AY'IN KANLI YILDIZLARI

12.Bölüm: "Öldürmeyen Acı,Varoluştan Gelen Bir Sancı"

Uzun bir aradan sonra herkese merhaba!

Bir süredir yoktum buralarda,diğer kurgularımla ilgileniyordum ama Ay'ın Kanlı Yıldızları'na odaklanmak istiyorum bir süre. Bu bölümden sonra Mavera yazacağım. Mavera yazmayalı gerçekten çok uzun zaman olmuştu,fakat sonrasında yeniden burada olacağım. Sonrasına birlikte konuşup karar veririz zaten.

Önemli bir bölüm okuyacaksınız,özellikle de final sahnesi açısından.

Bölümle ilgili düşüncelerinizi benimle paylaşmayı unutmayın lütfen. Oy vermek ve yorum yapmak da unutulmasın,hatırlatmaya çalışıyorum her seferinde🥺

Profilimden diğer kurgularıma da ulaşabilirsiniz. Genel bir döngü içinde bölüm yazıyorum hepsine. Bölümlerin detaylarını da Instagram hesabımda paylaşıyorum. Takip etmeyi unutmayın. Oradan iletişim kurmak çok daha kolay oluyor sizinle.

Keyifli okumalar diliyorum o zaman. Bölümden sonra buluşalım❤️

Instagram: chariotoftheluna

•

NDA - Billie Eilish
Can You Hear Me? - Fleurie

•

12.Bölüm: "Öldürmeyen Acı,Varoluştan Gelen Bir Sancı"

Kim olduğunu bildiğin bir dünyaya gelmek,herkesin sahip olabileceği bir şey değildi. Çevremde olanları yavaşça tanımaya ve anlamaya başlamam,çoğu çocuğun hayatını sorgulamasından çok daha önce gerçekleşti. Normal olmadığımı anlamam da çok kısa zaman almıştı bu yüzden. Ve benden beklenen şey de tam olarak buydu.

Herkes özel olduğuna inanmak ister. Seni diğerlerinden ayıran en ufak bir şey için tüm dünyayı karşına alman gerekse de bunu yapmalısın. Çünkü birinin başına gelebilecek en kötü şey,herkes gibi olmasıdır. Bunu bana ilk kez annem söylemişti. Herkes gibi olmamam için de elinden geleni yapmıştı.

Başta buna beni inandırmayı da başarmıştı. Piyano çalmaya başladığımda ve bana çok yetenekli olduğum söylendiğinde özel hissettim. Dans ederken hissettiğim ve yaşadığım her şey için de böyleydi. Aynaya baktığımda gördüğüm kişi için,okul hayatındaki başarılarım için,hatta yalnızca düşüncelerim için bile özel olduğuma inanmak istedim,bunun için annemin zihnime ördüğü ağlara sımsıkı tutundum,fakat o ağlara kendim takılıp yem haline geldiğimde yenilgiyi iliklerine kadar hissettim. Ve en sonunda da olmaktan korktuğum yerdeydim.

Herkes gibiydim. Çünkü varoluşsal korkularla doluydum.

Kim olduğumu bilmiyordum. Kim olmak istediğimi,buna ne kadar yakın olduğumu ya da hayatımın son damlasına kadar çabalasam da buna ulaşma ihtimalimin ne kadar olduğunu...Ben de herkes kadar kayıptım.

Annem haklıydı. Herkes gibi olmak,bir insanın başına gelebilecek en kötü şeydi.

Nasıl olduğunu anlayamadığım şekilde odama ulaştığımda ve kapıyı arkamdan kapattığımda kapının koluna uzanan ellerim çılgınca titriyordu. Boğazım düğümlenmişti,nefes alıp vermek,göğsümdeki karmaşaya rağmen bunu yapabilmek zordu. Çantamı yatağımın üzerine bırakmak istedim,kontrolsüz bedenim yüzünden yere düşmüştü.