! DRUGA CZĘŚĆ OPOWIEŚCI "MENTAL LOVE"!
Błogie lata spokoju nie mogą trwać już wieczne, o tym przekonała się dwójka naszych bohaterów. W sumie to trójka...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
ᡕᠵ᠊ᡃ່࡚ࠢ࠘ ⸝່ࠡࠣ᠊߯᠆ࠣ࠘ᡁࠣ࠘᠊᠊ࠢ࠘𐡏.~♡︎
K.HJ.
Siedziałem każda możliwą chwilę przy Mingim. W cholere bolała mnie świadomość, że może za niedługo odejść. Zacząłem na nowo płakać i przytuliłem jego dłoń do swojego policzka. Chciałem każda sekundę spędzić przy nim. Przy moim najbliższym przyjacielu... Nigdy nie czułem aż takiego bólu, nawet przy stracie rodziców...
-Przepraszam Mingi, tak bardzo cie przepraszam. - powiedzialem, a ten spojrzał na mnie. Jego spojrzenie było łagodne. Nie wyglądał jakby był smutny.
-To nie twoja wina. - powiedział, a ja pokręciłem głową. Czułem się w cholere winny. Gdybyśmy jednak przełożyli wizytę Yeosanga i SeongHwy, to nic by się nie stało...
-Nie boisz się? - spytałem zapłakany.
-Czego? Śmierci? Nie. Jak już mówiłem, każdego to czeka. - odpowiedział, a ja zacząłem ścierać swoje łzy. -Za niedługo zamknę oczy i będę czuł spokój. Może teraz boli, ale wyczekam. - dodał, a ja nie wierzyłem w to co mówi.
-WooYoung, kurwa. Jedziemy do szpitala!- krzyknąłem zaryczany do Junga, jednak ten nic nie reagował. Puściłem dłoń Miniego i położyłem ręce na barkach Woo. -Jedziemy, rozumiesz?! - w moim kryzku było słychać rozpacz. Jungowi nabrały się łzy do oczu. Przytuliłem się do niego mocno. Czułem że mam gule w gardle, ale wciąż miałem siłę mówić. Jednak usłyszałem jak drzwi się otwierają, spojrzałem w ich stronę. Przyszedł San z jakimś nieznajomym... Mężczyzna trzymał wielką teczkę przy sobie. Co to ma znaczyć? To grabarz?
-Jak się trzyma ranny? - spytał i założył maseczkę, a następnie rękawiczki. Zdziwiłem się i to bardzo. Skąd nagle tutaj jakiś typ...
-San, kto to jest? - spytałem od razu, a Choi pociągnął nas do innego pokoju.
-To Sunjin? - Jung spojrzał na niego jakby był wielkim zbawieniem. San kiwnął głową, a WooYoung dosłownie się przyżegnał. Kim jest ten mężczyzna? -Jezu jak dobrze, że wtedy z nami leciał. - powiedział i usiadł na łóżko.
-Kim on jest? - spytałem i wytarłem resztę moich łez.
-Handlarz narządów oraz były lekarz. Narkotyki wjebały go w bagno, więc musiał zrezygnować z posady. - powiedział i zrobił duże oczy. -ALE ŻEBY NIE BYŁO SPRAWDZAŁEM GO I JEST TERAZ W PEŁNI CZYSTY. - powiedział głośno, na jednym wdechu. Mi także ulżyło. Normalnie pojawiła się u mnie wielka nadzieja.
-Mingi przeżyje? - dopytywałem.
-Nie mówię "nie" oraz nie mówię "tak". Na razie dajmy mu wolną rękę do operacji i nie przeszkadzajmy. - powiedział, a ja zacząłem z niecierpliwością czekać.
Minęły 3 godziny. Leżałem wraz z T/I na łóżku i staraliśmy się uspokoić. Nasza dwójką targały naprawdę duże nerwy. Przytuliłem się do narzeczonej i dałem jej buzi w czoło. Dziewczyna także wtuliła się we mnie.
-Będzie dobrze. - powiedziała głaszcząc moje plecy. Westchnąłem po cichu. Minęło może 10 minut? Nie wiem, nie sprawdzam. Do drzwi ktoś zapukał, więc oboje wstaliśmy. Ruszyliśmy do salonu. Na stole leżał Mingi, spał i miał brzuch w bandażach. Spojrzałem na lekarza, który odsapywał na fotelu.
-Udało się,ale musi naprawdę dużo wypoczywać. - powiedział, a ja właśnie myślałem że śnie. Uśmiechnąłem się szeroko i wciąż nie dowierzałem.
-A teraz wracajcie do siebie, bo sam też muszę odpocząć. - zaśmiał się.
-Dziękujemy. - odpowiedzieliśmy i uradowani wróciliśmy do siebie. Kurwa kocham życie.
C.JH.
Zniszczyli wszystko... A na dodatek Yeosang wie teraz w czym maczam palce. Myślę że zniszczyłem mu psychikę na tyle, że nic nie powie. Ale mimo wszystko, jest źle.
-Ty naprawdę kurwa myślałeś, że oni nie będą uzbrojeni. - spytałem tego debila Heesunga znanego jako "X".
-Spodziewałem się, jednak to wszystko poszło nie tak. - powiedział, a nasz drugi pomocnik mu opatrywał rany.
-To gratuluję, bo nie dość że straciliśmy ludzi, to na dodatek pojawiła się tam policja. - rzekłem zdenerwowany i odpaliłem fajkę.
-Myślałem, że wiesz co robisz. Mogłem poprosić o jakąś gwarancję, bo teraz przez ciebie wpierdoliłem się w bagno. - zacząłem monolog i zaciągnąłem się używką. -Masz ci los... - załamałem się. -Jedyne co mi się udało, to zestrzelić Mingiego. Jestem pewien, że w domu to na pewno nie odratuja. - mówiłem dalej. Usiadłem na fotelu.
-I gdzie jest kurwa Jeongguk? - jebnąłem z czubka buta w stół.
-Rządzisz się jakbyś, to ty był tu szefem. - usłyszałem i prychnąłem pod nosem.
-Jestem lepszy od ciebie. Ja nie dałem się strzelić. - przyznałem i zacząłem się zastanawiać. W sumie mogłem wtedy zastrzelić T/I. Hong by na tym ucierpiał, a ja bym się odegrał. Ale cóż mamy jeszcze czas. Słysząc pukanie do drzwi wywróciłem oczami. Wstałem i poszedłem otworzyć. Jednak zamurowało mnie.
-Dzien dobry. Zastaliśmy może Pana Choi Jongho? - spojrzałem na niego.
Kurwa.
Policja...
//Tak wiem że krótkie.
Więc przedstawiam wam SunJina
Tak jakoś uznałam że nie mam serca Minigiego zabić. Więc ktoś musiał go uratowac
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
