Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 1.

1.
Βαλέρια.
Η κόρη της χρονιάς.

«Θα πρέπει να είσαι πολυ ενθουσιασμένη»λεει στην άλλη γραμμή.
«Πεθαίνω από ενθουσιασμό»ειρωνεύομαι και εγώ με την σειρά μου.

Γελάει.
«Εσυ έφυγες από όλους αυτούς.Εγώ πως θα γλύτωσω»λέω στον φίλο μου στο Λονδίνο.
«Δεν έφυγα από όλους αυτούς όμως.Έχω μια από αυτούς για κοπέλα μου»μου θυμίζει.

Σωστά.
Την Μάιρα.

Στρίβω και κοιτάω δεξιά και αριστερά.
«Είσαι πάνω στο ποδήλατο έτσι;»
«Ναι»
«Τότε κλείνω να έχεις το νου σου στον δρόμο.»λεει.
«Μιλάμε μετά»
«Καλή πρώτη μέρα στην σχολή!»λεει και του το κλείνω στα μούτρα επειδή ξέρει ότι μισώ την σχολή και πάω μόνο και μόνο επειδή με πιέζει η μαμά μου.

Όταν φτάνω στην σχολή πάω να περάσω απέναντι να παρκάρω αλλά ένα άλλο αμάξι με πρόλαβε.Εντομεταξυ με είδαν ότι θα πήγαινα εγώ.
Απλά δεν τους ένοιαξε.

Καλώς ήρθατε λοιπόν στην σχολή μου!
Που ο καθένας κοιτάει την πάρτι του και το ποσό όμορφοι είναι.

Και προφανώς και υπάρχει τεράστιο πάρκινγκ για τους φοιτητές της σχολής.Και φυσικά και δεν υπάρχει ειδικό πάρκινγκ για ποδήλατα.

Επειδή πολυ απλά μόνο εγώ κυκλοφορώ με ποδήλατο εδώ μέσα.
Όλοι έχουν τις αμαξάρες τους.

Κοιτάω που βγαίνουν από το αμάξι.
Ηλίθιες.

«Τι κοιτάς έτσι;Δεν έχεις ξαναδεί αμάξι;»με ρωτάει η μια.

Όχι!
Μένω σε άλλο πλανήτη εγώ!

«Βασικά πήγα να παρκάρω εγώ εδώ..»της λέω.
«Τα σκουπίδια είναι πιο εκεί αμα θες για να βάλεις το ποδήλατο σου»λεει.

Χα χα.
Ξεκαρδιστήκαμε.

Δεν της απανταω επειδή ποιος ο λόγος.
Γυρνάω από την άλλη και βρίσκω μόνο μια θέση άδεια.Και εντελώς  τυχαία είναι δίπλα από τα σκουπίδια.Δηλαδή έλεος.

Ας ήταν η πρώτη μέρα δηλαδή ήρεμη.

Το κλειδώνω αν και ποιος να μου το κλέψει εδώ και πάω μέσα.Πάω στο γραφείο να πάρω το πρόγραμμα μου.Και μόλις ανοίγω την πόρτα να μπω τσουπ εμφανίστηκε και ο αλλος.

«Βρε βρε βρε.Η κόρη της κομμώτριας...»λεει ο Ορφεας.Ο Παύλος ήταν πίσω του αλλά κοίταζε το κινητό και δεν κοίταζε καν.