Mind Set

Chapter 17

Mijn ogen gaan open door de daglicht dat op mijn gezicht schijnt. Ik kijk om me heen en zie dat ik in een ziekenhuis kamer ben.

Het was dus geen droom

Ik kijk naast me en zie Amir staren naar het plafond. Ik sta op en zonder na te denken geef ik hem een knuffel.

Ik hoor hem opeens kreunen van de pijn.

Ik maak hem gelijk los en zie dat hij aan zijn buik komt.

"Sorry" zeg ik.

"maakt niet uit" zegt hij en gunt me een glimlach.

"je bent wakker" zeg ik ongeloofwaardig.

"ja man lig ik hier lang"

Ik schud mijn hoofd. "weet je wel waarom je hier bent"

Hij spant zijn kaken.

"door een stel lozers"

"Waarom sprongen ze op jou" vraag ik met een brok in mijn keel.

"kijk normaal had een mislukte rat problemen met mij, dus hij stelde voor om af te spreken eindstand komt hij met zijn bende."

"ik ga dit niet zo laten" zegt hij er nog bij.

"inderdaad we gaan aangifte doen bij de politie" stel ik vast.

Hij kijkt me aan en moet lachen.

"Wat gaan die doen, ik moet dit zelf oplossen"

Waarom moet hij toch altijd  zo eigenwijs doen!

"F* lozer dat hij is, hij komt hier met zijn gang haha hij heeft mijn gang nog niet eens gezien"

"Karma gaat nog komen" zegt hij en kijkt dreigend voor zich uit.

Ik blijf stil en kijk voor me uit.

"Ejh maar kifesh je komt opeens naast mij slapen" vraagt hij lachend.

Ik voel mijn wangen rood gloeien en staar wat naar de grond.

Hij duwt mijn gezicht naar boven met zijn vingers zodat ik naar hem moet kijken. 

Deze akward situatie word onderbroken door mijn telefoon die afgaat. Ik kijk en zie dat het mijn moeder is.

Ik neem op.

"Salamailaikoum yema" zeg ik blij.

"Wailaikoum salam benti, hoezo ben je vandaag niet op school?" vraagt ze.

Ik kijk hoe laat het is. shiittttttttt het is 11u28.

"men vermoedt dat je spijbelt hmara"

"welnee ik ben een brave meisje mohim ik ga in namiddag naar school" zeg ik.

Ik hoor Amir sarcastisch hoesten. Ik gun hem een scheve blik.

Mijn moeder haakt af.

"ik ben een brave leerling, maar gaat vervolgens naast een boy slapen" grijnst Amir.

Ik rol met mijn ogen.

"Ik voelde me gisteren niet zo goed weet je dus ik dacht misschien vond ik mijn troost bij jou" zeg ik. Ik zie hoe verbaasd hij naar me kijkt. 

Ik doe ondertussen mijn schoenen aan. 

"ga je me hier droppen?" zegt hij en kijkt me met puppy ogen aan. 

"je moeder komt zo bij je, ik moet naar school gaan" 

"Als er iets is bel me dan" zeg ik nog laatst voordat ik de deur verlaat. Nu moet ik van stad naar huis gaan, mijn boekentas halen en dan weer richting school.