Mind Set

Chapter 45

Perspectief Noor

"Ik kom voor mijn echtgenoot Amir"

Ik hoor hoe de vrouw achter de balie woorden intypt in de computer.

Zij kijkt met een frons.

"Amir heeft al bezoek gehad, dus het is niet mogelijk om hem nog is te bezoeken" zegt ze.

Vragend kijk ik haar aan.

Wat?

"Maar ik ben zijn vrouw en ik moet iets bespreken.." zeg ik.

"Ja dan zou ik wachten tot volgende week" antwoord mevrouw bot.

"Ik kan niet nog een week wachten om mijn man te zien?"

"Nou bij deze moet het dus wel"

Ik geef haar nog een blik en zucht even. Ik draai me om en kijk even naar het cadeautje voor Amir.

Het cadeautje waarin hij zou weten dat hij vader word. Ik uit een zachte zucht.

"Noor?" Hoor ik iemand achter me zeggen. Ik draai me om en zie Amira.

Dat is lang geleden.

Zij komt naar me en omhelst me.

"Alles goed" vraagt ze.

Ik antwoord met "al hamdoulilah"

Ik kijk nog naar achter en zie Selma en Dunya op een bank zitten.

"Ben je hier alleen gekomen?" Vraag ik en kijk naar de 2 dames.

"Nee met Selma en Dunya"

"Heb je Amir bezocht?" Vraag ik.

"Nee ik ging nu naar de balie"

"Iemand heeft hem vandaag al bezocht, dus we moeten wachten tot volgende week"

Amira kijkt verbaasd.

"Wie heeft hem bezocht?"

Ik geef haar een gebaar dat ik het niet weet. Selma en Dunya komen heupwiegend naar ons toe.

"Ja we kunnen mijn broer niet bezoeken"

"Waarom gaan zij mee?" Vraag ik doelend naar Selma en Dunya.

"Het zijn mijn vriendinnen en ze zijn een grote fan van mijn broer als voetballer"

"Ja we willen hem supporten in zijn moeilijke tijd" antwoord Selma en ze kruist haar armen over elkaar.

"Hij heeft een vrouw, waarom zouden jullie hem bezoeken?"

"Ach doe niet zo jaloers. Hij is niet van jou" hoor ik Dunya zeggen.

Ik kijk Amira aan en ik zie dat het haar niets kan schelen. "Amira waarom laat je dit zelfs toe?"

"Het zijn mijn vriendinnen?" Antwoord ze en kijkt me serieus aan.

"Ze zijn enkel bevriend met je door je broer"

"Saff Noor wil je nu ophouden?" Vraagt ze en kijkt me geïrriteerd aan.

Ik kijk haar geschrokken aan. Heeft ze dit nu echt gezegd? Ik voel hoe ik met mijn duimen tegen het cadeautje aandruk.

"Mohim ik ga wel"

Ik draai me om en net wanneer ik het gebouw wou verlaten word mijn naam geroepen.

Het was een vrouw van de balie.

"Jij bent de vrouw van Amir toch?"

Ik knik en kijk haar vragend aan.

"Je mag hem bezoeken omdat je zijn echtgenoot bent" 

Mijn liphoeken krullen zich naar boven.

"Dat is zoo oneerlijk" hoor ik Dunya en Selma roepen.

Ik schenk hun geen aandacht en volg de mevrouw.

"Volgende keer kom naar mij als je me achter de balie ziet. Want mijn collegas kunnen misgunners zijn" zegt de jongedame.

"Ik wil je enorm bedanken!" Zeg ik.

"Geen probleem hoor!"

Ik ga op de stoel zitten en wacht geduldig tot Amir komt. 

Perspectief Amir

De deur van mijn cel gaat open. Er komt een bewaker binnen. "Er is bezoek voor je!" hoor ik hem zeggen. 

Verbaasd kijk ik hem aan.

Nog eens? 

Ik doe mijn slippers aan en volg de bewaker. Zo gingen we naar de bezoekerskamer. Mijn ogen worden groot als ik Noor zie. Ik glimlach even als ik me weer gelukkig voel door haar te zien. 

Ik neem plaats op de stoel en neem de telefoon. Er is namelijk een glazen raam tussen ons en enkel via de telefoons kan je gesprek wisselen met elkaar. 

"Noor" zeg ik blij. 

Ik zie haar glimlachen. "Wat ben ik blij dat je terug bent gekomen" 

"Sorry dat het zo lang duurde, ik ... ik voelde me niet zo goed in mijn vel" 

"Alles oké?" vraag ik bezorgd. Zij knikt en glimlacht.

Ik zie haar een verpakte doos naar boven halen. Het is een leuk cadeautje. 

Ze spreekt even een vrouw aan. Mijn ogen vestigen zich naar haar gezicht. Wat is ze mooi! Noortje van me!

De vrouw komt mijn kant op via een deur. 

"Alsjeblieft" zegt ze en geeft mij het cadeautje. 

"Doe hem open" hoor ik Noor zeggen. 

Ik haal het lint weg en begin uit te pakken. Zo open ik het doosje en zie ik witte baby sneakers. Het zijn schattige nike airs. 

Ik moet even lachen. "Deze geweldige schoenen zullen mij perfect passen" zeg ik sarcastisch. 

Ik hoor Noor lachen. "Jij snapt hem niet he" 

Ik kijk haar vragend aan. 

"Kijk verder in het doos"

Ik doe wat ze zegt en zie een positieve zwangerschapstest. Mijn ogen worden groot en ik voel hoe mijn hart bonkt. 

"Ik word papa" zeg ik zacht. 

Mijn liphoeken krullen zich naar boven en ik voel tranen opkomen. Het liefst zou ik nu Noor willen knuffelen en 1000de kusjes geven. 

"Is dit echt?" vraag ik ongeloofwaardig. 

Ik zie hoe ze haar tranen weg veegt en me een glimlach gunt. 

"Hoeveel weken al?" 

"8 weken" antwoord ze. 

Mijn glimlach wilt maar niet verdwijnen. 

"Ik ben blij dat ik je zie" zeg ik.

Ik voel tranen van geluk opkomen.