Girls 2

Κουραστήκαμε να πέφτουμε από τις σκάλες

Δεν είναι τίποτα, μην ανησυχείς. Είχα ανοίξει το ντουλάπι στην κουζίνα, έσκυψα να πάρω ένα μπολ κι όπως σηκώθηκα χτύπησα. Δεν είναι τίποτα, μην ανησυχείς. Είχα σφουγγαρίσει, χτύπησε το τηλέφωνο, έτρεξα να το προλάβω και γλίστρησα. Δεν είναι τίποτα, μην ανησυχείς. Απρόσεκτη ήμουν, πάτησα τα κορδόνια μου κι έπεσα από τις σκάλες.

Τα σενάρια μπορεί να είναι αμέτρητα. Η αλήθεια όμως είναι μονάχα μία. Η γυναίκα που έπεσε από τις σκάλες εχθές, προχθές, τρεις φορές τον περασμένο μήνα, άλλες τόσες το καλοκαίρι, τον χειμώνα, την άνοιξη και το φθινόπωρο δεν είναι απρόσεκτη και επιρρεπής σε γλιστρήματα, σκοντάμματα, παραπατήματα και πτώσεις. Φοβάται και τον φοβάται.

Καλύπτει τις μελανιές με μεικ απ, φοράει γυαλιά ηλίου, ζιβάγκο και προσποιείται πως όλα είναι καλά και πως είχε απλά ένα ατυχηματάκι από εκείνα που συμβαίνουν σε όλους.

Τον καλύπτει γιατί έχει παιδιά κι όχι οικονομική ανεξαρτησία. Τον καλύπτει γιατί «τι θα πει η γειτονιά, ο κόσμος, η κοινωνία». Τον καλύπτει γιατί την απείλησε πως θα μετανιώσει πικρά αν τον καταγγείλει. Είδε μέσα στα μάτια του πως εννοούσε και την παραμικρή ανάσα και δεν μίλησε. Αρκέστηκε να πει σε συγγενείς και φίλους ότι έπεσε από τις σκάλες.

Τα ίδια είπε και στον γιατρό στα επείγοντα όταν λουσμένη στα αίματα αναγκάστηκε ο δυνάστης της να τη μεταφέρει για να μην του μείνει στα χέρια. «Πώς το πάθατε αυτό;» «Σκάλες, γιατρέ μου» απάντησε υπό το άγρυπνο βλέμμα του συζύγου/συντρόφου που εκείνη τη στιγμή δεν την εγκατέλειπε υπό τον φόβο να μιλήσει και να πει όλη την αλήθεια.

Κίτρινα γράμματα πάνω σε κόκκινο φόντο. Μία φωτογραφία πέρασε από το feed μου στο Facebook. Την προσπέρασα, μηχανικά. Επέστρεψα χωρίς να ξέρω τον λόγο. Ήταν τα λόγια-παράκληση μιας παθούσας. Μιας γυναίκας που κουράστηκε να πέφτει από τις σκάλες και όλοι γύρω της να δέχονται ως βολική τη δικαιολογία για να πάνε παρακάτω χωρίς να μπλέξουν.

Έγραφε κάτι πολύ απλό, απευθυνόμενη στο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό που υποδέχεται τις κακοποιημένες γυναίκες. «Ζητήστε από τον συνοδό της να βγει έξω από την αίθουσα. Μείνετε οι δυο σας και τότε ρώτησέ τη: ''τι έχεις πάθει;'' Μην τον αφήνετε μέσα. Ζητήστε του να περάσει έξω και κλείστε την πόρτα».

Πόσες γυναίκες θα είχαν σωθεί (μεταφορικά και κυριολεκτικά) αν ένιωθαν πως έχουν κάποιον -άλλο- στο πλευρό τους πέρα από τον κακοποιητή τους;