YAKAMOZ

⚜ᏰÖLÜM30⚜

      Bir an düşünmeden şeffaf poşeti alıp ceketimin iç cebine sıkıştırıp koridora çıktım. Ortalık olması gerekenden  daha sessizdi sanki okulda bir tek nefes alan bendim. Hızlı ama dikkatli adımlarla havuza açılan kapıya ilerledim, Yakınlaşınca su sesleri ve konuşmalar duydum, Kapının ufak camından bakmaya çalışsam da etrafta kimseyi görmedim ve o an az ilerdeki ikinci kapıdan çıktılar eş zamanlı bende beni görmemeleri için hemen içeri girdim.

    Loş bir ışıkta etrafa göz attım ama kağanı göremedim temkinli adımlarla ilerlerken havuzun yüzeyinde bir su kabarcığı gördüm ve daha da yaklaşmamla  havuzun dibinde kağanı görmem bir oldu. O an sanki zaman durdu ve ben nefes almayı unuttum...

  Hemen havuza atladım, O kahverengi gözleri gözlerimle buluşunca içime bir sevinç doldu ama bu kısa sürdü onu zincirle ağırlıklara bağlamışlar ve hepsine kilit takmışlardı. Bir kaç kere açmaya çalışsam da başarılı olamadım kağan yavaş yavaş boğulmaya başlıyordu hemen yukarıya yüzdüm belki mira ile görkem duyar diye avazım çıktığı kadar bağırdım,

''Yardım edin! '' Hemen geri nefes alıp içeri yüzecekken kapı açıldı. Tanımadığım birisiydi bu 

''Lütfen yardım et arkadaşım ölüyor ''dememle oda hiç düşünmeden havuza atladı ve kilitleri gösterdim ona o hemen onlara yöneldi kağan boğulmaya başladı bu kadar süre nefessiz kalmasına bile şaşırmıştım . O an aklıma fillimde gördüğüm Hayat öpücüğü taktiği geldi, hemen yukarı çıkıp derin bir nefes  aldım ve  geri girdim neredeyse boğulmak üzereydi gözleri kan çanağı gibi olmuştu. Dudaklarından nefesimi ona verdim ve geri çekilip yukarı çıktım. Tam o an yukarıya çıktıklarını gördüm. kağan yarı baygın haldeydi tutup onu havuzun kenarına çıkardık. Yanımdaki kişinin gerçek anlamda varlığını yeni idrak ediyordum. Bana sakinlikle döndü ve 

''Yaşıyor ama bence hastaneye götürülmeli ''

''Ne kadar teşekkür etsem azdır ama son bir iyilik daha yapa bilir misin ?''

             Uzun süre kağanın uyanmasını bekledim yanımdaki yabancı ile birlikte. Adının Emir olduğunu öğrendiğim bu yabancıyı daha bir kaç saattir tanımama rağmen kırk yıldır tanıyormuş gibi güven duymam kağanı kurtarmasından mütevellit midir bilemedim. Beni yalnız bırakmamakta ısrarcıydı. Şansıma karşımıza cemin annesi canan hanımın çıkması da eşine az rastlanır bir tesadüftü. Canan hanım bize gülümseyerek gelince her şeyin yolunda olduğunu anlamış ve rahatlamıştım. 

''Çocuklar kağan uyandı görmek isterseniz ama çok yormayın olur mu'' Başımı tamam dercesine salladım. Ağzımdan bir kelime bile çıkmamıştı, Hızlı adımlarla odaya girdim, Odaya girene kadar nefes almadığımı fark ettim. İşte yine karşımdaydı o serin gülümsemesi ve donuk bakışları ile beni görünce gülümsedi .

''Selam aramıza tekrardan hoş geldin ''

''Selam ben yokken neler değişti sen bir uzamışsın sanırım sene kaç?'' Gülümsedim bunu nasıl başarıyordu bilmiyorum ama sanki hiç bir şey olmamışçasına hep devam etmeyi başarıyordu.

''Şaka bir yana teşekkür ederim hayatımı kurtardın arya''

''Aslında ben değil Emir senin hayatını kurtardı ''Emirin o sıra  Kapıdan bizi izlediğini fark ettim. Elimle onu içeri çağırdım. Emir içeri girer girmez aralarında anlam veremediğim kısa bir bakışma ve sessizlik oldu. Sanki konuşmadan konuşuyorlardı, sonunda kağan o sessizliği bozdu.

''Teşekkür ederim sana bir can borçluyum ''

''Kim olsa aynısını yapardı iyi olduğuna sevindim''