AŞKIM'IN NEFESİ

21. Bölüm: Nezaret

Keyifli okumalar 🍃🥰

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum 🥰

🍃🍂

"Bu ürkek minik kız kimin?" Adamın tiksinç sesini duymamla yere düşen sandalye sesi gelmişti.

Güney Abim başımı göğsüne yaslayarak olanları görmemi engellerken sadece sesleri duyuyordum. Abimlere bir şey olacak korkusuyla elimin altında ki tişörte sıkı sıkı tutunurken Güney Abim sırtımı sıvazlayarak sakinleşmemi söylemişti.

Sakinleşmek değil abimlerle buradan gitmek istiyordum. Kulağına doğru gitmek istediğimi fısıldadım. Beni kucağına çekerken o da kulağıma fısıldadı.

"Ama şuan çıkamayız güzelim, abinlerin işi bitsin öyle tamam mı? Hem endişelenme sen onların hiçbir şeyi yok. Sadece şakalaşıyorlar erkekçe."

Kaşlarımı çatarak kafamı kaldırdım.

"Ben bebek değilim tamam mı? Birbirlerine vuruyorlar! Abimlerin canları yanıyor."

"Sen tabiki de bebek değilsin, güzeller güzeli bir genç kızsın. Ama abinlerin canları yansa sence ben burada seninle oturur muyum? Orada benimde abim, kardeşim var, hepsi benimde kardeşim."

Söylediklerinin mantıklı gelmesiyle başımı sallamıştım. Ama sürekli bir şeylerin kırılma, düşme sesleri gelirken sakin kalmakta zorlanıyordum. Sıkıca tuttuğum Güney Abimin tişörtü bile yardımcı olmuyordu. Daha fazla burada durmak istemiyordum, bu sesleri dinlemek istemiyordum.

Bir anda kulağıma dolan ses ile sımsıkı kapattığım gözlerimi irice açıp Güney Abime bakmıştım. Bana gülerek göz kırpınca bende ona hemen gözümü kırpmıştım parmağımla. Kulaklıktan gelen müzik ile tamamen soyutlanmış şekilde Güney Abimin omzuna başımı koymuştum. Elindeki telefonu bana uzatmasıyla müziği değiştirirken Güney Abimin bağırışını duymuştum.

"Daha sert lan!"

Onun sesini duymamla tam başımı çevirecektim ki eliyle kendine sabitledi. Kulaklığımın tekini çıkarıp "Uslu uslu müziğini dinle birazdan abilerinin işi biter." diyip geri takmış ve başımı öpmüştü. Her şeyi bu kadar rahat ve eğlenerek karşılamalarına şaşkın bir tebessüm ile başımı sallamıştım.

İki şarkı dinlemiştim ki sıkılarak kulaklığı çıkarttığımda tüm sesleri bastıran bir siren sesi yankılanmıştı.

—— YAZARDAN ——

Cengiz Bey çalan telefonu ile yerinden doğrularak cebine uzanmıştı. Bilmediği bir numaranın bu saatte aramasının hayır olmadığını bilecek kadar gün görmüştü ve bunun tedirginliği ile üzerindeki gözleri yok sayarak telefonu cevaplamıştı.

"Amcaaağğğ.... Amcaaağğğ!!! Mahpusluk olduk biz, anama onu sevdiğimi, babama da namus belasına gitti..."

"Çekil şuradan gerzek herif! Amca bizi karakola aldılar ne babama nede Cihan Amcama söyleyemeyiz biz. Sen yumuşatırsın durumu. Çünkü Aşkım da yanımızdaydı. Benim şimdi geçmem gerekiyor, sende iş." Güney'in konuşmasının üzerine Cengiz Bey babasında ve abilerinde gözlerini gezdirdi.

Çocukların karakolluk olması yeni değildi ama yanlarında Aşkım ile.... Abileri ve babasının tepkisi çok başka olacaktı.

"Cengiz, hayatım ne oldu?" Eşinin sesi ile hafifçe gülümserken konuşmak zorunda hissetti. En iyisi pat diye söylemekti, daha acısız olurdu.