Χαρά μου πού είσαι;

Κεφάλαιο 10ο

"Με ρέγουλα το ποτό, θα σε χτυπήσει κατά κούτελα!" με επιπλήττει ο Δημήτρης όσο γυαλίζει τα ποτήρια του μπαρ.

"Γιατί ποιον ενοχλώ; Το ωράριο μου το τελείωσα και αν θυμάμαι καλά δεν οδηγώ!" αντιγύρισα καθώς περιεργαζόμουν την περίσσια ποσότητα ποτού που υπήρχε στο ποτήρι μου.

Ο Δημήτρης με κοίταξε αυστηρά και μέσα σε δευτερόλεπτα άρπαξε το ποτήρι από τα χέρια μου ,χωρίς να το αδειάσω.

"Εϊ εϊ φέρτο πίσω." φώναξα και ακούστηκα λες και η φωνή μου έβγαινε περισσότερο από τη μύτη πάρα από το στόμα μου. Έκανα μια προσπάθεια να το πάρω από τα χέρια του αλλά αυτό ήταν μάταιο. Εν τέλει ούτε παραπάνω ουίσκι ήπια και κατέληξα να βρίσκομαι ξαπλωμένη μπρούμυτα στην μπάρα, με τα πόδια και τα χέρια μου να αιωρούνται ζωηρά στον αέρα.

Έσκυψε στο ύψος μου και μου είπε : "Χαρούλα το ποτό δεν αποτελεί λύση ενός προβλήματος. Βέβαια σε καθιστά χαρούμενο και ήρεμο, μόνο που αυτή η ανεμελιά είναι εφήμερη. Κοίτα λοιπόν να βρεις μια ουσιαστική λύση στα προβλήματα σου και μην φέρεσαι σαν αλκοολική!" εξακολουθεί να με επιπλήττει με το κλασικό ύφος δασκάλου που διαθέτει.

Ξεφυσάω ηττημένη και βολεύομαι ξανά στο άβολο ψηλό σκαμπό του μπαρ.

Χάθηκε να αλλάξουμε και τα σκαμπό; Κάθε φορά που κάθομαι αισθάνομαι ότι βρίσκομαι πάνω σε γυψοσανίδα!

Μας έφαγαν τα καβούρια που έχει η κυρά Νίνα στις τσέπες της...

"Τί σε προβληματίζει;" με ρώτησε τρυφερά - και παραδόξως όχι αυστηρά αυτή τη φορά - ενώ μου χάιδεψε το κεφάλι με έναν τρόπο τόσο... Έναν τρόπο που μου "έβγαζε" μια οικογενειακή ζεστασιά. Ένιωσα ότι βρίσκομαι με έναν άνθρωπο που μπορώ να του εξομολογηθώ κάθε τι που σκέφτομαι και αισθάνομαι.

Αυτό είναι κυρίες και κύριοι ο Μητσαρας για μένα! Κάτι σαν μεγάλος αδερφός!

"Είμαι εντάξει... Είμαι καλά!" ψέλλισα και προσπάθησα να απασχολήσω τον εαυτό μου παρακολουθώντας τα ζευγάρια και τις παρέες που χόρευαν ξένοιαστοι στο ρυθμό της μουσικής.

"Ο Πάρης σε ψάχνει... Λείπεις ώρες και φοβήθηκε πως -".

"Δεν μας τα λέει καλά ο Πα-παρης! Αφενός μεν, με φιλοξενεί στο σπίτι του και είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους του, αφετέρου δε, πιστεύω ότι δεν έχει δικαίωμα να ανακατεύεται στο τι κάνω και πού βρίσκομαι λες και είναι η νταντά μου!" τον διέκοψα ενώ ύψωσα αρκετά τον τόνο της φωνής μου. Τόσο πολύ που αν δεν είχαμε εδώ μέσα μουσική, σίγουρα όλοι οι πελάτες θα με κοιτούσαν λες και είμαι καμιά τρελή που έχει πάθει κρίση.