Mind Set

Chapter 24

Perspectief Noor

"Maak je geen zorgen benti, ik ben een sterk iemand en zal zolang ik nog leef tegen kanker strijden" hoor ik mijn schoonmoeder zeggen.

Ik voel hoe mijn ogen waterig worden, ik knipper ze snel weg en glimlach zwak.

Ze ligt op de bank. Ze heeft last van vermoeidheid en hoofdpijn.

"Uhm rust maar uit, ik zal de afwas doen" zeg ik en pak de dienblad.

"Nee, Amira zal dat wel doen ga jij maar zitten"

Ik schud mijn hoofd. "Maakt niet uit"

Ik ga richting de keuken. Ik uit een zucht.

  Is best moeilijk om haar zo te zien.

Na het afwassen zie ik mijn schoonmoeder slapen. Ze heeft wat rust nodig. Ik besloot om naar boven te gaan.

Ik klop aan bij de deur van Amira en zie haar daar met verdriet op haar bed liggen. "ow Noor je bent hier" zegt ze en gaat op haar bed zitten.

Zonder iets te zeggen ga ik naar haar en knuffel ik der.

"Ghair inshAllah" zeg ik zacht. Ik hoor haar zachtjes snikken. Ik neem plaats naast haar en we praten over de situatie.

-

Het begint aardig donker te worden.

Ik bel Amir een aantal keren op maar hij neemt niet op. Ik uit een zucht, dan maar met bus. Ik doe mijn schoenen aan en geef afscheid.

"Waar is Amir?" vraagt Amira.

"Je broer neemt niet op" antwoord ik.

"waar hangt hij nu weer uit, anders blijf even" zegt ze.  Ik schud mijn hoofd.

"Ik heb nog wat dinges te doen voor school." zeg ik snel.

"Okeyy, stuur me als je thuis bent he" zegt ze nog. Ik ga naar de bushalte en bel Amir weer op. Ik stuur hem een bericht.

Neem op!

Ik kruip onder mijn jas en kijk hoe laat de bus komt. Het is best fris!

Over 20 minuten.

"Hallo jongedame" hoor ik een oude man zeggen. Hij heeft een hond bij zich en een bierfles. Ik staar wat naar de grond en begin bang te worden.

"Niet antwoorden?"

Ik kijk hem aan. "Zou je me alsjeblieft met rust laten"

"M.. m.. maar ik wil.. met jou praten"

Hij komt dichter bij en ik begin hem naar achter te duwen. "Laat me met rust" zeg ik een toon luider. Ik hoor zijn hond blaffen. Ik verlaat de halte en ren voor mijn leven.

Ik zie dat er een bos voor mij is. Aangezien ik geen keus heb ren ik tussen de bomen en verstop ik me achter de struiken.

Waarom neemt Amir niet op?

Ik begin de tranen te voelen. "Koekoek jongedame" zegt de man.

Ik neem mijn gsm erbij en bel de politie.

"Alsjeblieft localiseer mij en help me" fluister ik smekend. "Komt in orde mevrouw, zou ik mogen vragen wat er aan de hand is?"

"Een man... zoekt me in het bos"

"Raak vooral niet in paniek, ik heb agenten gestuurd en je locatie kunnen vinden. Blijf waar je bent mevrouw" zegt ze.

Voordat ik iets kon zeggen valt mijn gsm uit.

WOEF WOEF

"Als ik je weet te vinden, ben je van mij huhahhiha"

Ik voel dat mijn angst verandert naar boosheid.

Deze gozer gaat mij niet eens durven aanraken?!

Ik blijf nog wat op de grond en voel mijn vingers trillen van woede. Ik zie voor mij een lege fles bier. Ik pak hem voorzichtig en voel dat er op mijn voet word gebeten.

Ik draai me om en zie die stinkende hond, ik sta op en trap hem met volle kracht. Hij beweegt niet meer en is bang. Dan zie ik die dronkende junk verbaasd kijken. Hij rent op me af en op het juiste moment sla ik de fles op zijn hoofd met alle woede die ik in me heb geladen.

Hij draait nog wat met zijn ogen en valt bewusteloos op de grond. Verbaasd kijk ik hen aan.

Heb ik dit nu echt gedaan?

Ik hoor politie sirenes. Ze komen naar mijn richting.

"Wow wat heb jij nou gedaan?" zegt een agent lachend. Ze pakken die junk op en zijn hond. Ik heb mijn verhaal verteld en gaf hun mijn ID.

Zo brengen ze me naar huis.

Ik bel aan en Amir doet gelijk open. Hij ziet er bezorgd uit en kijkt vervolgens met grote ogen naar de agenten.

"wat is er aan de hand?" vraagt hij en kijkt me aan met een frons.

Ik ga langs Amir naar binnen en ga naar boven. Ik verricht woeddoe en haal mijn gebeden vervolgens in.

"Oke bedankt dat jullie der hebben gevonden" hoor ik Amir nog zeggen voordat hij de deur sluit.

Ik hoor hoe hij zich versnelt naar boven.

"Alles oké?" vraagt hij bezorgd. Ik negeer hem en  doe mijn hoofddoek uit.

"Hallo? waarom nam je niet op toen ik je belde" vraagt hij ernog bij.

Ik kijk hem met spitse ogen aan.

"Waarom nam jij niet op toen ik jou eerst belde" vraag ik een toontje boos.

"Ik was op training en ben net thuis, mijn gsm was uitgevallen" zegt hij schuldig.

"Er kon iets gebeuren Amir" zeg ik boos.

"Hoezo ben je alleen naar huis gegaan?"

"OMDAT JIJ NIET OPNAM"

"Jij kon daar blijven en wachten tot ik terug belde toch?"

"Ga de schuld niet op mij steken!" zeg ik met opgetrokken wenkbrauw.

"Pff Noor ik wil geen ruzie"

Ik kijk hem aan en zie dat hij serieus is.

Ik uit een zucht. "Het lijkt alsof je me niet ziet staan" zeg ik zacht.

"tuurlijk wel, ik voel me zelfs een ander persoon dan daarvoor"

Ik kijk hem aan.