The Twin

Hoofdstuk 21

Het is de ochtend dat we op kamp gaan. Ik heb gisteren weer hele erge ruzie gehad met Milou. Ze wilde mij beste bikini lenen maar die had ik natuurlijk zelf nodig. Ja, je raadt het goed helaas gaat dat kind ook mee op kamp. Als ik naar beneden kom staat haar panterprint koffer al klaar. Ik rol met mijn ogen, typisch een slettenkoffer. 'Goeiemorgen,' zegt Milou droog. 'Hoi,' antwoord ik terug en ik smeer een boterham voor mezelf. 'Jij gaat zeker op de vrije dag met Youri op stap?' vraagt Milou. 'Jup, wat ga jij doen?' vraag ik. 'Ik hoorde van Youri's vrienden dat hij leuke plannen heeft,' zegt Milou. 'We gaan naar het vakantiehuisje van zijn tante, dat is vlakbij. We gaan wat tijd met elkaar doorbrengen that's it,' zeg ik nonchalant en ik schuif aan de keukentafel. 'Kijk je wel uit?' Milou's ogen staan opeens ernstig. 'Milou hij is al lang geen player meer anders was het al wel uit geweest. Als je gewoon jaloers bent kan je het ook zeggen,' ik klink niet eens boos. 'En de vorige verkrachting kon je ook niks schelen dus waarom zou je dat bij de volgende wel doen?' voeg ik eraan toe. Milou knikt voorzichtig. 'Het kon me wel schelen,' zegt ze zo zacht dat ik haar niet versta. 'Wat?' vraag ik. 'Niks, zullen we gewoon normaal doen tegen elkaar op kamp?' vraagt ze hoopvol. 'Alleen op kamp? Flikker op Milou, we haten elkaar al sinds we naar de middelbare gaan. Ik ga niet voor een klote kamp aardig tegen je doen,' ik voel me boos worden, waar slaat dit op?! 'Ik ben eruit gegooid Charlotte,' zegt ze na een lange stilte. 'Waaruit?' vraag ik nog een beetje boos. 'De vriendengroep,' zegt ze zacht. 'Oh,' dat is het enige wat ik kan zeggen. Eerlijk gezegd heb ik geen medelijden met haar.

Milou en ik gaan voor het eerst sinds de eerste dag van de middelbare school weer samen naar school. Ze doet aardig maar ik weet dat ze me gebruikt, ze doet alleen zo omdat ze niemand anders heeft. Ergens doet me dat wel pijn, ik probeer me daarom ook zo min mogelijk aan haar te hechten. Op school aangekomen loop ik meteen naar Anne en Lisa wat me een teleurgestelde blik van Milou oplevert. 'Zag ik dat nou goed? Ben jij met Milou hierheen gekomen?' vraagt Anne met grote ogen. 'Ze is uit haar vriendengroep gegooid en nu heeft ze niemand meer,' ik haal mijn schouders op en draai me om, ik zie dat Milou wat eenzaam over het schoolplein slentert. Even voel ik een brok opkomen in mijn keel, ze is eenzaam... 'Niet doen,' zegt Anne zacht, ze weet hoe ik me voel. 'Ze is en blijft mijn zus,' zeg ik langzaam en ik loop naar haar toe. 'Milou?' vraag ik. Hoopvol kijkt ze op. 'Wil je bij ons staan?' vraag ik. Voorzichtig knikt ze, 'dat zou fijn zijn bedankt,' ze probeert er een glimlach uit te persen maar ik zie dat het haar moeite kost. Anne en Lisa zeggen niet veel tegen Milou, ik had ook niet anders verwacht. We verzamelen bij onze mentor, ze vertelt de laatste details over het kamp en dan kunnen we vertrekken.

In de bus zit ik naast Youri. Milou zit alleen en ergens doet het me wel pijn. Ik blijf maar naar haar kijken en Youri heeft me door. 'What's up Char?' vraagt hij belangstellend. 'Ze is eenzaam,' zeg ik zacht en hij knikt langzaam. 'Misschien is dit haar karma,' is zijn simpele antwoord. 'Ik vind het sneu,' zeg ik een beetje verontwaardigd en Youri kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Charlotte, denk na. Kijk wat ze je heeft aangedaan. Ze verdient dit, je moet mensen niet zo snel vergeven,' zegt Youri streng. 'Geldt dat ook voor jou?' ik wilde het niet zeggen maar het flapte eruit en ik sla meteen een hand voor mijn mond. Youri zucht, 'hoe vaak heb ik het al uitgelegd. Het zou fijn zijn als je erover kon ophouden. Het doet mij ook pijn Charlotte, niet alleen jou,' zegt hij zacht en hij kijkt de andere kant op. Ik weet dat hij tranen in zijn ogen heeft. Hij heeft vaak genoeg gezegd dat hij het niet kan accepteren wat hij me ooit heeft aangedaan. 'Ik hou van jou Youri,' fluister ik zacht. Hij kijkt op en hij duwt me een kus op mijn voorhoofd. 'Ik ook van jou, maar het was wel fijn geweest als je me vertrouwde,' zegt hij zacht en geschrokken kijk ik hem aan. 'Je weet het,' fluister ik. Hij knikt langzaam 'Anne vertelde het me. Charlotte waarom? Je weet hoe vreselijk ik het vind ik zou je zoiets nooit meer aan kunnen doen. Ik beloof je, ik ga je vertrouwen terugwinnen,' hij pakt mijn hand vast en kijkt me recht in mijn ogen aan. Ik weet dat hij het meent. Ik knik voorzichtig en ik lach, mensen kunnen veranderen. Ik weet het zeker.