WHEN WILL IT BE ME?

Chapter 20

Terrence's Pov

Napahaba ang tulog ko. Pagkagising ko kinabukasan ay wala na si Vin sa tabi ko. I tried to search for him around the house pero wala talaga siya.

~Baka pumasok na?~

Nagpunta akong kusina para maghanap ng makakain pero hindi na pala kailangan dahil may naka-ready na sa dining area. 

Napangiti ako nung makita ko ang plating. May note siyang iniwan sa tabi.

Hey there my bunbun,

    I need to go to office earlier as possible. Hindi na kita

    ginising. I already made you breakfast. Eat well, my love.

    I love you.

                                                                                         - Love of your Life

Bahagya naman akong natawa dahil sa sulat niya. Sinimulan ko ng kainin ang mga niluto niya. Matapos kong mahugasan lahat ng pinagkainan ko, umakyat na ako sa taas para maligo. Kumuha ako ng towel sa cabinet pero nagulat dahil may note ulit.

Hi Love,

         Tama ako 'di ba. Maliligo ka after magbreakfast.

         Ligo well. Hehehe. By the way, after mong maligo,

         dressed up, ha. Susunduin ka dyan ni Lou. Use

         the perfume I left at the side table of the bed. That's one 

         of my gift. I love you.

                                                                               - Love of your life                                            

He's being extra today. I chuckled because I didn't know that he has this side. I keep the note and look for the perfume his talking about. 

I found it immediately. I opened the box and smelled it but I regret it. Bumaliktad ang sikmura ko dahil sa amoy. Bigla akong nasuka. Binitawan ko ang pabango at dali-daling pumasok sa banyo. 

Dumuwal ako ng dumuwal. Talagang hindi ko nagustuhan ang amoy ng regalo ni Vin. Nanlaki ang mata ko nung marealize ko kung bakit. 

~Could it be?~

~Few Hours Later~

Bihis na ako. Iniintay ko na lang na dumating si Lou. I seriously don't have any idea of what is going on. Baka parte lang ng pagbawi niya.  

Later on, may bumubusina na sa labas at alam kong si Lou na iyon. Nagmadali na akong lumabas ng bahay at i-lock ang pinto.

I walk towards the passenger's seat. "Hey there." I greeted. I looked at his clothes. "What's with the formal clothes?" I chuckled.

"You'll know soon." he just answered. My brows furrowed getting more confused as time passed by. 

~Why the heck do people act weird today?~

"Where are we going, Lou?" I suddenly ask because I'm not familiar with the route. 

"To your forever." he smirked.