ျမတ္ (မြတ် )

19(Z & U)

Zawgyi

အႀကီးကေလးကတစ္ဖက္ႏွင့္ေနာက္ထပ္ကိုယ္ဝန္ပါလြယ္ထားရခ်ိန္မို႔ မိုးႏြယ္တစ္ေယာက္ မိဘအိမ္ေပၚျပန္ေရာက္လာသည္။တစ္ဖက္မိဘနဲ႔လည္း သင့္ျမတ္ေအာင္ မေနႏိုင္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ဒီေတာ့ ျမတ္တစ္ေယာက္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးရန္ကုန္ကိုေျပာင္းလာခြင့္ရသည္။အလုပ္ျပန္ရဖို႔ေတာ့ အနည္းငယ္ခက္ခဲလိုက္ေသး၏။သို႔ေသာ္လည္း အရင္လို တစ္နယ္စီမဟုတ္ဘဲ တစ္မိုးေအာက္တည္းမွာဆိုသည့္အသိစိတ္နဲ႔တင္ ကိုယ့္မွာေပ်ာ္မဆံုး။

လာျပန္လည္ဦးေလဆိုေသာ မိုးႏြယ္စကားေၾကာင့္ မလာႏိုင္ေသးေၾကာင္းသာ ကိုယ္အေၾကာင္းျပန္လိုက္သည္။နယ္ကိုျပန္ၿပီး ျမတ္နဲ႔အတူ႐ွိေနဖူးေသာ ေလာင္းရိပ္ေအာက္တြင္ ကိုယ္ျပန္မတိုးဝင္လိုေပ။ခုေတာင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားအဆင္ေျပေနသည္မဟုတ္။ေယာင္းမနဲ႔အဆင္ေျပသလားရယ္လို႔ ကိုယ္စမိေတာ့ 'အမေလးဟယ္'အစခ်ီလ်က္ ေျပာသြားသည္မ်ား စံုစံုကိုစိလို႔။

''ခုေခတ္မိန္းကေလးေတြက ဒါမ်ိဳးလားမသိပါဘူးေအ။စိတ္ေကာက္တာေကာက္တာ။ေနာက္ အငယ္ေကာင္က ညဘက္အလုပ္ဆင္းထားလို႔ မနက္က်အိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း နည္းပါးနားမလည္ဘူး တစ္ခ်ိန္လံုးဖုန္းေခၚေနတာ။ငါကကိုင္ၿပီး ညကအလုပ္ဆင္းထားတယ္ေျပာေနရင္ သူသိရမွာမဟုတ္ဘူးလား။မကိုင္မခ်င္းဟယ္။အဲ့ေတာ့ကေလးက အိပ္ေရးေတြပ်က္။မကိုင္မိရင္လည္းျပသနာကတက္။တစ္ခါတေလက် ေအာ္ထုတ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာ''

ကေလးေတြမို႔လို႔လည္း ျဖစ္ခ်င္တာသာသိၾကသည္ထင္ပါရဲ႕။ျမတ္က အဆင္မေျပဘူးတစ္ခုသာကိုယ့္ကိုေျပာျပခဲ့ေပမဲ့ မိုးႏြယ္ေျပာျပသေလာက္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွမဟခဲ့ေပ။မိုးႏြယ္ျမင္ခဲ့သေလာက္အေၾကာင္းအရာေတာင္ နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ ကိုယ္နားေထာင္လိုက္ရ၏။

''morning. ..အာဂ်ီမား''

ေန႔လည္၁၁ေလာက္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွ ဝင္လာေသာစာတိုေလး။ဟိုရက္ကေတြ႔ၿပီးေနာက္ပိုင္း ေသခ်ာစကားမေျပာျဖစ္သည့္တိုင္ စာတိုေလးေတြေတာ့ စိတ္ရရင္ရသလို ပို႔ေပးတတ္သည္။

''ေန႔လည္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီေလ..ခုမွႏိုးတာလား''

''အင္း..ညကဂ်ဴတီ''