The Twin

Hoofdstuk 8

Na een uurtje besluit ik om weer terug te gaan naar huis. Gelukkig hebben Jeff en ik ook nog gelachen, ook al was het echt een emotionele avond. Nu kan ik wel in slaap vallen.

Ik kreun, wat is dat irritante deuntje toch? 'Jezus Char neem die klote telefoon op!' Milou is weer eens chagrijnig, surprise surprise. Langzaam open ik mijn ogen en ik merk inderdaad dat mijn telefoon afgaat. Anne belt me, ze heeft het verhaal vast al wel gehoord. 'Oh mijn god! Char gaat het wel? Echt als hij je met 1 vinger aanraakt sla ik hem helemaal naar de klote!' Anne klinkt woest, en geloof me als je Anne boos wilt maken moet je daar veel voor doen! Het enige wat ik erop kan reageren is een beetje schaapachtig lachen. 'Ik meen het hoor!' voegt ze er nog aan toe. 'Kan je vandaag afspreken?' voegt ze er al ratelend aan toe. 'Ja, met Jeff erbij?' ik probeer enthousiast over te komen. 'Ja tuurlijk! Ik bel hem wel, 2 uur bij de speeltuin oke? Ik hou van je byebye!' voordat ik kan reageren heeft ze al opgehangen. Fijn om te horen dat nog 1 iemand van mij houdt.

Om 2 uur kom ik aan bij het speeltuintje, er is nog niemand. Ik ga aan de picknicktafel zitten en wacht rustig af. 'Dag Charlotte,' ik herken die stem en krijg een rilling over mijn rug. 'Youri,' antwoord ik kort en ik probeer me kalm om te draaien. Met een brede grijns staart hij me aan en komt naast me zitten. 'Schatje,' zucht hij en hij begint mijn gezicht te strelen. Even stopt mijn hart met kloppen, wat probeert hij nu weer?! 'W-w-wat doe je?' vraag ik stotterend. 'Liefje,' zucht hij nog en keer en langzaam glijdt zijn hand van mijn wang naar mijn hals en hij begint me kusjes te geven. 'Niet doen,' fluister ik hees maar het klinkt niet overtuigend en daarom gaat hij ook gewoon door. 'Schatje, ga met me mee. Het is niet dat ik je niet wil ik had je gewoon eventjes vervangen,' kreunt hij. 'En dat bericht dan?' vraag ik afwerend. 'Ik was gewoon bang maar geloof me, ik hou van jou,' zijn ogen helderen eventjes op maar daarna staan ze weer dof. 'Ik weet niet of ik je kan vetrouwen,' fluister ik zacht. Zijn ogen lichten even op. 'Dat kan je, geloof me,' hij knipoogt en staat op terwijl hij mijn hand pakt. Hij leidt me mee, weg van de speeltuin. 'Ik kan niet weg ik heb afgesproken,' ik probeer hem tegen te houden maar zijn greep wordt steviger en ik krijg mezelf niet los.

'Waar gaan we heen?' we lopen al een kwartier. 'Het bos, dan hebben we een rustige plek om te praten,' zegt Youri en hij knijpt even in mijn hand. Al snel komen we in het bos en hij neemt me mee van het pad af wat dieper de struiken in. 'Ik heb jou gemist weet je dat?' fluistert hij hees en hij begint weer mijn gezicht te strelen terwijl hij steeds dichterbij komt met zijn gezicht. Ik voel zijn hete adem in mijn hals en ik begin harder te ademen. Ik weet niet of dit positief of negatief is. Hij legt zijn hand in de holte van mijn rug en drukt me tegen hem aan, hij kijkt me aan en drukt zijn lippen op de mijne. Meteen vliegen de vlinders weer alle kanten op in mijn buik en ik sla mijn handen in zijn nek. Zijn mondhoeken krullen wat omhoog en er komt een kleine grijns op zijn gezicht. Hij duwt zijn tong naar binnen en na een lange vurige zoen maakt hij zijn lippen los van de mijne. 'Dit is precies hoe ik je wil hebben,' fluistert hij en streelt mijn wang. 'Hoe?' fluister ik terug. 'Van mij,' er komt iets donkers in zijn ogen wat me afschrikt maar tegelijkertijd ook heel aantrekkelijk is. Ik bloos en kijk naar beneden. 'Wat je ook probeert, je komt nooit van me af. Ik laat jou niet gaan,' hij begint weer kusjes in mijn hals te geven en langzaam glijdt zijn hand naar beneden richting mijn broek. Ik duw zijn hand weg en kijk hem in de ogen aan. Maar zijn ogen staan donker, heel donker. Ik schud mijn hoofd maar hoe meer ik schud hoe donkerder zijn ogen worden. Hij haalt zijn hand niet weg en ik merk dat hij mijn gulp los wil maken. Ik begin boos te worden en hardhandig duw ik zijn hand weg en ik wil wegrennen maar hij drukt me tegen de grond. 'Dacht het niet liefje,' zegt hij donker en hij duwt zijn hand in mijn broek. Mijn adem stokt en het enige wat ik nu nog kan doen is in stilte huilen.