The Twin

Hoofdstuk 1

'Char!' Langzaam doe ik mijn ogen open, mijn wekker is nog niet eens afgegaan en Milou komt al aan mijn kop zeuren. 'Charlotte? Ben je al wakker?' Er wordt geklopt op mijn deur, of nouja eerder gebonsd. 'Ja, wat is er?' vraag ik duf. Heb je een spijkerbroek voor mij?' Voordat ik antwoord kan geven heeft Milou mijn kledingkast al open gerukt. 'Fijn dat je op antwoord wacht!' zeg ik sarcastisch, ook al had ik niks anders verwacht. Ze negeert mijn opmerking compleet en gooit wat kleding op de grond en vist uiteindelijk een donkerblauwe spijkerbroek uit mijn kast. 'Thanks, dit had ik nodig!' Zonder nog wat te zeggen of de zooi op te ruimen loopt ze mijn kamer uit. Ik rol met mijn ogen, natuurlijk mag ik dat lekker zelf opruimen. Vervolgens kijk ik op mijn wekker, kwart voor zeven. Tja, het kost natuurlijk tijd om je 10 lagen foundation op te doen, ik sta drie kwartier later op. Ik draag dan ook niet zo heel veel make-up. Een simpel laagje mascara is voor mij voldoende. Geïrriteerd trek ik de dekens over mijn hoofd. Na een half uur gaat uiteindelijk ook mijn wekker en langzaam sta ik op. Ik pak een simpele spijkerbroek en een T-shirtje uit mijn kast en trek het aan. Ik haal een kam door mijn haar, doe wat mascara op en loop naar beneden waar Milou al door een tijdschrift loopt te bladeren. 'Goedemorgen slome,' zegt ze. 'Goedemorgen make-up pop,' bitch ik terug en chagrijnig ga ik tegenover haar zitten. Milou kijkt even met een verontwaardigde blik op en bladert dan verder. Ik negeer haar blik en eet mijn ontbijt. Daarna fiets ik naar school, zonder haar. Vroeger fietsten we altijd samen maar sinds een paar maanden wordt ze elke ochtend met de scooter opgehaald door haar oh zo geweldige vriendje. Ja, misschien is hij knap en lief maar hij kan beter krijgen. Het is niet dat ik Milou haat maar ze heeft gewoon alles voor elkaar, en dat weet ze. Ze is arrogant geworden, vind ik zelf. Ik fiets door naar school.

Op school aangekomen loop ik naar mijn (kleine) vriendengroep. 'Hey Char what's up? Je ziet er niet zo vrolijk uit,' Lisa komt naar me toegelopen en geeft me een knuffel. 'Je weet het, standaard gezeur,' en ik haal mijn schouders op. Lisa schudt met haar hoofd, Lisa was eerst de beste vriendin van Milou. Zij is ook van mening dat Milou is veranderd. 'Heb je zin om na school iets te doen?' Vraagt Lisa. Het is lief bedoelt maar eerlijk gezegd heb ik totaal geen zin om iets met haar te gaan doen. 'Sorry ben best wel moe, heb niet zo goed geslapen vannacht,' lieg ik en gelukkig gaat de bel en moeten we naar de les.

Na school fiets ik naar huis. Het is lekker weer, je kan heerlijk zonder jas fietsen. 'Hey meisje!' Ik kijk om en voor ik het weet knal ik met de zijkant van mijn fiets tegen een paaltje aan, ik val om op de grond en mijn fiets valt op mij. De jongen komt naar me toegelopen en raapt mijn fiets op. Hij geeft me een hand en trekt me op. 'Sorry, gaat het?' vraagt hij bezorgd. 'Ja, ben gewoon weer lomp,' lach ik ongemakkelijk. Hij lacht bemoedigend naar me, hij merkt dat ik niet op mijn gemak ben. 'Het was mijn schuld,' zegt hij verontschuldigend. 'Wie riep je eigenlijk, als ik vragen mag?' ik ben bang voor het antwoord. De jongen begint te lachen en kijkt naar de groep vrienden achter zich. 'Jou, maar het was niet mijn bedoeling je te laten vallen! Het was gewoon...' hij maakt zijn zin niet af en begint een beetje verlegen te lachen, tenminste voor mij ziet het eruit als een act. 'Lullig bedoeld,' vul ik hem boos aan. 'Nee, nee!' roept hij verontwaardigd. 'Geloof me, ik weet genoeg. Ik heb dit al zo vaak meegemaakt,' zeg ik stug en ik pak mijn fiets en rijd weg. De jongen roept me nog na maar ik negeer hem. Ik ben klaar met deze grap.

Thuis aangekomen begin ik aan mijn huiswerk. Ik zit net en meteen komt Milou mijn kamer weer binnen gestormd. 'Jezus wat nou?!' Snauw ik, ik ben deze dag meer dan zat. 'Jezus wat ben je de laatste tijd toch aan het bitchen, zoek het uit Charlotte!' Milou slaat de deur dramatisch achter zich dicht. Nijdig schrijf ik verder, ik ben toch niet aan het veranderen? Net als zij? Bij dat idee houd ik het niet meer. Ik plof op mijn bed en ik voel de eerste tranen over mijn wangen stromen. Hoe ik me voel? Leeg, eenzaam en down. Ik weet het allemaal niet meer, mensen doen wel alsof ze me begrijpen maar in werkelijkheid begrijpen ze niets. Dat doet pijn.

Nou dit is dan het eerste deel van mijn verhaal. Ik schrijf al zo lang volgens mij vanaf het moment dat ik het kan. Ik heb nooit een verhaal afgemaakt dus dit wordt moeilijk voor mij hahaha. Tips zijn welkom, alvast bedankt! X