Κεφάλαιο 7ο

84 6 11
                                    

"Τί να σας προσφέρω;" ρωτάω εύθυμα το ζευγάρι που ήρθε πριν από λίγο, κρατώντας το μπλοκάκι σημειώσεων στο χέρι μου.

Εν τω μεταξύ αυτοί οι δύο κάτι μου θυμίζουν! Τους έχω δει στην τηλεόραση αρκετές φορές αλλά τα ονόματα τους μου διαφεύγουν! Φαίνονται πολύ ταιριαστοί και δεμένοι. Δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω τους.

"Ένα lungo espresso παρακαλώ. "είπε με χαμόγελο ο ευγενικός κύριος.

Να και ένας φυσιολογικός πελάτης! Το τι τραβάω ως σερβιτόρα δεν περιγράφεται... Χθες ήρθε ένας γύρω στα 60 και έτρωγε πασατέμπο. Του άφησα ένα τεράστιο τασάκι για να πετάει τα τσόφλια αλλά εκείνος προτίμησε να τα πετάει στο πάτωμα, κάτω από την καρέκλα του. Θα ήθελα πολύ να μάθω αν στο σπίτι του τα πέτα όπου βρει ή μήπως εκεί τρώει τσαρούχι και σέβεται περισσότερο την κούραση του άλλου;

Όταν έφυγε βρήκα  - χωρίς υπερβολή - ένα βουναλάκι από τσόφλια! Έλεος δηλαδή! Σερβιτόρα είμαι όχι οικιακή βοηθός...

Μετά από αυτό σκέφτηκα να παραιτηθώ αλλά λέω κρίμα είναι! Προτιμώ να με απολύσει η κυρία Νίνα. Θα πάρω και αποζημίωση όχι τίποτα άλλο!

"Εσύ Φαίδρα μου τί θα πάρεις;" ρώτησε ο κύριος την  σύζυγο του αγγίζοντας τρυφερά το χέρι της.

"Μια λεμονάδα φαντα γλυκιά μου! " ψιθύρισε σε μένα κλείνοντας τον τιμοκατάλογο.

"Περίμενε λίγο." μου λέει ο άνδρας και στέκομαι κοιτάζοντας τους. "Τί λεμονάδα βρε Φαίδρα; Έχει ανθρακικό και θηλάζεις..." της λέει αγχωμένος. Σιγά βρε άνθρωπε δεν πήρε και καμιά περίεργη ουσία!

"Και τί φοβάσαι βρε Ορέστη; Μην αρχίσει τα ρεψιδια η μικρή;" απαντά με αγριεμένο ύφος η γυναίκα και ειλικρινά μπορώ να δικαιολογήσω την αντίδραση της. Είναι καταπιεστικο αυτό που της κάνει. Σίγουρα ως μάνα μπορεί να ελέγξει τις παρασπονδιες της και δε νομίζω ότι θα έβαζε τη ζωή του μωρού της σε κίνδυνο!

"Μη νευριάζεις βρε κοριτσάκι μου... " μουρμούρισε και έκατσε ακριβώς από δίπλα της.

Η κυρία έστρεψε το βλέμμα της πάνω μου "Φέρε μου και δύο τρίγωνα Θεσσαλονίκης! Από τα αυθεντικά γιατί συγχύστηκα πάλι!" γέλασα λίγο με τον αθώο τους καυγά και τελικά αρκέστηκα σε ένα καταφατικό και βιαστικό νεύμα και έτρεξα προς το μπαρ.

Φτάνοντας εκεί έπιασα τον Δημήτρη να μιλάει στη καθηγήτρια ισπανικών από το φροντιστήριο ξένων γλωσσών που εδρεύει απέναντι από την καφετέρια μας. "Δημήτρη!" του φωνάζω μάταια καθώς τον βλέπω να έχει ακουμπήσει πάνω στη μπάρα και να την ακούει σοβαρός. Της λέει κάτι κι εκείνη γελάει πολύ αυτός όμως ίσα που χαμογελά.

Χαρά μου πού είσαι; Donde viven las historias. Descúbrelo ahora