Karanlığın Cam Kırıkları- Retrouvailles

2.Bölüm Kesit

🌕

Kapının kulpuna dokunan parmaklarımla psikoloğum yüksek sesle beni uyardı.

"Daha seansımız bitmedi, Şura. Ayrıca hemşirenin dudağına bakması gerekiyor."

Durmadım. Açtığım kapıdan adımlarımı hızlıca koridora attım. Orta yerde durdum. Etrafımda dönmeye başladım.

"Nerdesin?"

Parmaklarımı saçıma geçirmiş, delirmişçesine hızlıca koşuyordum. Bir şey vardı iki gölgeden birinde. Veya ikisinde. Bilmiyordum, sıcaklık vardı. Mıknatısmışçasına çeken bir şey vardı.

"Şura, dur!"

Arkamdan gelen sesle durmak zorunda kaldım. Ellerim yavaşça saçlarımdan çekilirken gelen sese döndüm.

Yumruk yaptığım ellerimi derin bir nefes alırken düz hale getirdim.

"Hepiniz" dedim. Psikoloğum ve birkaç eğitmenin bulunduğu topluluğu göstererek. "Biliyorsunuz değil mi büyük sırrı? Bir gün açığa çıkacak olan sırrı saklıyorsunuz bu koca binanızda."

Ağlamıyordum. Çünkü güçlü durmam gerekiyordu.

"Ama ben bilmiyorum. Sırrın ana karakterlerindenim, biliyorum bunu sadece. İşe bakın ki sır, beni eğitenlerde saklı."

Güldüm sinirle. Sekiz yıldır yüzlerine söylemek istediklerimi şimdi kusuyordum.

"Tek ben değilim değil mi? Bu sırrı bilmesi gereken fakat günü gelince öğreneceğini söylediğiniz ben değilim sadece. Onlar da bu binaya geliyorlar yıllarca."

Kanayan dudağım konuştuğum için ağrıyordu. Umursamadan son cevaplanmayacak olan soruyu sordum.

"Halam da biliyordu değil mi?"

Hepsi, soğuk ve tepkisizdi. Acımadan yüzlerine vurmaya çalıştım cümlelerimi.

"Bugünden sonra zaten gelmeme gerek yokmuş buraya. Alacağım eğitimi aldım değil mi? Psikolojimi düzeltmeye çalışıyordunuz ya artık bir daha düzelmemek üzere çöktü." Sesli bir şekilde alkışladım. "Yaptığınız hata, hayatımızı mahvetmek." Tanımadığım kader arkadaşlarım için de konuşmaya devam ettim. "Siz, soğuk yüzlerinizle sadece savaşmayı öğrettiniz. Ama unuttuğunuz önemli bir şey var." Kalbimin üstüne koydum elimi. "Bu."