She was mine|| Zayn Malik Fanfiction

#40

Heee sorry voor de slome updaten dit jaar. Ik was heel erg met school bezig want ik zat in havo 2 maarjaa ik ben dus afgestroomd naar Gt 3 (mavo 3) Dusjaa.. alles voor niets xd Alleen dit boek ga ik over 2 hoofdstukken aflsuiten :/ dus t wordt afscheid nemen van Zoëy, Catterien en Zayn. Mwehh.

Maarr het vorige hoofdstuk van dit boek ging over Zoëy en Catterien die een ongeluk kregen in de auto en ze zijn nog naar Zoëy op zoek.

ENJOY

Ik ga trouwens vaker updaten omdat ik nu een nieuw mobiel heb ♡

----------------------

(Zoëys pov.)

Ik blijf nog even liggen op de harde grond en open mijn ogen. Hoe ben ik hier gekomen? Waar is Catterien? Met die laatste gedachte schiet ik overeind en begin ik angstig te worden.

Een harde piep vult mijn oor en ik besluit mn hand erop te houden. Laat dat geluid alsjeblieft stoppen. Ik zie allemaal sirenes en ambulances op de weg. Zouden ze hier allemaal zijn door mij?

Strompelend sta ik op en hou ik me vast aan een boom. "Ik ben hier!?" Roep ik in de hoop dat ze opzoek zijn naar mij. Waarom kan ik me niks meer herinneren? Waarom hoor ik niks meer met een oor? Waar is Catterien? Was Zayn ook gewond of was hij er niet bij?

Iemand uit de ambulance komt naar me toe rennen en al snel voel ik mezelf wegzakken.

---------

"Ze is doof aan een oor en ze is veel vergeten door de klap."

Ik probeer te bewegen of iets te zeggen maar mijn lichaam wil niet meewerken. "Zoëy?" Ik probeer wat terug te doen maar het lukt niet. "Sorry, maar ik dacht even dat ze wat zei." Zegt de bekende stem waarschijnlijk tegen de dokter. "Laat haar maar even rusten. Ik kom zo weer terug." Iemand verlaat de kamer maar ik weet dat er nog iemand in deze kamer zit. Volgensmij zelfs naast me.

Een hand pakt die van mij vast en ik begin kracht te zetten. Diegene moet weten dat ik er weer ben. "Zoëy?" Een kleine kreun verlaat mijn mond en het rare geluid uit mijn oor is weg.

Ik glimlach met mijn ogen dicht en hoor iemand de dokter roepen. Als snel is de kamer gevuld met meerdere mensen en krijg ik een paniek aanval. Het apparaat naast me begint te piepen als een gek en ik hoor de mensen allemaal stressen.

"NIET MEER DAN 3 MENSEN IN DE KAMER!"

Schreeuwt waarschijnlijk een dokter. Ik begin gelukkig weer rustig te worden. Het lijkt net of ik high ben ofzo

. "Zayn."

Ik open mijn ogen en zie al snel iemands gezicht verschijnen.

Het gezicht die ik zolang heb moeten missen in mijn slaap.

==============

"Kun je me horen?" Ik grinnik om Zayn die allemaal testen aan het uitproberen is. "Ja, Ik kan je horen" zeg ik met een kleine glimlach.

"Mag ik wat vragen?" plotseling lijkt zijn stem serieus en misschien zelfs een beetje teleurgesteld? "Ehmm, Jahoor." Breng ik er onzeker uit.

" wat was je van plan met Catterien?"

Ik probeer na te denken maar ik weet niet eens wat voor ongeluk ik heb gehad.

"Ik weet het niet. Sorry." Hij kijkt me aan en haalt zijn mobiel tevoorschijn. Hij laat een bericht zien die ik meteen begin te lezen.

"Het stond in alle kranten." Zegt hij als ik klaar ben met lezen. Dus ik ben gaan rijden met Catterien en heb toen een aanrijding gekregen?

"Ooh wauw."

"Je weet er echt niks meer van hé?" ik schud mijn gezicht waardoor die piep in mn oor weer terugkomt.

"Ben ik doof aan een kant?" Angstig kijk ik naar Zayn en antwoord hij niet. "De dokter zei dat je gehoor beschadigd is aan je linker kant en ze niet zeker weten of het nog terug komt."

Ik zucht en rol met mijn ogen. Jaa, ik mag zeker blij zijn dat ik er nog ben, maar 2 horende oren zou ook nog fijn zijn geweest. Zayn glimlacht zwakjes naar me en ik begin te twijfelen of hij iets weet wat ik niet weet.

"Zayn?"

"Hmm??"

"Nee, laat maar..."

Vragend haalt hij zijn schouders op en zegt hij dat ik nog wat moet proberen te slapen. Ik sluit rustig mijn ogen en ben al snel weer van de wereld af.

"Zayn's pov."

Ik moet niet eens aardig tegen haar doen. Ik moet boos zijn. Wie weet wat ze van plan was in die auto. Ze wilde Catterien bij me weghalen. Is ze gek geworden ofzo?

Ik kijk naar haar gesloten ogen. Schuddend beweeg ik mijn hoofd en vul ik mijn gedachtes met gemengde gevoelens. Ik besluit om naar Catterien te lopen en sluit de deur achter me dicht. Het voelde alsof ik een hoofdstuk afsluitte. Misschien moet ik Zoëy ook laten gaan. Misschien is dat beter voor ons allemaal. "Papa!?" Roept Catterien blij. Ik glimlach en aai even over haar hoofd. "Hey, je moet me niet meer zo laten schikken hé?" Ze grinnikt en roept dat ik naast haar moet komen zitten.

"Catterien?"

"Hmm?"

"Wat ging je met Zoëy doen op de dag van het ongeluk?" Zeg ik in de hoop dat zij het nog wel weet. "We gingen een stukje rijden en ze wilde niet meer terug gaan dus ik zei dat ik voorin wilde zitten en ze besloot gelukkig om weer terug te rijden. Alleen toen bleef mijn rok vastzitten en daarna ging het mis."

"Dus ze wilde ons uit elkaar halen?" "Jaa ik denk het" antwoord Catterien moe. Dus ik had het niet eens mis.

''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''

TAMDAMDAM GAAN ZE UIT ELKAAR OF NIET?

IDK :)

BYEEEEE XX

OJAAA DANKJEWEL NOG VOOR DE LIEVE COMMENTS OP SNAPCHAT OVER MN CHOKER EN NIRVANA SHIRT ^^