İŞARETLİLER ( Tamamlandı )

47

Ay finale yaklaştıkça heyecanlandım mı ne ? :)
İkinci bir kitap düşünüyorum . Bu kitabın sonunda zaman atlaması ile bir kurgu daha yazacağım . Bu kitabın devamı niteliğin de . Tabi ki yeni karakterlerle . Ama kısa hikaye olarak düşünüyorum şimdilik . Tabi bana belli olmaz :)
Bir de çoktandır bekleyen bir hikayem var . Beni de çeker misin ? Di galiba adı. O derece unuttum :) Onu da bazı  değişikliklerle tekrar yazmaya karar verdim . İnşallah altından kalkarım . Neyse haber vereyim dedim .
Keyifli okumalar .

&&

Aras ilk uyandığı odada Onur ile yalnız kaldığın da oğlanı tutup yatağa oturttu. Elleri ile oğlanın yüzüne dokunup hasar tespiti yapmaya çalışsa da Onurun geri doğru kaçması ile ellerini indirdi.

" İyiyim ben . Endişelenme ."

Aras sinirle gözlerini kapatıp açtı.

" Ne hale getirmişler oğlum seni. İyiyim deme bana ."

Onur uzun zaman sonra yumuşak bir yatak gördüğü için yavaşça uzandığın da Aras ayağa kalkarak ona yer verdi.

" Ne yapacağız ? Sinan abinin haberi var mı burada olduğun dan ?"

Aras yere çökerek sırtını duvara yasladı.

" Var . Ama karargahın yerini bilmiyorlar ki anasını satayım. Nasıl bulacaklar bizi ?"

Onur gözlerini kapatıp başka bir şey demedi.

" Güçlerini kullanabiliyor musun ?"

Onur yavaşça başını salladı. " Başta kullanıyordum ama sonra beni oraya -. " diyerek sustuktan sonra yutkunarak devam etti. " Oraya götürdüklerin de bir şey içirdiler . Her gün düzenli olarak . O an dan beri kullanamıyorum ."

Aras kaşlarını çatarak ". Nereye götürdüklerinde ?" diye sordu.

Onur ise bu soruya cevap vermek istemedi. Sustu. Aras oğlanın sessizliği ile daha fazla üstüne gitmek istemedi.

" Burdan çıkmamız lazım ."

Onur gözleri kapalı bir şekilde kıkırdadı bu sözlerle .

" Burdan çıkış yok kardeşim ."

Aras onun umutsuz sözleri ile bakışlarını kapıya çevirdi. İkisi de bir süre sessizce beklediler . Sonunda kapı tekrar araladığında Özlem elinde ilk yardım malzemeleri ile odaya girdi. Aras hızla ayağa kalkıp Onurun yanına geldi. Özlem elinde ki malzemelere bakıp Arasa baktı. Kararsız gibi duruyordu. Oğlan kıza bakıp " Eğer biliyorsan sen yap ." dediğin de kız utangaç bir şekil de başını sallayıp yatağın kenarına oturdu. Onur çıkan seslere gözlerini açmış sessizce onları izliyordu. Kızın yüzüne sürdüğü ilaçla acı ile inledi. Özlem ise hemen elini geri çekti ama bu işlemin acılı olduğunu biliyordu. Eğitimler sırasında çoğu avcı yaralanırdı ve Özlem bir çok kişiye pansuman yapmıştı.

" Ö-özür dilerim .Ama dayanmak zorundasın ."

Onur sessizce yutkunarak başını salladı.

" Seni tanıyorum . " dedi.

Özlem gözlerini oğlanın aldığı darbeden kapanmış gözlerine dikti. Sonra da vicdan azabı ile hızla kaçırdı .

" Ben oradayken sen de vardın. Bana yapılanları izlerken kusmuştun. Sonra sa seni azarlayıp çıkarmışlardı ."

Onur halsizce gülerken Aras bir köşede arkadaşının acı için de pansuman edilişini izledi. Özlem oğlanın yüzünü bitirdiğin de Aras onu yavaşça doğrulttu ve kazağını çıkarmasına yardım ettiler . Aras gördüğü görüntü ile dişlerini sıkarak gözlerini kaçırdı . Arkadaşının çektiği acıyı tahmin dahi edemiyordu . Sinirden ve üzüntüden dolan gözleri Özlemi buldu. Her ne kadar naif görünse de o da bir avcıydı.