The Twin

Hoofdstuk 7

Even later zit ik naast Jeff in de auto. We hebben niet gepraat, waarschijnlijk heeft hij al wel een vermoeden wat er is gebeurd. 'Charlotte,' hij zucht. 'Je weet dat ik je had gewaarschuwd,' is dit echt het enige wat hij te zeggen heeft op dit moment? Dit werkt namelijk niet! Boos kijk ik naar hem maar hij let alleen op de weg. 'Is dat echt het enige wat je te zeggen hebt?' 'Ik dacht dat je wel beter wist,' snuift Jeff en rijdt geconcentreerd verder. 'Dus je bent teleurgesteld?' vraag ik. Hij geeft geen antwoord, ik weet genoeg. Na een poosje rijdt hij mijn hof op. 'Bel me als je me nodig hebt oké?' Heel even raakt hij mijn hand aan. Zie ik nou tranen in zijn ogen? Ik knik met een brok in mijn keel en stap uit.

Voorzichtig sluip ik de trap op, ik heb geen zin in vragen van mijn ouders. Met mijn kleren aan ga ik in bed liggen en staar hopeloos naar het plafond. Net toen ik dacht dat mijn leven weer redelijk de goede kant opging krijg ik een enorme klap in mijn gezicht terug. Ik zucht en draai me op mijn zij. Al snel gaat mijn telefoon af. Het bericht is van Youri: 'Geloof me ik kan jouw leven helemaal verpesten, beter hou je je bek dicht' ik staar even naar mijn telefoon maar ik besluit om niks terug te reageren. Hij is het niet waard, of was ik hem niet waard? Ik voel tranen opkomen, ik dacht echt dat ik het geluk gevonden had. Ik slik weer, deze pijn is nog erger dan de jaloezie op Milou. Ik kan de slaap niet vatten en na twee uur hoor ik ook Milou thuiskomen, ik hoor dat haar voetstappen stoppen bij mijn deur maar later gaan ze toch verder. Wat wil ze nu, me helpen? Me voor schut zetten? Haat ze me dan echt zo erg? Ben ik echt zo'n vreselijke zus? Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden en zachtjes begin ik te snikken. Ik wil schreeuwen maar dan maak ik iedereen wakker dus ik houd het stil. Zonder te aarzelen pak ik mijn telefoon en ik bel Jeff. 'Char?' ik hoor zijn stem hoopvol en tegelijk chagrijnig klinken. 'Jeff, ik...' ik kan mijn zin niet afmaken want weer laat ik een snik horen. 'Ik... Het spijt me ik had naar je moeten luisteren maar... Ik...' ik begin nog harder te huilen. 'Je voelde je speciaal,' zegt Jeff zonder aarzeling en even is het stil. 'Ja...' zeg ik zacht. 'Kan je naar buiten komen?' vraagt hij opeens heel serieus. 'Ik lig in bed,' zeg ik aarzelend. 'Ik heb je vaker in je pyjama gezien Char, alsjeblieft ik moet je zien,' ik twijfel maar zeg ten slotte toch ja. Ik pak een joggingbroek en een ander shirt, doe mijn haar wat beter en kijk in de spiegel. Het lijkt net of ik stoned ben door mijn rode ogen. Voorzichtig sluip ik naar buiten en ik sluit de deur achter me dicht.

Ik loop naar de vaste plek van Jeff en mij, de dichtsbijzijnde speeltuin. Hij zit al te wachten op een schommel en snel kom ik naar hem toegelopen, het is ongeveer drie uur 's nachts. 'Ik kon echt niet slapen,' zeg ik en ik ga naast hem op de andere schommel zitten. 'Ik ook niet,' zegt Jeff zacht en hij kijkt me aan. Weer lijkt het of hij tranen in zijn ogen heeft. 'Ik kan er niet tegen als je pijn hebt Charlotte, echt als ik dan naar je gezicht kijk. Ik krijg gewoon een steek in mijn hart ik kan het niet aan,' hij kijkt naar beneden. Bij daglicht was hij nu waarschijnlijk aan het blozen. 'Mijn gezicht beschrijft nog het slechtst hoeveel pijn dit doet, moet je lezen,' ik laat het bericht van Youri gelezen en zijn gezicht wordt donker. Jeff is woest, ik herken die blik. 'Dat is de grootste idioot die ik ooit heb gezien,' ik merk aan zijn stem dat hij zich enorm moet inhouden om niet uit te barsten. Ik knik en kijk voor me uit. 'Ik wilde gewoon 1 keer gelukkig zijn,' zeg ik zacht en kijk hem aan. Jeff pakt mijn hand vast, wat hij de laatste tijd erg vaak doet. 'Charlotte, ik ben er voor je. Wat er ook gebeurd, wat je ook doet. Ik zal je niet verlaten.'