Verbonden voor het leven

Hoofdstuk 53

Dagen gaan voorbij. Dagen waarin Eva beetje bij beetje meer vertrouwen wint van Bart. Zoals hij had beloofd, laat hij haar kamerdeur voortaan open, zodat ze ten alle tijden naar de badkamer kan. Hij laat haar douchen en zorgt dat ze voldoende eten en drinken heeft, ook op momenten dat hij er niet is. Eva heeft zelfs durven vragen om iets van een puzzelboekje om de dagen door te komen. Diezelfde middag heeft hij haar nog verschillende puzzelboekjes en een Rubiks Kube gegeven. Ze had hem uitgebreid bedankt en zich vol op haar puzzels gestort.

Na het ontbijt, komt Bart de kamer van Eva ingelopen. Hij kijkt haar even recht in haar ogen aan. 'Ik moet dadelijk weg. Ik zal pas na de middag weer thuis zijn' zegt hij met een lichte teleurstelling in zijn stem. Eva knikt kleintjes. 'Hoe laat is het nu?' vraagt ze vervolgens. Bart kijkt op zijn horloge, waarna hij zijn blik weer tot Eva richt. 'Bijna half 10' antwoordt hij op haar vraag. Hij wijst naar de tafel die hij gisteren in de kamer heeft gezet. 'Je hebt hier nog genoeg liggen voor de lunch denk ik toch?' Eva laat haar blik over het brood en beleg gaan dat op de tafel ligt en knikt hem toe. 'Oké, dan zie ik je straks weer'. Bart draait zich om en loopt de kamer uit. 'Tot straks' neemt Eva nog afscheid, waarna ze de deur dicht ziet gaan.

Eva gaat op het bed zitten en blijft een tijd wachten, tot ze zeker weet dat Bart vertrokken is. Ze loopt de gang op en blijft staan bij de deur die Bart op slot heeft gedaan. De laatste dagen heeft ze deze deur is geïnspecteerd en ze verwacht dat ze hem met een flinke trap open kan krijgen. Ze heeft alleen geen idee wat zich achter de deur bevindt en of ze ook echt weg kan komen als deze deur open is. Als ze niet kan ontsnappen en Bart ziet bij terugkomst dat ze de deur heeft opengebroken, dan is al zijn vertrouwen meteen weg natuurlijk. Ze heeft geen idee hoe hij dan op haar zal reageren. Even blijft ze twijfelend bij de deur staan. Bang voor de gevolgen als het misgaat. De adrenaline om te kunnen ontsnappen is echter groter. Eva zucht een keer diep en trapt zo had ze kan tegen de deur. Ze hoort de deur kraken, maar krijgt hem nog niet helemaal open. Een tweede keer trapt ze met volle kracht tegen de deur, die nu wel breekt. Ze opent de deur en ziet dat ze uit is gekomen in een soort woonkamer. Snel kijkt ze om zich heen. Ze rent naar de voordeur en probeert deze te openen, maar komt er al snel achter dat deze ook op slot zit. Deze deur is veel steviger en het gaat haar nooit lukken om enkel met haar eigen kracht de deur open te breken. Wanhopig kijkt ze om zich heen. Aan de andere kant van de kamer ziet ze een raam. Ze loopt er naartoe en kijkt naar buiten. Ze kijkt uit op een lege steeg. Even kijkt ze om zich heen. Ze ziet een kruk staan en zo hard ze kan, gooit ze de kruk door het raam. Gelukkig breekt het raam gelijk en voorzichtig klimt Eva naar buiten.

Zodra ze in de steeg staat, kijkt ze om zich heen. Ze loopt naar het einde herkent gelukkig al snel waar ze is. Ze had er geen idee van dat Bart haar gewoon in Maastricht gevangen hield. Ze neemt een kort moment om te bedenken waar ze nu naartoe kan gaan. Ze heeft natuurlijk geen telefoon en kan dus niemand bellen. Al gauw bedenkt ze dat Nicole niet ver weg woont. Ze kijkt nog een keer naar het kapotte raam waar ze zojuist uitgeklommen is en rent dan weg. Zo snel ze kan rent ze door de straten van Maastricht en al snel staat ze bij Nicole voor de deur. Ze drukt lang op de bel en bonst vervolgens op het raam, totdat de deur open gedaan wordt. 'Eva?' vraagt Nicole verbaast. Eva stapt zo snel mogelijk naar binnen en sluit de deur weer. 'Wat is er met jou?' vraagt Nicole, terwijl ze naar de snijwonden op haar armen kijkt. Eva probeert Nicole uitleg te geven, maar is helemaal buiten adem. Veel verder dan ontvoerd en telefoon komt ze niet. Geschrokken loopt Nicole de kamer in en geeft Eva haar telefoon. Met het toestel in haar handen, staart Eva naar de cijfers. De enige nummers die ze uit haar hoofd kent zijn die van Wolfs en Isa en die hebben als het goed is hun telefoons uitstaan. Nicole ziet hoe Eva zich iets probeert de herinneren en besluit haar de tijd te geven en naar de keuken te lopen voor een verbanddoos. Eva kijkt nog een keer naar het toestel. Ze kent haar eigen werknummer, als ze dat belt zal er vast iemand opnemen.

Op het bureau zit Wolfs op het kantoor van Mechels. Hij kan niet geloven dat ze nog steeds niets van Bart en Eva hebben gevonden. Achter zich hoort hij een beltoon, maar negeert deze. Niet veel later staat Isa bij hen op het kantoor. 'Eh..' twijfelt ze even. 'De telefoon van Eva gaat af'. Wolfs zucht, maar Mechels gebaart hem dat hij deze op moet nemen. Wolfs staat op en legt zijn hand op Isa's schouder. Hij loopt naar Eva's bureau en haalt de hoorn van de haak. 'Wolfs' zegt hij zakelijk. 'Wolfs?' hoort hij vervolgens verbaast in zijn oor. Hij herkent deze stem uit duizenden. 'Eva!' roept hij hard. 'Waar ben je?' vraagt hij direct, zonder haar eerst de kans te geven iets te zeggen. Inmiddels heeft zich een groep collega's rond het bureau gevormd. 'Blijf daar, we komen eraan' zegt Wolfs direct. Hij gooit het toestel op het bureau en slaat zijn armen om Isa heen. 'Ze is bij je moeder' zegt hij enthousiast, waarna hij het gebouw uitrent. Isa rent direct achter hem aan en springt naast hem in de auto. Mechels kijkt direct naar Marion en Romeo. 'Volg hen! Waar woont die vrouw?' de twee agenten halen hun schouders op en rennen achter Wolfs aan. Mechels probeert intussen contact te maken met Wolfs, zodat ze nog meer agenten naar het huis van Nicole kan sturen.

Bij aankomst in de straat van Nicole, rent Wolfs de auto uit en direct wordt de deur voor hem geopend. Wolfs loopt zo snel hij kan langs Nicole naar binnen en vindt Eva op de bank. Hij vliegt op haar af en met tranen in zijn ogen trekt hij haar tegen zich aan. Ook Eva kan haar emoties niet meer bedwingen en de tranen rollen over haar wangen. Korte tijd blijven ze zo innig omhelst staan, tot ze een gil van Isa horen. Direct zijn beide weer alert en rennen naar de gang. Daar zien ze Bart, die een wapen op Isa richt. Uit automatisme grijpen beide naar hun heup. Wolfs trekt direct zijn wapen, maar Eva heeft deze natuurlijk niet bij zich. Wanhopig richt ze haar blik op Bart. 'Bart? Wat doe je?' probeert ze voorzichtig. Ze probeert zo rustig mogelijk te blijven, ze heeft de laatste dagen gemerkt dat dat een goed effect heeft op de man. Bart kijkt met een nijdige blik naar Eva. 'ik wist dat ik je niet kon vertrouwen' blaast hij haar toe. 'Zij moeten eerst dood' gaat hij boos verder. Eva ziet de angstige blik in Isa's ogen en kijkt dan weer naar Bart. Deze man lijkt totaal niet op de man die ze de laatste dagen heeft gezien, ze kan totaal geen inschatting maken van hoe hij zal gaan handelen. Wolfs neemt het dan ook direct van haar over. 'Bart, laat dat wapen vallen!' roept hij hart. Bart grimast en legt zijn vinger op de trekker. 'Jullie zijn vergif' blaast hij naar Wolfs en Isa. 'Jullie maken haar kapot' roept hij er achteraan. Zijn wapen is nog steeds op Isa gericht. Zodra hij dreigt te gaan schieten, trekt Nicole haar dochter weg en zet zelf een stap naar voren.

Van schrik haalt Bart de trekker over en zo gauw Wolfs het schot hoort, vuurt ook hij een kogel af. Haast in slow motion lijken de kogels elkaar te kruisen. Binnen enkele seconden, vallen zowel Nicole als Bart op de grond. Wolfs loopt direct op Bart af, terwijl Isa en Eva naast Nicole neerhurken. Wolfs schopt het wapen bij Bart weg en voelt voor een hardslag. Opgelucht haalt hij adem, wanneer hij geconstateerd heeft dat Bart dood is. Hij draait zich om en ziet hoe Eva haar armen om de snikkende Isa heengeslagen heeft. In enkele passen is hij bij hen en ziet dat de kogel Nicole door het hoofd geraakt heeft. Ook hij slaat zijn armen om Isa heen. Hij trekt haar omhoog en begeleidt haar de woonkamer in, Eva komt direct achter hen aan. Terwijl Marion en Romeo net aankomen en hun collega's oproepen om alles rondom de overleden Bart en Nicole te regelen, vangen Eva en Wolfs de huilende tiener op. Het duurt minuten voor Isa iets zegt. 'Wat moet er nou met mij' is het eerste dat ze uit kan brengen. Ze staart naar de grond. 'Nu heb ik niemand meer' klinkt er snikkend uit haar keel. Eva legt haar vingers onder Isa's kin en dwingt de tiener zo naar haar te kijken. 'Je hebt ons' zegt ze zachtjes. 'Je hoort bij ons'. Zo vriendelijk mogelijk kijkt ze het meisje recht in de ogen. 'Wij zijn verbonden voor altijd'. Wolfs knikt en legt zijn hand bij beide dames op een schouder. 'Verbonden voor het leven' vult hij zijn vriendin aan, waarna ze elkaar met drieën innig omhelzen.

EINDE