Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 23.

23.
Παύλος *2*
Χείλη για φίλημα.

Καθόμασταν ώρα εδώ.Έξω από ένα σπίτι υποθέτω.

Η βροχή δεν είχε σταματήσει ούτε λεπτό.
Νομίζω δυνάμωσε και άλλο και ολας.

Εκείνη μαζεύτηκε στα σκαλοπάτια που καθόμασταν στην άκρη και κοίταζα το κενό.Δεν μίλαγε.Δεν κουνιόταν.

Έτρεμε ακόμα όμως.Είναι και βρεγμένη.Σίγουρα θα αρρωστήσει.

Βγήκα πάλι στη βροχή και πήγα στο αυτοκίνητο.Βρήκα ένα φούτερ που εχω για το γυμναστήριο και το πήρα.

Όταν φτάνω σε εκείνη κάθομαι μπροστά της και της το βάζω.Πρώτα τον λαιμο και μετά τα χέρια.Και μετά κάθομαι πάλι δίπλα της.

«Και εσυ;»ρωτάει σιγά.
Πρώτη φορά που μίλησε μετά από αυτό που έγινε.

«Μην σε νοιάζει για μένα»λέω.

Γυρνάω και της σηκώνω και την κουκούλα αφού τα μαλλιά της ήταν βρεγμένα.
«Πολύ καλύτερα»λέω και της ρίχνω ένα χαμόγελο.
Εκείνη με κοίταξε ανέκφραστη και μετά γύρισε πάλι να κοιτάει το κενό.

«Βαλέρια τι ήταν αυτό;Με τρόμαξες...»λέω μετά.
«Δεν ξέρω.Κρίση πανικού μάλλον»
«Κρίση πανικού γιατί;Είπα κάτι;Έκανα κάτι;Επειδή σε έβαλα με το ζόρι στο αυτοκίνητο μου;Τι νόμιζες;Ότι θα σου κάνω κακό;»ρωτάω.

Δεν μίλησε.
«Βαλέρια ποτέ δεν θα σου έκανα κακό...»
«Δεν...δεν είναι αυτό...»λεει.

Δεν καταλαβαίνω.
Δεν ήθελα και να την πιέσω αλλά τρόμαξα.
Πραγματικά τρόμαξα.

Βάζει το κεφάλι της στα πόδια της και στην μεριά μου.Και το ίδιο έκανα και εγώ.Έβαλα το κεφάλι στα πόδια μου και την κοίταζα.

Με κοίταζε και την κοιταζα για λίγο.
Κρύωνα τόσο αλλά δεν έχει σημασία τώρα αυτό.

«Ήμασταν στο αμάξι...»λεει σιγά.
Τι;Θα μου πει;

«Ήμασταν εγώ,ο αδερφός μου και ο μπαμπάς μου.Πηγαίναμε να πάρουμε φαγητό για να φάμε το βράδυ.Η μαμά δούλευε όλη μερα και δεν είχε τίποτα στο σπίτι...»λεει.

Την ακουω με προσοχή.

«Ο Νικηφόρος καθόταν πίσω.Στην θέση του.Ήταν πέντε τότε.Εγώ οχτώ.Εγώ ήθελα να κάτσω μπροστά.Το έπαιζα μεγάλη...»λεει και ρίχνει ένα χαμόγελο καθώς το φέρνει υποθέτω στο μυαλό της.

«Είχαμε στοπ...»δυσκολεύετε να βγάλει άλλες λέξεις.

Εννοεί...;
Μήπως....;
Ο Θεέ μου.