AŞKIM'IN NEFESİ

46. Bölüm: Mutluluğun Peşinde

Keyifli okumalar 🍀🌾

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum 🥰

🍀

"Dikkatli olun tamam mı? Orman gözlüm, ilaçlarını aksatma. Taylan, yanından ayrılma." Babamın tembihleri ile arabaya binerken Kuzey Abim araya girdi.

"Amca sen merak etme ben dibinden ayrılmıyorum onun." Ensesine yediği hafif tokat ile suratını asarak arabaya binmişti. Yüzümü avuçlarının arasına alıp alnıma, yanaklarıma öpücükler bırakarak vedalaşmıştı benimle.

Kamptan geldiğimiz bir hafta içerisinde babam sanki daha önce hiç değilmiş gibi daha bir evhamlı, telaşlı olmuştu. Gözlerinin önünden ne abimler ne de babam bir saniye bile ayrılmama izin vermiyorlardı. Bir tuhaflık vardı ama sormaya da çekiniyordum. Annem ve yengem ise her zamanki gibiydi. Zaten bir tek onların normal olduğunu düşünmeye başlıyordum bu ailede. Ve en normallerimizin ikisi olduğunu düşünmek pekte normal olmadığımızı düşünmeme sebep oluyordu.

Taylan Abi ve şöför yerine geçerken okula doğru hareket etmiştik. Bugün çıkışta Çağrı Abim beni alacağını haber vermişti, beraber vakit geçirecekmişiz. Ona hislerimi, endişelerimi anlattığımdan beri o kadar yüreğim ferahlamıştı ki. Sadece cesaretim yoktu. Cılız sinsi bir ses hala varlığını koruyordu.

Abim, akışına bırakarak hissettiğim gibi yaşamamı söylüyordu. Öyle de yapacaktım ama daha önce hiç böylesi bir duyguyla baş etmemiştim ki. Nereden başlayacağımı kestiremiyordum.

"Aşkımcım, bidenem..." Kuzey Abim, başını omzuma yaslayarak gıdımı sevince gülerek geri çekildim.

"Efendim abiciğim?"

"Bugünki sınavlarda diyorum senin kağıdını ortaklaşa kullanalım mı?" Üniversite sınavına bile hazırlanmıyordu.

"Tamam ama çok korkuyorum ben hocaya yakalanacağım diye. Yerimizi değiştirmezse bakarsın tamam mı? Açarım ben kağıdımı sana." Kollarıyla beni sararak yanaklarımı öpmüştü. Evdeyken ne zaman yan yana gelsek Cenk Abim başta olmak üzere tüm abilerim aramıza giriyordu. Hepsinin birbirinden kıskanç olması hoşuma gitse de şaşkınlığımı hala gizleyemiyordum.

Okula geldiğimizde ise Taylan Abi yanımdan bir an bile ayrılmadan sınıfa kadar eşlik etmişti. Evin içerisinde veya evden dışarı adım attığım her yerde yanımda oluyordu. İlk tanıştığımızda herkes için orada olduğunu söylemişti ama zaman içerisinde doğrusunun bu olmadığını öğrenmiştim. Zamanla onunla da çok yakın olmuştuk. Kendi aramızda geliştirdiğimiz bir jargonumuz vardı ve çok eğleniyorduk.

Üçüncü ders sınav olacaktık ve ilk iki ders yerimden kalkmadan hem test çözmüş hemde sınava hazırlanmıştım. Kuzey Abim benim zorumla iki test zor çözerken teneffüste Taylan Abiyle beraber bana yiyecek bir şeyler getirmişlerdi. Hızla bir şeyler atıştırıp ilacımı içene kadar başımda beklemişti Taylan Abi. Sınıfa hocanın gelmesiyle çıkarken başarılar dilemişti bize.

"Çam yarması Taylan'ın bile minnoş kedi gibi dolaşmasına alışamıyorum." Kuzey Abimin yorumuna gülerken Taylan Abi hakkında böyle konuşmasına hafif kaşlarımı çatmıştım. Onlar çok önceden birbirlerini tanıyorlardı ve zamanında yanlarında olsaydım her şeyin nasıl farklı olacağını düşünmeden edemiyordum.

"Deme onun hakkında böyle o çok iyi biri."

"Kuzum onlar sana iyi, sen o yarmanın hiç sinirli halini görmedin." Hepsinin birbiri hakkında böyle konuşması beni endişelendiriyordu. Doğrusu kimsenin sinirli halini görmemiştim ve karşılaşmakta istemiyordum. Bir gün karşılaşırsam nasıl bir tepki verirdim kestiremiyordum.