"Χαρά μήπως έχεις αρχίσει να την πατάς μαζί μου;" με ρώτησε με υπεροπτικό ύφος σταυρώνοντας τα χέρια του κάτω από το στήθος του.
"Εγώ;" ρωτάω δήθεν θιγμένη χτυπώντας απαλά τα δάχτυλα του χεριού μου στο στήθος μου, υποδεικνύοντας με "Εε δεν είσαι με...
Περπατάω μέσα σε μια μουντη και μονόχρωμη πολυκατοικία. Πρέπει οπωσδήποτε να προλάβω το ραντεβού μου με την ψυχολόγο. Άργησα να ξεκινήσω...
Είναι πολλές οι υποχρεώσεις! Λίγο το διάβασμα για τη σχολή,λίγο η δουλειά,λίγο οι δουλειές του σπιτιού. Εε δεν το χω και με την οργάνωση οπότε ναι,έφτασα με τη "ψυχή στο στόμα".
Αφού μπήκα μέσα στο ιατρείο και έκατσα στον άσπρο καναπέ της αίθουσας αναμονής ,άκουσα μια εκνευριστικά τσιριχτη φωνή να μου μιλάει.
"Είστε η δεσποινίς Χαρά Μαρνέζου;" με ρώτησε μια κυρία γύρω στα 35 διορθώνοντας τα μικροσκοπικά γυαλιά της.
" Μάλιστα " απαντώ και εισπράττω ένα ψυχρό και απόμακρο νεύμα.
"Περάστε μέσα. Η κυρία Διαμαντή σας περιμένει!" είπε απλά κάνοντας μου νόημα να περάσω!
" Τι ψυχρός άνθρωπος;" σκεφτόμουν. Άμα δεν της αρέσει η δουλειά της, γιατί είμαι σίγουρη ότι δεν είναι ικανοποιημένη, ας φύγει! Είναι εντελώς ειρωνικό να εργάζεσαι ως ιδιαιτέρα ψυχολόγου ενώ φέρεσαι αψυχολόγητα!
Όταν έφτασα μπροστά από την μπεζ πόρτα έστρωσα τα μαλλιά μου και την χτύπησα. Μόλις άκουσα το χαρακτηριστικό "περάστε", μπήκα μέσα και είδα την κυρία Διαμαντή να με περιμένει καθισμένη στην μεγάλη και άνετη καρέκλα του γραφείου της.
"Κάθισε Χαρά μου!" μου είπε και ακολούθησα την "εντολή" της.
Αφού βολεύτηκα στην θέση μου με κοίταξε με ένα όμορφο και αστραφτερό χαμόγελο και ρώτησε :
"Για ποιο θέμα θες να μιλήσουμε;"
Αντε τώρα να βρω το κουράγιο, τη δύναμη και το θάρρος να μιλήσω γι αυτό που μου άλλαξε... τα πάντα...
Τι να της πω; Για τα άθλια παιδικά μου χρόνια; Για τους αγώνες επιβίωσης μου; Για τον πιο άχρηστο άνθρωπο που έγινε γονέας;
"Χαρά μου ηρέμησε" είπε η ψυχολόγος αφού ήρθε και έκατσε μπροστά μου. "Τόση ώρα τρέμεις και δεν χρειάζεται! Μαζί μου θέλω να αισθάνεσαι μόνο οικειότητα!" αναφώνησε και άγγιξε τις άκρες των σκουρόχρωμων μαλλιών μου.
Πήρα δύο βαθιές ανάσες. Ένιωθα τον αέρα να βγαίνει από τα πνευμόνια μου, έφευγε ένα βάρος μαζί του. Κάπως έτσι αποφάσισα να απαλλάξω τον εαυτό μου από τον "αέρα του παρελθόντος".
Κάθισα καλύτερα στη θέση μου νιώθοντας ένα κύμα ντροπής να με κατακλίζει. Τότε αντανακλαστικά διέκοψα την οπτική μου επαφή με την κυρία Διαμαντή.
"Λοιπόν κυρία Διαμαντή..." ξεκίνησα να πω αλλά με διέκοψε κατευθείαν.
"Θέλω να με λες Εύη! Κομμένος ο πληθυντικός! Είπα θέλω να αναπτυχθεί οικειότητα μεταξύ μας!" είπε καθώς επέστρεφε στην θέση της."Τώρα μπορείς να συνεχίσεις" λέει αφου είναι πλέον καθισμένη και αφήνω ένα πνιχτο γέλιο.
" Έχω άπειρο μίσος μέσα μου. Θυμάμαι... Θυμάμαι και δυστυχώς ποτέ μου δεν ξεχνώ! Ίσως να είμαι κακός άνθρωπος, το πιστεύω και αυτό αλλά ειλικρινά σε αυτό το άτομο θέλω να ρίξω κάθε στάλα κακίας. " σταματάω και παίρνω μια ανάσα. "Θέλω να τον εκδικηθώ χωρίς να με ενδιαφέρει ποιο θα είναι το τίμημα " συμπληρώνω και παρατηρώ την Εύη να με κοιτάζει σκεπτική. Είχε διαλύσει το καπάκι από το στυλό με τις δαγκωνιές της.
