The Twin

Hoofdstuk 14

De volgende ochtend word ik wakker. Ik kijk snel op mijn telefoon maar ik heb geen bericht van Jeff. Langzaam maak ik me klaar voor school en wacht op Anne, en hopelijk Jeff, bij ons plekje. 'Heb jij...' Anne schudt haar hoofd al, ze weet al wat ik ga vragen. 'Moeten we wachten?' vraag ik. 'Ik weet het niet Charlotte, ik maak me echt zorgen,' bezorgd kijkt ze me aan en ik knik. 'Ik stuur hem wel een berichtje dat we alvast gaan...' zeg ik aarzelend en Anne knikt. Ik verstuur het bericht en langzaam fietsen we naar school, we praten niet veel.

Jeff komt ook niet opdagen op school en het enige waar ik nog aan kan denken is hem. In de lunchpauze komt Youri naar me toe. 'Hoi Char!' zegt hij vrolijk en hij neemt me in zijn armen. 'Laat me los ik ben niet in de stemming,' zeg ik chagrijnig en zoekend kijk ik rond. Misschien is Jeff ondertussen al gekomen? 'Zoek je Jeff?' vraagt Youri met een grijns. 'Ik weet wat je hebt gedaan,' zeg ik boos. Youri slaat een hand voor zijn mond, hij is sarcastisch verbaasd. 'Darling waar heb je het nu weer over,' zegt hij met een overdreven accent. Woest kijk ik hem aan, 'wat heb je met hem gedaan?!' de tranen staan in mijn ogen. 'Zal ik laten zien wat ik met hem heb gedaan?' zijn grijns wordt nog breder en hij streelt de haren uit mijn gezicht. Ik knik, 'kom mee,' fluistert hij agressief en hij pakt me bij mijn arm. 'Ik heb nog les!' roep ik uit. 'Wil je naar hem toe of niet?!' Youri begint echt agressief te worden en hij sleurt me mee naar buiten. Buiten begint hij rustiger te worden en zijn greep verslapt. 'Waar gaan we heen?' vraag ik met trillende stem. 'Dat zie je zo wel,' zegt Youri nors. We nemen de bus naar het centrum en na nog een kwartier lopen staan we voor het ziekenhuis. 'Wat heb je gedaan,' het is geen vraag meer. Het is meer een conclusie. 'Ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik jou niet deel,' zegt Youri grimmig en hij neemt me mee het ziekenhuis in. We lopen richting de balie. 'Kan ik jullie helpen?' de blonde vrouw schenkt ons een vriendelijke lach. 'We komen voor Jeff van den Berg' zeg ik snel voordat Youri iets kan zeggen. 'Ik ben zijn vriendin,' voeg ik eraan toe. De vrouw knikt me vriendelijk toe. 'Ik zal even kijken op welke kamer hij ligt, momentje,' zegt ze en na een aantal muisklikken geeft ze ons de verdieping, afdeling en het kamernummer. We lopen naar de lift en gaan naar boven.

Aarzelend staar ik naar zijn deur. 'Mietje, ik doe hem wel open,' zegt Youri chagrijnig en hij duwt de deur met een harde klap open. 'Oeps,' grinnikt hij en ik laat een irriterende zucht gaan. Jeff kijkt op met grote ogen, hij lijkt echt heel bang. Ik ren naar hem toe en wil hem knuffelen maar Jeff houdt me tegen. Heel even kijkt hij Youri aan. 'Ik ga al,' Youri houdt zijn handen omhoog en hij loopt de kamer uit. 'Wat heeft hij gedaan?!' met tranen in mijn ogen staar ik Jeff aan. Hij wendt zijn blik af en het blijft stil. 'Het is beter als we elkaar niet meer zien Charlotte,' zegt hij. Zijn stem klinkt emotieloos. 'Jeff wat is er gebeurd?' ik laat een snik horen. Ik hoor hem zuchten en hij draait zijn hoofd naar me toe, er staan tranen in zijn ogen. 'Charlotte, het is beter zo. Ga,' hij knikt naar de deur. Ik kan me niet bewegen, het enige wat ik kan doen is hem vol ongeloof aanstaren. Nogmaals knikt hij naar de deur. Langzaam beginnen mijn voeten zich te bewegen, richting de deur. Ik kijk nog 1 laatste keer om maar zijn blik staat alweer de andere kant op. Ik loop de deur uit en daar staat Youri me op te wachten. 'Meis wat is er toch gebeurd!' roept hij uit en hij slaat zijn armen om me heen. Ik duw hem weg en woest kijk ik hem aan. 'Krijg wat,' fluister ik en ik loop weg. Hij komt me niet achterna, ik hoor hem lachen. Geen vriendelijke lach, eerder een kwaadaardige lach.

Thuis wacht Milou me al op, samen met mijn ouders. 'De school heeft gebeld,' zegt mijn moeder. 'Sinds wanneer heb jij iets te maken met mijn school?' roep ik overdreven geshockeerd. Mijn moeder zucht en kijkt weg. 'Als wij het niet zo druk hadden konden wij het ons niet veroorloven hier te wonen Charlotte! Een beetje respect zou fijn zijn!' zegt mijn vader boos. 'Oh ik heb ook wel respect voor jullie! Om je kinderen zo te verwaarlozen,' uitdagend staar ik ze aan. 'Hoe haalde je het in je hoofd om te spijbelen vandaag?!' roept mijn moeder uit. Ze negeert mijn opmerking. 'Ik had dit echt niet van je verwacht Charlotte,' Milou klinkt ernstig maar als ik haar aankijk staat ze breeduit te lachen. 'Ik was bij Jeff. Hij ligt in het ziekenhuis,' zeg ik kort. 'Echt? Hoe was het? Is het nog aan?' vraagt Milou overdreven belangstellend. Ze weet het, en ze heeft samengewerkt met Youri om dit voor elkaar te krijgen. Ik voel het. Mijn moeder zucht en loopt naar de woonkamer, ze kan het weer eens niet aan. 'Lever je telefoon maar in,' zegt mijn vader streng en ik geef hem mijn telefoon. Ook dan loopt hij naar de woonkamer en ze gunnen me geen blik waardig. Als ik naar boven wil lopen word ik tegengehouden door Milou voor de trap. 'Ik zei toch dat ik je terug zou pakken,' fluistert ze gemeen. 'Door een verkrachter te gebruiken?' vraag ik met tranen in mijn ogen. 'Hij zal goed voor je zorgen hoor,' Milou begint te lachen, diezelfde kwaadaardige lach die ik van Youri hoorde. Ik krijg er rillingen van en ik loop snel langs haar heen, naar mijn kamer.