını hâlde yıllar önce yazdığı mektubu hâlâ gözyaşlarıyla okuyordu.