Χαρά μου πού είσαι;

Κεφάλαιο 8ο

"Πάρη σίγουρα μπορείς να με φιλοξενήσεις; Το λέω επειδή έχω άστατο ύπνο, συνήθως χτυπάω, βρίζω και φωνάζω. Άσε που όταν ροχαλίζω κάνω σαν τρακτέρ!" του εξηγώ με φανερό προβληματισμό καθώς κλείνω την εξώπορτα της πολυκατοικίας.

"Κοίτα είσαι φίλη του φίλου μου. Βέβαια λίγο εκνευριστική, ανώριμη, αδιάφορη και βαρετή, αλλά εντάξει λίγες μέρες θα είναι, οπότε πιστεύω πως θα σε αντέξω!" συνέχισε να προχωράει κι εγώ έμεινα λίγο πιο πίσω να επεξεργάζομαι όσα είπε.

"Ξέρεις κάτι; Φύγε! Τράβα όπου θες. Θα βρω εγώ την άκρη μου! " λέω με νεύρο και κάνω μεταβολή διασχίζοντας το δρόμο. Είχα φτάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο όταν με σταμάτησε ένας κοντός κύριος, αρκετά βρώμικος που περπατούσε με δυσκολία και είχε μία δυσάρεστη οσμή.

"Πού πας βρε κοριτσαρα;" στάθηκε μπροστά μου εξετάζοντας το σώμα μου με ένα βλέμμα "ακτινογραφία". Είχα αρχίσει να τρομάζω αλλά προσπάθησα να το κρύψω...

"Δε με παρατάς κι εσύ!" γρυλιζω ενώ προσπαθώ να τον προσπεράσω αλλά εκείνος έρχεται όλο και πιο κοντά δείχνοντας μου το σκοτεινό του χαμόγελο.

"Έλα που δε θέλεις!" φωνάζει και κάπως έτσι το χέρι του προσγειώθηκε στους γλουτούς μου. Το καμπανάκι των νεύρων μου άρχισε να χτυπά. Η λογική με προστάζει να φερθώ πολιτισμένα αλλά είναι μάταιο. Θα πέσει φάπα...

"Δε θέλω ρε μαν... Το φελεκι μου σήμερα!" τον σπρώχνω και ανταποδίδω το χτύπημα με την τσάντα μου προς το κεφάλι του.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολεπτου άκουσα ένα έντονο φρενάρισμα. Τότε κοίταξα προς το δρόμο και παρατήρησα ένα αυτοκίνητο να βρίσκεται ακριβώς μπροστά μου.

Ξαφνικά άρχισε να κατεβαίνει το τζάμι του συνοδηγού και ξεπροβάλλει το πρόσωπο του Πάρη, ο οποίος οδηγεί το αμάξι. "Μπεκα μέσα! " λέει μόνο και μου ανοίγει βιαστικά την πόρτα για να μπω, πριν συνέλθει ο ζαλισμένος πλέον κύριος.

Κι έτσι έγινε! Χωρίς να πω καμία κουβέντα μπήκα μέσα και εκείνος πάτησε γκάζι για να απομακρυνθούμε το συντομότερο δυνατό, από το συγκεκριμένο σημείο.

" Όλα καλά;" ρώτησε λακωνικά.

"Μια χαρά!" ψέλλισα και έπειτα έπεσε απόλυτη σιωπή. Νεκρική σιγή. Το μόνο που ακουγόταν πλέον ήταν ο κινητήρας του αυτοκινήτου.

Παρατηρούσα την πόλη από το παράθυρο. Τα κτήρια διαδέχονται με ταχύτητα άλλα κτήρια... Τα φώτα της πόλης έρχονται και φεύγουν το ένα μετά το άλλο...Οι άνθρωποι περπατούν χαμογελαστοί...Αυτή είναι η νυχτερινή ζωή στη Θεσσαλονίκη!