Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 45.

45.
Παύλος.
Στο Παρίσι.

«Εγώ θέλω να είσαι με την Αντιγονη.Αυτή σου ταιριάζει.»λεει.

Δεν θέλω εγώ όμως.

«Μαμά πάμε να τελειώσουμε το φαγητό και μιλάμε μετά εντάξει;Σε παρακαλώ.»λέω.
«Καλά.Πήγαινε και έρχομαι.»λεει.

Της δίνω ένα φιλί και πάω μέσα.
Δεν περίμενα να γίνει έτσι όλο το σημερινό.
Αλλιώς το είχα στο μυαλό μου.

Πάω στην τραπεζαρία.Αλλά δεν είδα την Βαλέρια εκεί που την άφησα.

«Μπαμπά;Που είναι η Βαλέρια;..»τον ρωτάω.
«Είπε ότι την πήρε η μαμά της και ότι είχε μια δουλειά μαζί της.Δεν κατάλαβα.Φαινοταν επείγον»λεει.

Δουλειά;

Σκέφτηκα να την πάρω να δω τι έγινε αλλά θα είναι στο ποδήλατο της τώρα και δεν θέλω να
Έχει το νου της εκεί όταν είναι στον δρόμο.

«Που είναι;»ρωτάει η μαμά μου όταν έρχεται πάλι.
«Έφυγε»λεει ο μπαμπάς μου.
«Χωρίς να χαιρετήσει;Ωραίους τρόπους έχει...»λεει εκείνη.
«Μαμά κάτι της έτυχε»λέω.
«Και δεν μπορούσε ένα λεπτό να μας καληνυχτίσει.Μάλιστα.»λεει επικριτικά.

                                      ***

«Έλα αγόρι μου.Είμαστε κάτω και σε περιμένουμε»λεει η μαμά μου από τον διάδρομο.

Πιάνω το κινητό και την ξαναπαίρνω.
Είναι κλειστό.
Από χθες το βράδυ είναι κλειστό.

Μήπως να αρχίζω να ανησυχώ;
Έφυγε έτσι και ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Ξαναπαίρνω αλλά τίποτα.Αλλά επέμενα μέχρι που βγήκε τηλεφωνητής.
Ας αφήσω ένα μήνυμα.

«Βαλέρια τι έγινε;Όλα καλά;Σε περίμενω.Είπες θα έρθεις να με χαιρετήσεις πριν φύγω αλλά δεν ηρθες.Και χθες έφυγες απότομα το βράδυ.Πάρε με όταν ακούσεις το μήνυμα»

«Παύλο!»φωναζει ο μπαμπάς τώρα.

Παίρνω την βαλίτσα και κατεβαίνω.
«Άντε αγόρι μου!Θα χάσουμε την πτήση!»λεει η μαμά.
«Ήρθα»λέω.
Βάλαν την βαλίτσα στο αυτοκίνητο καθώς έμπαιναν μέσα.

Κοίταξα άλλη μια φορά προς την πόρτα αλλά τίποτα.Ούτε το ποδήλατο της βλέπω ούτε εκείνη.

                                     ***

«Ξεκούραση τώρα και σε καμία ώρα τα λέμε για να πάμε για φαγητό»λένε οι γονείς της Αντιγόνης.

Έρχεται κάποιος και αφήνει ένα κλειδί σε κάθε έναν από εμάς.
«Merci beaucoup»του λέω όταν μου δίνει το κλειδί του δωματίου μου και μπαίνω μέσα.