Bedenimde önce babamın kirli ellerinin şiddetini taşımıştım. Şimdi tanımadığım bir adamın hem tecavüzünü hem de şiddetini taşıyordum. On altı yaşında bir çocuk olarak...
#BİRLİKTESESİMİZİDUYURMAYIBAŞARACAĞIZ #HERKADINGÜÇLÜDÜR
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beni tutsak edene bakmaktansa, tutsak edildiğim duvarlara bakmak daha iyiydi...
Evin kapısından girdikten sonra hiç konuşmadan önüme gelen ilk odaya girdim. Karşımda gördüğüm yatağa oturdum. Yaşadıklarım ağırdı ama bugün çok farklıydı. Duygularım karmaşık değildi ama ne hissedebileceğimi anlayamıyordum. Hangisine üzüleceğimi bilmiyordum.
Benim bugün daha doğmamış bebeğim karnımda ölmüştü. Bebeğimin katiliyle aynı evdeydim. Bugün bir çocuk daha annesiz kalmıştı, bir kadın yaşamını yitirmişti. Bugün daha kötüsü olamaz dediğim her şey olmuştu.
Ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordum ama kapının açılmasıyla düşüncelerimden ayrılıp kapıya döndüm. Zafer hiçbir şey olmamış gibi karşıma geçtiğinde nefretle yüzüne baktım. Artık istesem de ona farklı bakamazdım. Kendi çocuğuna bile acımayan bir katildi.
"Akşam yemeği hazır. " Gerçekten yüzsüzlüğünden hiç ödün vermiyordu. "Yemek yemeyeceğim. Git kendin ye yemeğini." Gözlerini üzerimden hiç çekmiyordu. Yerinde kıpırdadığında sinirlenmeye başladığını anlamıştım. "Yemek yemek zorunda olduğunu biliyorsun. Bu evin kuralları var."
Boş bakışlarımı Zafer'in üzerinde gezdirdim. Onunla daha fazla uğraşmak istemiyordum. Yavaş hareketlerle yataktan kalkıp kapıya ilerledim. Arkamdan geldiği adım seslerinden anlaşılıyordu. Adım seslerini arkamda Zafer olduğunu bilmesem bile tanırdım. Korkmuyorum desemede, uzaktan bile olsa adım seslerini duyduğumda korkuyordum. Ben onu adım seslerinden tanımak istemiyordum. Ben onu tanımak istemiyordum.
Kapıdan çıktıktan sonra karşı taraftaki mavi ışıklı odayı gördüm. Hareket etmeden kapıya bakmaya başladım. Mavi ışık... Benim kabusum, en büyük korkum olan mavi ışıklar. Beş yıl önce benim için özgürlüğü ifade eden mavi renk yılların acılarıyla benim için kabustu.
Korkma Defne! Sakın korkma! Baban seni burada bırakmaz. O kadar kötü değil. O da bir baba sonuçta. Çocuğunu nasıl bıraksın? Korku ve belirsizlik beni etkisi altına almıştı. Ellerim hiç durmadan titriyordu. Babam beni tanımadığım bir adama bırakmıştı. Gelirdi değil mi? Gelirdi. Bırakmazdı. Hem o da bir insandı. Vicdanı izin vermezdi.
Bir tarafım inanmak istemese de diğer tarafım beni bıraktığına inanmıştı. Ama biliyordum gelmeyecekti. Sadece... Sadece kabullenemiyorum.
Babamın beni bıraktığı günün üzerinden beş gün geçmişti. İlk cinsel istismarımı beş gün önce on altı yaşımda yaşamıştım. İlk kez şiddet görmemiştim ama ilk kez babamdan başka birinden şiddet görmüştüm.
