İŞARETLİLER ( Tamamlandı )

3

Başlığa karar veremeden 3. Bölüme geldik. Hadi hayırlısı :)

&

Aras önüne gelen taşı tekmeleyerek yürümeye devam etti. Çok sinirliydi . Neye Ya da kime olduğunu bilmiyordu. Ablasının haklı olduğunu biliyordu. Ama yine de annesinin başına gelenler için o kadını suçlamaktan alıkoyamıyordu kendini. Evine ve eşyalarına bakılırsa belli ki zengin bir kadındı ananesi. Eğer annesini reddetmiş olmasaydı annesi hayatta olabilirdi. Sırf babası ile evliliğini onaylamadığı için onu kapı dışarı etmiş ve iletişimi kesmiş bir kadındı o. Babası işçiydi ve hiç bir zaman maddi durumları iyi olmamıştı. Ama yine de kendi yağlarında kavrulup gidiyorlardı . Ta ki beş yıl önce babası trafik kazasında ölene kadar. İşte o zaman çatırdamaya başlamıştı aile saadetleri. Annesi kocasının ölümü üzerine hasta olmuştu . İşe gidemez duruma geldiğinde ablası hem okuyup hem çalışmış ailesine bakmıştı. Aras üniversiteyi kazandığında ise aynı şeyi yapmaya o başlamıştı. Bir şekilde bu günlere gelmişlerdi. Ama annesini tedavi ettirecek maddi güçleri olmamıştı hiç. Ve bu yüzden de ananesini affetmeyecekti hiç. Ona muhtaç duruma düşmüş olsa bile .

" Hey çekilsene be . Ay ay aaaa."

Aras daha ne olduğunu algılayamadan kendisine çarpan bisiklet ile hem kendisi hemde bisikletin sahibi kaldırıma düşmüştü bile.

"Ayy gitti çanak . Vallahi bu sefer kırıldı . Offf ."

Aras uzanıp kaldığı kaldırımdan doğrulmaya çalışırken hemen yanında yerde kıvranan kızı gördü.

" İyi misiniz ?" derken bir yandan da ayağa kalkmaya çalıştı. Yerde acısı ile kıvranan sarışın kız gözlerini kısıp sinirle ona baktı.

" Sence iyi miyim ? Sayende çanağı kırdık ."

Aras kaşlarını kaldırarak " Çanak ?" derken sarışın kız dikkatini ondan çekip " Ayyy bisikletim " diye bağırarak ayaklandı . Tekerleği yamulmuş olan bisiklete hüzünle bakarken Aras kızın sarılığına tezat olm siyah saçlarını karıştırarak bir bisiklete bir ona baktı.

" Ben tamir ederim istersen. "

Kız ilk aşkını kaybetmiş kalbi kırık sevgili gibi bisikletini izlerken tekrar ona döndü. Sanki onun yabancı olduğunu yeni fark ediyormuş gibiydi.

" Sen kimsin ? Misafir misin burda ? Daha önce görmemiştim."

Aras bir an ne diyeceğini bilemedi. Kendisini nasıl tanıtmalıydı ?

En sonunda " Ben Zeliha Aydının torunuyum ." dediğinde kızın gözleri büyüdü. Bisiklete olan bütün ilgisini kaybedip ona dönmüştü şimdi .

" Sen. Zeliha teyzenin . Torunusun ."

Tek tek kelimeleri bastırarak konuşan kıza olumlu anlamda kafasını sallarken bunu niye bu kadar ilginç bulduğunu anlayamadı.

" E evet "

" Öz be öz yani. Kanlı canlı . Aynı gen ?"

Aras kaşlarını çatarak kızın kafasını mı vurduğunu düşünürken başını olumlu anlamda salladı. Sonra da yerde ki tekerleğe bakıp " Bisikletini tamir edebilirim istersen " dediğinde kız heyecanla ellerini çırptı.

" Bırak şimdi bisikleti. Sen nereye gidiyordun ? İşin var mı ?"

Aras şaşkın bir şekilde " Yok öylesine yürüyordum ." dedi.

Kız birden elini uzattı.

" Ben Ezgi . Sende ?"

Aras uzatılan eli sıkarak " Aras " dediğinde kız hızla elini çekti ve bisikletini kaldırmaya çalıştı . Bir yandan da " Bi el at da kaldıralım ." diye söylendi. Aras neyin içine düştüğünü kestirtmezlen eğilip tek hamlede bisikleti kaldırdı. Boşta kalan kız gülümseyip yerdeki tekerleği aldı.