The Twin

Hoofdstuk 17

Met een zenuwachtig gevoel word ik de volgende ochtend wakker. Een beetje last van buikkrampen heb ik ook. Ik ben echt zenuwachtig om naar Youri te gaan. En terecht, toch? 'Charlotte ben jij vanmiddag thuis?' Milou komt mijn kamer binnen. 'Nee,' antwoord ik kort. 'Mooizo,' knikt Milou kort en loopt dan mijn kamer uit. Ook goedemorgen Milou. Kreunend ga ik voor mijn kledingkast staan. Ik moet in ieder geval niet iets aandoen waarbij ik inkijk heb.

De schooldag verloopt moeizaam. De hele dag heb ik last van dat zenuwachtige gevoel en het gaat maar niet weg. Ik ben chagrijnig tegen iedereen waarmee ik niet echt vrienden maak. Maar uiteindelijk is het dan zover. De laatste vijf minuten kijk ik om de minuut op mijn telefoon. 'Jezus je bent echt zenuwachtig!' zeurt Anne en geeft me een plagerige stomp. Ik kan geen woorden uitbrengen dus ik knik maar. Anne buigt zich naar me toe en fluistert: 'als het mis gaat dan bel je me. Ik haal je meteen op!' ik knik dankbaar en uiteindelijk gaat toch echt de bel. Met lood in mijn schoenen loop ik naar mijn kluisje waar we hadden afgesproken. Youri komt op me afgestapt met een arrogant lachje. 'Let's go,' zegt hij enthousiast. 'Net Engels gehad zeker?' ik weet niet of dit een belediging moet zijn of een normale opmerking. 'Nee schat,' zegt hij en hij lacht. 'Noem me niet zo,' zeg ik kort en ik loop voorop richting zijn auto.

'Je doet wel normaal vanmiddag anders bel ik Anne,' waarschuw ik hem als we onderweg zijn. 'Ik zal je heus niet verkrachten,' zegt hij lacherig maar dan houdt hij zijn mond. Blijkbaar heeft hij door hoe verkeerd dat eruit kwam. 'Sorry,' zegt hij zacht. Een ongemakkelijke stilte vult de ruimte. 'Ik weet dat dit stom gaat klinken maar... Charlotte ik was dronken, die dag dat ik...' hij stopt even en kijkt snel even opzij. 'Stop met die klote smoesjes van je,' zeg ik boos en ik voel de tranen prikken. 'Charlotte alsjeblieft geloof me. Als ik echt al die tijd de bedoeling had gehad om je zo te gebruiken had ik dat bij onze bioscoopavond al gedaan,' zegt hij een beetje geprikkeld. Dat is misschien wel waar... Ik schud mijn hoofd, zo mag ik niet over hem denken. Ik ben het slachtoffer, niet hij! 'Lul niet Youri,' boos kijk ik hem aan. Opeens zet Youri de auto aan de kant en hij pakt mijn hand. 'Charlotte, ik zweer het,' zijn ogen staan helder en kijken me recht aan. Langzaam knik ik, ik geloof hem. 'Nu we toch dingen opbiechten...' begin ik aarzelend. 'Dat gedoe met Jeff, dat je mijn relatie hebt verpest. Je zei dat je dat niet wilde. Waarom deed je het dan? De waarheid alsjeblieft,' 'Milou kwam naar me toe. Ze zei dat ik jullie relatie kapot moest maken en dat het moest lijken dat ik je voor mezelf wilde hebben, om je te gebruiken. Ze wilde wraak,' zucht hij. Dat verhaal kan kloppen. Ik bedoel ik zie Milou er wel voor aan om zoiets op te zetten en ze wilde inderdaad wraak op me nemen. Al die tijd heeft hij nog steeds mijn hand vast. Ik knik en een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht, hij lacht terug en start de auto weer.

'Wil je wat drinken?' Youri loopt regelrecht naar de keuken. 'Nee bedankt,' zeg ik vriendelijk en ik ga aan de keukentafel zitten. Voor zichzelf schenkt hij wat cola in. 'Zeker weten schat?' vraagt hij. 'Omdat we dingen hebben uitgepraat betekent het niet dat je me al zo mag noemen,' zeg ik en ik kijk hem uitdagend aan. 'Je zei al,' zijn ogen glimmen. 'Zei ik niet!' ik merk dat ik een rode kop krijg en mijn lach moet inhouden. Hij lacht en ik bloos, perfecte combinatie. Even kijken we elkaar aan, ik voel de oude gevoelens die ik voor hem had weer opkomen maar ik duw ze weg. Nee, niet nu. Ik wend mijn blik af en hij zegt overduidelijk teleurgesteld: 'zullen we dan maar boven verder werken?' ik knik afwezig en samen lopen we naar boven. We lachen veel tijdens het werken, de oude gevoelens worden steeds sterker maar ik mag er niet aan toegeven van mezelf. Hij moet niet denken dat hij me in 1 dag weer terug heeft. Maar als hij een hand op mijn been legt doe ik geen moeite om die weg te halen, hij ligt daar prima. Zijn hand rust op mijn been, geen aandrang om verder naar boven te gaan. Hij ligt daar gewoon, tevreden lach ik en we maken ons vooronderzoek af.

'Ik zet je wel thuis af,' we staan bij de deur en ik doe mijn leren jasje aan. 'Graag,' zeg ik met een glimlach en we lopen naar de deur. 'Er is vrijdag een schoolfeest, ga jij?' we zitten in de auto en ik schrik van zijn vraag. 'Ik kijk wel of Anne en Lisa gaan,' zeg ik ongemakkelijk. Youri knikt, hij had waarschijnlijk op een andere reactie gehoopt. Uiteindelijk komen we bij mijn huis aan. Ik wil uitstappen maar Youri pakt mijn arm vast, even gaat er weer een vleug angst door me heen. 'Charlotte het was nooit mijn bedoeling om je pijn te doen,'

Wat is Youri toch weer lekker onduidelijk, zal hij het deze keer wel menen? Bedankt voor alle reads en votes! Comments met tips zijn ook altijd welkom, misschien een suggestie hoe het verhaal verder moet lopen? Ook al heb ik natuurlijk al een idee ;) xx