Verbonden voor het leven

Hoofdstuk 51

Net over de grens zien Romeo en Marion de auto van Bart gevaarlijk dicht langs een vrachtwagen glippen om nog een afrit te halen. Zelf kunnen ze niet meer op deze afrit komen, zonder ongelukken te veroorzaken. Vloekend slaat Marion op het dashboard van de auto, terwijl Romeo via de portofoon zijn collega's op de hoogte brengt. Direct daarna nemen ze contact op met hun baas. Mechels gebiedt hen naar het bureau te rijden en daar te wachten tot zij, Wolfs en Isa er ook zijn.

Beduusd laat het tweetal zich niet veel later op hun bureaustoel zakken en zwijgend staren ze een tijd voor zich uit. Hoewel het vast niet heel lang duurt, voelt het als uren voordat ze hun baas in de gang zien lopen. Wolfs loopt verslagen, maar ook enigszins opgefokt naast haar en Isa volgt hen met een gespannen blik op de voet. Direct staan Marion en Romeo op om hun baas te volgen naar haar kantoor. Met de deur in zijn handen, draait Wolfs zich om naar de tiener en forceert een glimlach. 'Pak maar iets te drinken uit de koelkast' wijst hij naar het keukenblokje. 'En wacht daarna maar even bij onze bureaus'. Isa knikt hem braaf toe en draait zich van hem weg, terwijl Wolfs de deur achter zich sluit. Zodra deze dicht is, wendt hij zich tot zijn collega's. 'Hoe konden jullie ze verliezen?' roept hij verontwaardigd. Marion, die wel weet dat het voornamelijk emotie is die ze hoort, kan het toch niet op zich laten zitten. 'Ja zeg, je doet net of wij dat expres gedaan hebben', ze kijkt Wolfs strak aan. 'Jij bent niet de enige die om Eva geeft!' roept ze boos. Wolfs deinst even terug van deze uitbarsting, die had hij niet aan zien komen. Wanneer hij zich hersteld heeft en weer iets wil zeggen, komt Mechels tussenbeide. 'Zo is het wel genoeg!' buldert ze haar mensen toe. 'Op deze manier vinden we haar nooit'. Ze kijkt haar mensen streng aan. 'Er zijn twee dingen die direct geregeld dienen te worden'. Mechels laat haar blik van Marion naar Romeo glijden. 'Ik wil dat iedere agent in de omgeving, óók in België en Duitsland, het signalement van Bart en Eva onder hun neus krijgen. Telefoons laten uitpeilen en bankgegevens moeten in de gaten gehouden worden'. Mechels richt zich vervolgens om Wolfs. 'En voor jou en Isa moeten we een veilige plek zien te vinden. Een plek die Bart niet kan vinden. We moeten er nog steeds van uitgaan dat ook jullie doelwit zijn'. Wolfs rolt met zijn ogen. 'Laat ons maar gewoon naar de Ponti teruggaan. Als hij ons wil vinden, dan lukt het hem toch wel. Dat hebben we nu wel gemerkt' zucht hij geïrriteerd. Mechels wuift Marion en Romeo weg en kijkt Wolfs strak aan. 'Ik denk niet dat de Ponti een goed idee is. We hebben het wel over jou veiligheid Wolfs en die van Isa'. Wolfs knikt, hij richt zijn blik even door het raam naar de tiener die aan het bureau van zijn vriendin zit. 'Juist voor Isa' zucht hij inmiddels minder nors. 'In een paar weken tijd is ze al zo vaak van hot naar her gesleept. Ze heeft een plek nodig waar ze zich thuis voelt. De Ponti is ons huis'. Mechels kijkt hem bedenkelijk aan. Ze voelt weinig voor zijn idee, maar begrijpt zijn gedachtegang erachter. Twijfelend knikt ze naar haar rechercheur. 'Dat vind ik oké voor nu' zegt ze op een rustige toon. 'Maar ik wil dat er ten alle tijden een collega bij jullie is. Elke stap die je zet, wordt je gevolgd door een van onze mensen'. Wolfs knikt, hij weet dat hij hier niet onderuit kan komen. 'En overdag heb ik je eigenlijk het liefst gewoon hier, op het bureau' gaat zijn baas engszins twijfelend verder. Wolfs geloofd zijn oren niet en kijkt ongelovig naar zijn baas. 'U laat me aan deze zaak werken?' vraagt hij twijfelend. Mechels valt even stil. 'Alleen het bureauwerk' zegt ze uiteindelijk streng. 'Maar hier op het bureau, zijn altijd zoveel collega's om je heen, dit lijkt me de veiligste plek op het moment'. Wolfs knikt haar toe. 'En Isa?' vraagt hij vervolgens twijfelend. 'Die wil ik ook hier hebben' zegt Mechels resoluut. 'Misschien kan ze hier aan haar schoolwerk werken ofzo, we gaan in overleg met haar school wat de mogelijkheden zijn'. Wolfs knikt en staat op. Hij verlaat het kantoor en neemt plaats aan het bureau tegenover Isa.

Op hetzelfde moment ligt Eva nog steeds vastgeketend op het bed. Ze weet dat ze eerst Barts vertrouwen moet winnen, voor ze kan vluchten. Hij moet haar wat ruimte geven. Hij moet haar überhaupt eerst losmaken, want zelf gaat dat haar zeker niet lukken. Ze kijkt de kamer rond en werpt een blik op de man die nog steeds aan haar voeteinde zit. Even kucht ze om zijn aandacht te trekken. Zodra Bart naar Eva kijkt, probeert ze haar blik niet te lang op hem te laten rusten. 'Ik eh... moet naar het toilet' zegt ze zachtjes, met een twijfelende stem. Ze hoopt dat hij haar los zal maken om te kunnen toiletteren. Ze denkt een kleine twijfel in zijn blik te ontdekken, maar Bart staat toch op. Hij buigt zich over Eva heen en maakt haar handboeien los. 'Waag het niet iets te proberen' zegt hij dreigend, terwijl zijn hoofd nog geen tien centimeter boven dat van haar zweeft. Met een angstige blik schudt ze haar hoofd, waarna Bart haar aan haar arm omhoog trekt. Met zijn andere hand, pakt hij zijn pistool uit zijn holster en port deze in haar rug. Hij begeleidt haar naar de gang en opent een andere deur. Voor ze er erg in heeft, staat Eva in een klein badkamertje. Bart laat haar los en knikt naar het toilet. Eva laat haar blik van het toilet naar Bart glijden. 'Mag ik een klein beetje privacy? Kun je je op z'n minst even omdraaien?' vraagt ze voorzichtig. Bart lijkt even te twijfelen, maar stapt daarna achteruit de badkamer uit. De deur laat hij op een kiertje staan. Eva gaat zitten en kijkt het kamertje rond. Net onder het plafond zit een klein kiepraampje, maar daar gaat ze zichzelf nooit doorheen kunnen wurmen. Ze moet dus een andere manier vinden om weg te komen. Eva staat op, trekt de wc door en loopt naar de wastafel. Ze heeft in de gang nog twee deuren gezien, ze hoopt dat Bart haar snel een keer meeneemt naar een van die andere ruimtes, hopelijk kan ze vanuit daar wel een vluchtplan bedenken. Ze kijkt op van Bart die ineens weer in de badkamer verschijnt. 'Ben je klaar?' vraagt hij haar enigszins vriendelijk. Eva knikt voorzichtig en houdt haar handen op. 'Alleen nog even afdrogen' zegt ze terwijl ze naar de handdoek grijpt.

Zodra haar handen droog zijn, loopt Eva langs Bart. Ze besluit vertrouwen te winnen en zonder verder rond te kijken, naar de kamer te lopen waar ze vandaan komt. Enigszins verbaast, loopt Bart achter haar aan en ziet dat Eva direct weer op het bed gaat zitten. Een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht. Hij werpt kort een blik op Eva en kijkt dan de kamer rond. 'Ik ga iets te eten voor ons regelen' zegt hij rustig. Eva knikt enkel en kijkt hem aan. 'En mij maak je weer vast?' vraagt ze alsof ze niet anders van hem verwacht. Ze ziet twijfel in Barts ogen. Met zijn ogen scant hij snel elk hoekje en gaatje van de kamer. 'Ik zal alleen de deur op slot doen' besluit hij. Hij loopt de kamer uit. 'Ik ben binnen een uurtje terug' zegt hij, waarna hij de deur achter zich sluit. Eva hoort hoe hij het slot omdraait en wegloopt. Een glimlach verschijnt op haar gezicht. Dit ging gemakkelijker dan ze had gehoopt. Ze loopt wat door haar kamer heen en kijkt om zich heen. Ze loopt naar het raam, maar ziet dat ze uitkijkt op een hoge muur. Voor het raam zitten tralies, ze kan dus ook hier niet door ontsnappen. Ze laat zich op het bed zakken. Ze moet dit rustig aanpakken. Beetje bij beetje het vertrouwen van Bart zien te winnen, zodat hij haar hopelijk steeds iets meer vrijheid zal geven. Ze moet geduld hebben. Vooralsnog doet hij haar niets. Hoewel ze hem af en toe onvoorspelbaar vindt, heeft hij haar nog geen pijn gedaan of op vreemde plekken aangeraakt.