İŞARETLİLER ( Tamamlandı )

40

Gecikme için kusura bakmayın arkadaşlar. İnstadan takip edenler bilir. On günlük Denizli kitap fuarı vardı ve ben de görevliydim . İnanın değil bölüm yazmak çocuklarımı bile doğru düzgün görmedim günlerdir. Sonunda fuar bitti . Ben de bittim .

Hepinizi öpüyorum .

Keyifli okumalar

&&
Sessizlik ve karanlık. İkisi birleşince insanın içinde büyük bir korkuya neden oluyordu. Binlerce insandan tek bir çıt bile çıkmadı. Bu sessizlik kaç saniye ya da dakika sürdü kimse bilemedi. Ama bu sessizliği bozan tiz bir çığlık oldu. Bir kızın çığlığı domino etkisi yaratırken birden sesler yükseldi ve çığlıklar , bağırmışlar birbirine karıştı. Herkesten aynı anda sesler çıkmaya başladı. İnsanlar birbirlerine sesleniyor yakınlarını arıyordu. Yavaş yavaş karanlığa alışan gözler az da olda görüş açısı kazandığında etrafta koşuşan insanlar göründü. Ailesini alanlar oradan çıkmaya çalışıyordu. İdil korku ile insanların neden kaçmaya çalıştığını anlamadığında gözüne sahanın ortasında yatan bedeni gördü.

"Aras "

Hızlı adımlarla insanlara çarpa çarpa ilerleyip bedenin yanına vardığında hemen diz çöktü. Eline bulaşan sıvının, burnuna dolan koku ile kan olduğunu anlamıştı.

" Ne oluyor ?"

Yatan kişinin kim olduğuna bakmak için telefonunu çıkarıp ışığını açtı ve korku ile yüzüne tuttu. Kayanın arkadaşlarından biriydi. Yerde yatan kişinin kardeşi olmaması ile rahatlayan İdil vicdan azabı çekerek çocuğun nabzını kontrol etti. Atmıyordu. Hızla yarasının nerede olduğuna baktı . Karnında yoğunlaşan kanı fark etti ve tişörtü kaldırdı . Bıçaklanmıştı .

" Abla ."

Etraftaki bağırışların arasında kardeşinin sesini duyan İdil elindeki telefonu sallayarak bağırdı .

" Buradayım ."

Etraftaki herkes İdil gibi ellerindeki ışık kaynağını kullanarak oradan uzaklaşmaya çalışırken bağırışların arasında yere düşen bedenleri gördü. Kalbi korku ile attığında " Sinan " diye fısıldadı ve hızla ayağa kalktı. Sinanı göremiyordu. Çoktan onu bulması gerekiyordu. Ama yoktu.

" Abla ."

Aras yanına geldiğinde İdil hızla kardeşine sarılıp geri ayrıldı. Hızla kardeşinin vücudunu kontrol etti .

" Bir yerinde bir şey var mı ?"

Bir çığlık daha kulaklarına ulaştığında Aras kafasını hızla iki yana salladı .

" İyiyim ben . Sen ?"

" Ben de iyiyim . Aras neler oluyor ?"

" Bilmiyorum abla ? "

" Bu çocuk ölmüş ."

İdil yerde yatan cesedi gösterdiğinde Aras sıkıntı ile etrafına baktı. Görebildiği kadarı ile karanlıkta yatan birden fazla beden vardı.

" Avcılar olmalı . Ama neden öldürüyorlar anlamadım . Ezgi nerede ? Senin yanındaydı ."

İdil korku ile geldiği yöne baktı. O tamamen aklından çıkmıştı.

" Oradaydı . Ben burada yatanı sen sandım . Koşarak geldim . Peşimden gelir sandım ama gelmemiş ."

Aras yüzü endişe ile kasılarak ablasına baktı .

" Abla sığınağa dön. Ben Ezgiyi bulacağım ."

" Aras ."

" Abla . Sinan abiyi bul . O seni korur zaten. Ben ezgiyi bulacağım ."