ျမတ္ (မြတ် )

Ep. ..11(Z & U)

Zawgyi

''ဘာလို႔ ရန္ကုန္မွာသြားတက္မွာလဲ။မင္းဆရာမေတာင္ ဒီမွာလာတက္တာပဲကို''

''ေအးေလ...ဒီမွာပဲ အိုးမကြာအိမ္မကြာေနစမ္းပါ သားေလးရယ္''

ျမတ္ရဲ႕အေဖနဲ႔အေမက ျမတ္ကို ရန္ကုန္မသြားေရးစီမံခ်က္ေရးဆြဲထားၿပီး ဘယ္လိုေျပာေျပာကိုခြင့္မျပဳေပ။နယ္မွာေနသားက်လာသည့္ျမတ္အတြက္ အေဝးပို႔ရမွာကိုလည္းစိတ္ပူဟန္႐ွိ၏။နဂိုကမွ မိဘစကားဆို ဖယ္႐ွားေလ့မ႐ွိေသာ ျမတ္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေလးငယ္ေနရံုမွတစ္ပါး ႏူတ္ဆိတ္လို႔သာေနေလသည္။

''ျမတ္..''

''အင္း...''

''စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလား''

ကိုယ့္အေမးကို ျပန္မေျဖဘဲ ဒူးေခါင္းေပၚကိုသာ ေခါင္းတင္ထားရင္း ၿငိမ္သက္ေန၏။

''ဒီမွာတက္ရလဲ ဘာျဖစ္လဲ။ငါက ႐ွိေနတာပဲေလ။''

''ကိုယ္ ဘာမွမဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့ဘူး။ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ေနာက္မွေျပာၾကစို႔ေနာ္''

ျမတ္စိတ္ထဲဘာေတြျဖစ္ေနမလဲကိုယ္သိသည္။စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါေသာ္လည္း ကိုယ္ဘာမွကူမေပးႏိုင္ခဲ့။တကယ္လို႔ ျမတ္သာကိုယ့္ေမာင္ေလးဆိုလ်ွင္ အေ႐ွ႕ကေနရပ္လို႔ သူ႔ဆႏၵေလးကို ျဖည့္ဆည္းေပးမိမွာအမွန္၊ဒီကေလးရဲ႕ဘဝမွာ လိုခ်င္မက္ေမာမႈဆိုတာမ်ိဳး႐ွိခဲ့ရင္ေတာင္ မိဘေတြအကိုအစ္မေတြကိုငဲ့ၿပီး ဘယ္ေသာအခါမွေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးသူမဟုတ္ဘူးေလ။

''ျမတ္ေဘးမွာ ငါအျမဲ႐ွိေနမွာေနာ္''

''အင္း..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္''

ထိုညက ျမတ္ အေစာႀကီးအိပ္ရာဝင္သြားခဲ့သည္။အရင္လို ကိုယ့္ကိုေတာင္ တီတီတာတာစကားမ်ိဳး မဟေတာ့ဘဲ ပံုမွန္ထက္ကိုတည္ၿငိမ္ေနလြန္း၏။

#

''အကို...''

ေရစည္ေဘးမွာ ဖုန္းထိုင္သံုးေနသည့္အကို႔နား ကိုယ္ေလ်ွာက္သြားလိုက္ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာအသာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

''အင္း..ေျပာေလ''

''ဟို...ျမတ္ကို ရန္ကုန္မွာတက္ခိုင္းလိုက္ပါလား အကိုရယ္။''