Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 52.

52.
Βαλέρια.
Ανταύγειες.

Είχε αρκετό κόσμο.
Πράγμα περίεργο αφού απλά βλέπεις κάτι άντρες να κουνάνε ένα κουπί σε κάτι βάρκες.

Βαρετό θα το χαρακτήριζα με μια λέξη.

Ο Παύλος σε κάτι εξέδρες που ήμασταν είχε ξαπλώσει κάτω και είχε βάλει το κεφάλι του στα πόδια μου.Δεν είχε πολύ κρύο σήμερα.

Κοιτάζω τον Ορφέα που είναι αρκετά μακριά.
«Δεν θα είχε πλάκα αν έπεφτε στο νερό;Θα χάλαγε το μαλλί του και θα τσιριζε»λέω και το κάνω εικόνα στο μυαλό μου.
«Δεν πέφτει ο Ορφεας.Είναι ο καλύτερος από όλους»
Υπερβολές.

«Φίλος σου ειναι,τι θα έλεγες»λέω.
«Αλήθεια.Θα δεις που θα κερδίσει»λεει σίγουρος.

Ποιος τον ακούει μέτα αν κερδίσει.

Βάζω το χέρι στα μαλλιά του και αρχίζω να τα χαιδευω.
«Μετά τι θες να κάνουμε;»ρωτάει ενώ με κοιτάει.
«Δεν θας να πας σπίτι να ξακουστεις;»λέω αφού είμαστε μαζί όλη μέρα.
«Ξεκουράζομαι όταν είμαι μαζί σου»λεει μέτα.

Είναι πολύ γλυκός όταν το θέλει.
Και μπορεί κάποιες φορές να θεωρώ ότι υπερβάλει και ότι ίσως τα λεει απλά για να τα λεει ας πούμε αλλά όταν λεει κάτι τέτοιο λιώνω.
Και ας μην το δείχνω πάντα.

Βάζει τα χέρια στα μάγουλα μου και με φέρνει κοντά του και με φιλαει.Και έτσι όπως ήμουν απο πάνω του θυμήθηκα εκείνη την μερα στο αμάξι.Που έφαγε μανιτάρια και έγινε χάλια.

Ποσα έγιναν από τότε μέχρι τώρα ετσι;
Τελικά όταν είσαι χαρούμενος περνάει ο καιρός πιο γρήγορα.
Μαρεσει αυτό.

«Έτσι ήρθατε να με δείτε εσείς;»λεει ο Ορφεας και σταματάω το φίλι και ο Παύλος σηκώνεται.
«Τι έγινε;Μην μου πεις ότι τελείωσε...»λεει ο Παύλος.

Κοιτάω στο νερό και δεν έχει κόσμο μέσα.

«Τελείωσε.Και δεν είδατε τίποτα.Εδώ βρήκατε να βγάλετε τα μάτια σας;»λεει νευριασμένος.
«Ποιος νίκησε;»ρωτάω.
«Τι ερώτηση είναι αυτή;Φυσικά και εγώ!»λεει περήφανος.

Μάλιστα.

Τον κοίταζα και ήταν πολύ αστεία τα ρούχα του.Πολύ στενά.
«Γελάς με τα ρούχα μου;»ρωτάει μετά.
«Γιατί τα φοράς αυτά;»
«Έτσι πρέπει.Είναι της ομάδας μου.Αλλωστε το μπλε σκούρο είναι το χρωμα μου.»λεει.
«Για όλα τα χρώματα το ίδιο λες»
«Αφού μου πάνε όλα.Εγώ φταίω;»ρωτάει.

Αχ Θεέ μου.

***

Τα φαγητά ήταν όλα πάνω στο τραπέζι αλλά κανένας δεν έτρωγε.Δεν κουνήθηκε.Απλά με κοίταζαν.

«Μπορούμε να μην το κάνουμε μεγάλο θέμα;»λέω αλλά κανείς δεν φαίνεται να ακούει.
«Έχεις ανταύγειες Βαλέρια.Πως να μην το κάνουμε μεγάλο θέμα...»λεει η Θαλεια.

Αναστενάζω.
Τα ήθελα και τα έπαθα.

Πως έγινε αυτό;
Η μαμά μου επέμενε να μου βάψει το μαλλί.Βαριόταν και είχε καιρό να ασχοληθεί με αυτά.Μου είπε ότι θα μου τα έκοβε λίγο και θα τα έβαφε στο χρωμα μου,δηλαδή πάνω στο φυσικό μου.

Και τώρα κατέληξα να έχω ανταύγειες.
Πως;Ούτε εγώ ξέρω.

Σηκώνω την κουκούλα από το φούτερ μου ελπίζοντας ότι θα βοηθήσει.
Είναι σοκολατί η ανταύγειες και δεν κάνουν και τόσο μπαμ αλλά για κάποια που δεν τα έχει βάψει ποτέ στην ζωή της ειναι υπερβολικά.

«Εγώ θεωρώ ότι σου πάνε»λεει μετά ο Παύλος και γυρνάω να τον κοιτάξω που καθόταν δίπλα μου.
«Με κοροϊδεύεις...»του λέω.
«Στο ορκίζομαι όχι.Σου πάνε αλήθεια»λεει.

«Όντως σου πάνε»συμφωνει και η Κυβέλη.
«Γιατί δεν σκέφτηκες να τα κανείς οφελιες;Ή Φρατζα;Νομίζω θα σου πάνε περισοτερο...»λεει ο Ορφεας και τώρα όλοι κοιτάνε αυτόν.

«Τι;Τυχαίνει να ξέρω τι είναι της μόδας και τι πάει σε κάθε πρόσωπο.Ας πούμε στο δικό μου πάνε όλα»λεει σαν σωστή ψωνάρα που είναι.
«Θα θελες»λέω.
«Έτσι λεει ο κομμωτής μου αν θες να ξέρεις»λεει.
«Αφού κάθε εβδομάδα πληρώνεται από σένα μια περιουσία.Τι θα σου έλεγε;»λέω.
«Κάθε δέκα μέρες κουρεύομαι αν θες να ξέρεις»
«Δεν θέλω να ξέρω αυτήν την πληροφορία βασικά»λέω.

«Εντάξει φτάνει με τους δυο σας»λεει ο Παύλος τώρα.
Ο Ορφεας το άρχισε.

«Ας φάμε τώρα.Άντε.»λεει η Θαλεια και αρχίσουμε να τρώμε.
Ενώ έτρωγα και ενώ είχε ησυχία στο τραπέζι νιώθω την κουκούλα να φεύγει από το κεφάλι μου και να πέφτει πίσω.

Γυρνάω στον Παύλο αφού αυτός το έκανε.
Μου έριξε ένα χαμόγελο και μετά μου έκλεισε το μάτι.

Μετά χτυπάει το κινητό μου και είχα μήνυμα.Από τον Παύλο.

Το ανοίγω γιατί είναι δίπλα μου και αυτό είναι περίεργο.

'Ήσουν όμορφη πριν,είσαι όμορφη και τώρα.Δεν θα αλλάξει αυτο επειδή άλλαξε το χρωμα στα μαλλιά σου'

Τον κοιτάω και ακόμα είχε εκείνο το χαμόγελο.