Χαρά μου πού είσαι;

Κεφάλαιο 4ο

"Στην επιδερμίδα και το χόριο ανευρίσκονται διάφοροι εξειδικευμένοι
υποδοχείς αλλά και νευρικές απολήξεις. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται τα σωμάτια Pacini, τα κύτταρα-" έλεγε ακατάπαυστα η επίκουρος του μαθήματος της φυσιολογίας. Μέχρι και ο καθηγητής βαρέθηκε να την παρακολουθεί και χασμουριέται συνέχεια!

"Όταν σταματήσει τη λογοδιάρροια ξύπνα με!" λέω στην Άννα - η οποία είναι πολύ καλή φίλη από το λύκειο και συμφοιτήτρια πλέον - καθώς προσπαθώ να ξαπλώσω διακριτικά. Για κακή μου τύχη όμως ακούστηκα, με αποτέλεσμα να εισπράξω ένα αυστηρό βλέμμα από την "λιγομίλητη" καθηγήτρια μου.

"Συνεχίζω" φώναξε διορθώνοντας τα κακόγουστα γυαλιά της - που πιο πολύ με γυάλες μοιάζουν παρά με γυαλιά μυωπίας - "Ανευρίσκονται επίσης ειδικοί υποδοχείς για το θερμό και το κρύο. Οι ειδικές νευρικές απολήξεις αγαπητά μου παιδιά αντιλαμβάνονται τον πόνο, το άγγιγμα και τα σχετικά".

"Με συγχωρείτε παιδιά εγώ πάω να πάρω επειγόντως ένα καφέ!" είπε ο καθηγητής και σηκώθηκε απότομα από τη θέση του. "Με συγχωρείς Πλωτή! Δεν θα αργήσω" της είπε ευγενικά και έφυγε τρέχοντας.
Για όσους αναρωτιέστε τί εστι Πλωτή, έχω να σας πω ότι είναι όνομα. Φέτος το έμαθα κι εγώ! Που να 'ξερα ότι υπάρχουν τέτοιοι γονείς που δίνουν τόσο απαίσια ονόματα στα παιδιά τους. Μα τι όνομα είναι αυτό; Το καμάρι σου δεν είναι γέφυρα για να το πεις Πλωτή!

Λίγα λεπτά αργότερα - ευτυχώς - έφτασε η ώρα που θα φεύγα Πήρα την τσαντούλα μου, έφυγα με καμάρι από το αμφιθέατρο και άρχισα να κατευθύνομαι προς την έξοδο του κτηρίου. Καθώς έβγαινα κάποιος έπεσε πάνω σε μένα, ρίχνοντας με κάτω.

"Καλά ρε φίλε στραβομάρα έχεις;" γρύλισα χωρίς να κοιτάξω, διότι μάζευα τα πράγματα που έπεσαν από τα χέρια μου.

"Συγνώμη μαντάμ! Βιαζόμουν..." άκουσα μια γνώριμη και εκνευριστική φωνή... Εστρεψα χωρίς να σηκωθώ, τα μάτια μου προς το άτομο που μου μίλησε. Και τότε συνειδητοποίησα πόσο "μ'αγαπάει" η τύχη μου"Οο η κοπελιά από χθες!" μου χαμογελούσε πάλι πονηρά φτάνοντας με στα όρια μου! " Έλα, πάρε το χέρι μου" ψιθύρισε και έφερε το χέρι του μπροστά μου, με σκοπό να με βοηθήσει να σηκωθώ.

"Παρ' το" αναφωνω και τον μουτζώνω καθώς παράλληλα προσπαθώ να σηκωθώ - μόνη μου - σαν φυσιολογικός άνθρωπος και όχι σαν παππούς που έχει λουμπάγκο.

"Τί κάθομαι και ασχολούμαι;" απόρησε και άρχισε να φεύγει τρέχοντας από δίπλα μου. Την ώρα που έφευγε παρατήρησα ότι φορούσε μια αθλητική βερμούδα, η οποία αποκάλυπτε τα μυώδη και γυμνασμένα πόδια του. Έμεινα πάνω από πέντε λεπτά ακίνητη και σκεφτόμουν το ενδιαφέρον που απέκτησε ξαφνικά η θέα...