Mind Set

Chapter 43

"Of jij verbreekt de contact met Amir en zijn famillie of jij verbreekt onze contact" zegt mijn vader en kijkt me bedreigend aan.

Vervolgens draait hij zich om en gaat weg.

Ik laat me vallen door mijn knieën en begin te wenen als een kleuter.

Dit kan niet waar zijn!

Mijn nicht komt verbaasd naast mij zitten.

"Alles oké Noor?" vraagt ze.

"Ik heb even tijd voor mezelf nodig" antwoord ik zacht.

"Saaf"

Mijn moeder komt naar me toe en omhelst mij.

"Benti, als ik jou was zou ik nu onmiddelijk naar huis gaan, je koffer inpakken en terugkeren naar België"

Ik kijk haar vragend aan met mijn rode ogen.

"Je vader wilt je uit huis zetten en het is gewoon beter dat je naar Amir gaat"

Ik uit een zucht en huil het uit op de schouder van mijn moeder. "Het is oké schat, ik geloof je!"

"Je vader doet gewoon zo koppig" zegt ze ernog bij.

Ik verfris mezelf en doe een abaya aan. Mijn moeder dropt nog 5 biljetten van 20 driham in mijn handen. "Neem taxi naar huis en ... daarna de luchthaven" dat laatste klonk er moeilijk uit bij haar.

Ik voel de tranen opkomen en omhels men moeder.

"Zorg goed voor jezelf en voor je kleine!" fluistert ze nog. Ze maakt zich los van de knuffel en zo gingen we onze eigen wegen. Dit was dus onze ongeplande afscheid.

-

"Je kan je ticket annuleren maar dat kost geld en daarna kan je voor een mindere prijs de ticket van de komende vlucht betalen" hoor ik de vrouw achter de balie zeggen.

Ik knik als bevestiging en geef haar mijn oude vliegticket.

Na dat allemaal gedaan te hebben geeft zij mij een terug- ticket van deze dag.

"chokran" zeg ik nog en sleur mijn bagage mee.

Ik ben gelukkig nog op tijd. De vlucht gaat over een half uurtje. Ik check snel in en ga dan zitten in de wachtzaal.

Ik word gebeld door de vader van Amir. Ik klik op de groene knop en leg mijn gsm aan mijn oor.

"Hallo?"

"Ja benti, ik denk dat je de nieuws wel heb gehoord van Amir" antwoord hij.

Ik uit een zucht en antwoord moeilijk met een "ja".

"Ik ga zometeen terug naar Belgie vliegen" zeg ik er nog bij.

"Aah echt? Saaf dan haal ik je wel op"

"Is goed"

Ik hang op en voel de tranen weer opkomen. Zoveel gedachtes en vragen die rond mijn hoofd dwalen.

Zou Amir terug de onderwereld zijn gekropen?

Zou iemand hem hebben gesnitcht?

Na 2 uren hebben gevlogen zijn we veilig geland in Belgie. Ik rol mijn koffer en zie direct mijn schoonvader.

Hij geeft me een knuffel.

"Het gaat allemaal wel goed komen"

Ik kijk hem ongelooflijk aan.

Hij neemt mijn koffer van mijn hand en zo stappen we in zijn auto.

"Hij is onschuldig" bevestigt hij.

"Hoe zit hij dan in de cel" vraag ik emotieloos.

"Ik ga er achter moeten komen wie gelogen heeft over mijn zoon"

Ik voel een traan langs mijn wang glijden. Snel veeg ik hem weg en leun met mijn hoofd tegen het raam.

Mijn vader wilt mij niet meer omdat ik deze keuze heb gemaakt. Ik heb niet eens deftig afscheid kunnen nemen van mijn famillie.

We stappen uit en ik lees de grote letters boven de ingang.

G E V A N G E N I S

Ik slik hoorbaar en kijk even naar mijn schoonvader. Hij toont geen emotie, alsof hij hier vaker komt.

Zo gaan we samen naar balie en geven we de juiste informatie door van wie we zoeken.

Er komt een agent naar ons toe en wijst ons de weg naar de 'bezoekerskamer'. Zo word Amir tegelijkertijd geroepen.

Mijn hart scheurt in 2 wanneer ik hem zie aankomen met handboeien. Zijn liphoeken krullen zich naar boven als hij mij ziet. Ik kijk hem moeilijk aan.

"Ben je helemaal terug naar hier gekomen?" vraagt Amir. Ik knik even.

Zijn glimlach verdwijnt vanzodra hij zijn vader ziet.

Hij kijkt hem walgelijk aan.

"salamailaikoum zoon van me"

"Ga weg!"

"Kifesh"

"Door jou zit ik hier vast!" zegt Amir en ik hoor hoe hij zijn woede bedwingt.

"Shouf ik snap dat je dat denkt maar ik heb hier niets mee te maken" antwoord zijn vader.

"Anders zou ik niet eens de moeite hebben gedaan om je op te halen" zegt hij ernog bij.

"Noor alles komt goed met mij" hoor ik Amir zeggen en houdt mijn handen vast. Ik kijk in zijn bezorgde ogen en weet niet wat te zeggen.

"Amir ik zal ervoor zorgen dat je zo snel mogelijk vrij komt" zegt zijn vader. "Noor ik wacht in de wachtzaal" Hij kijkt Amir nog moeilijk aan en verlaat de bezoekerskamer.

"Alles oké?" vraagt Amir als hij merkt dat ik stil ben.

Ik uit een zachte zucht.

"Hoe ben je hier terecht gekomen" vraag ik en probeer mijn tranen te bedwingen.

"Iemand wou mij zwart maken door een pakje drugs op mijn auto te zetten, zo kwam de politie en werd ik gearresteerd" zegt Amir.

Hij veegt met een vinger mijn traan weg.

"Niet verdrietig zijn, voordat je het weet ben ik weer vrij. Er wordt onderzoek gedaan"

Ik kijk hem aan en lach even. Zijn hand rust op mijn wang. Ik leg mijn hand op zijn hand.

"Ik waardeer het oprecht dat je terug naar hier bent gekomen voor mij"

Ik voel een brok in mijn keel en probeer een moeilijke glimlach te uiten.

-

"Schaam jij je niet dat je gewoon weg bent gegaan zonder afscheid te geven?" hoor ik mijn tante roepen via mijn gsm.

Ik uit een zachte zucht.

"Samhayi" antwoord ik moeilijk.

Ik haat het om mezelf te verantwoorden zonder dat ze mijn kant van het verhaal weten. Er wordt opgehangen.

Ik leg mijn gsm aan de kant en kijk om me heen. Er heerst een grote stilte in deze woonkamer. Ik leun mijn hoofd op mijn handen en huil het uit.

Ik voel me zo alleen.

Ik ga naar de slaapkamer. Ik kruip onder de deken en denk over van alles en nog wat.