Herkese selam! Bölüme başlamadan oyların ve yorumların hatırlatmasını yapayım. Lütfen,emeğim için...
Keyifli okumalar diliyorum.
❤️🌙
•
Enemy - Tommee Profitt
Warfare - Katie Garfield
•
7.Bölüm: "Ağır Bir Ölümün Varisi,Bileklerindeki Zincirin Kölesi"
Dakikalar oldu. Saniyeler saniyelerin,sonra ruhumdaki kesiğin,derin düşüncelerimin ve odanın içindeki havanın üzerine bindi. Birikti ve çoğaldı. Çoğaldıkça eksiltti,tüm algıyı değiştirdi ve zamanın nasıl geçtiğini anlayamadığın bir döngüye mahkum etti. Baktığın yerden başını kaldırmayı başardığın ilk anda ise bu kez kendi kendine düşerek ne yaptığını sorgulamanı sağlayacak kadar acımasızdı.
Şimdi o anın içindeyim,fakat bu kez sorguladıklarım kendimle bile ilgili olamadan yeniden aynı kuyuya daldım. Parmaklarımın arasındaki siyah tüyün yanında güllerin içinde gelen not,cebimde ise onun verdiği telefon vardı. Anıları mı biriktiriyordum,yoksa acılarımı mı dikiyordum odama,en çok da bu kutuya,bilinmezdi.
Tüyü aldığım yere geri bırakıp kutuyu elimdeki anahtarla kilitledikten sonra hiç beklemeden arkamı döndüm. Adeta orada durup harcadığım dakikalara yeni bir tanesini eklememek,belki de hiç yaşanmamış gibi davranmak için yapıyordum bunu.
Yavaş,neredeyse büyülenmiş biçimde ağırlaşmış adımlarla aynamın karşısına geçtiğimde gözlerime bakmayı tamamen reddeder biçimde yalnızca üzerimdekileri izledim. Giyeceklerimi seçmek gibi bir girişimde bulunmamıştım bile. Elimi dolabıma öylesine atmış,parmaklarıma dokunan ilk şeyi de çekerek almış ve giymiştim. Dolayısıyla aynada kendi halime baktığım anda korkunç bir manzara görmeyi ummuştum ama idare ederdi. Yeterliydi. Hatta iyi bile sayılırdı.
Eteğimin kıvrılan ucunu parmaklarımla düzelttikten sonra hızla odamdan ayrıldığımda asansörün çevresindeki insanları görünce merdivenleri kullanmama kararı aldım. Annem yine hangi odayı yeniden dekore ediyorsa sabahtan beri evde rahatsız edici bir kalabalık ve sesler vardı. Aynı zamanda yalnızca bu kalabalığa bakmak bile içime derin bir karanlık işliyordu. Dün yaşananlardan sonra eğer annemlerin şüphelenmeyeceğini bilseydim onları bile görmek istemezdim.
"Günaydın."diyerek yemek odasına giriş yaptığımda annemin ve babamın bakışları hemen üzerimde toplanmıştı.
"Günaydın."dedi ikisi aynı anda. Sonra da annem ardından:"Nasılsın fıstığım?"diye eklemişti.
Masada her zaman oturduğum yere doğru ilerlerken bu soruya cevap vermeyi o denli istemiyordum ki hiçbir şey sormamışlar gibi davranmayı ve onların da bunu hiç sorun etmemesini diledim,fakat bu tabi ki mümkün değildi.
"İyiyim."
Çok inandırıcı bir yüz ifadesi ve bunu destekler nitelikte bir ses tonu...
Annem kahvesinden bir yudum alırken çatılan kaşlarının altında beni şefkatle karşılayan gözleri,tüm bu duyguyu dağıtmamla içine derin bir dikkati ve korktuğum şekilde şüpheyi nüfuz etmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AY'IN KANLI YILDIZLARI
Teen Fiction"Ölüm güzelliği fısıldadığında bir gül bile karanlığa gömülebilir,Luna. Yine de gülün ölümü zaten kendi içinde,çevresini saran dikenlerdeydi. Dikenleri gülü yalnızlaştırdı,güzelliğini alıp götürdü. Senin dikenlerin de zihninin içinde,kelimelerimin...
