Herkese selam!
Çok uzun bir aranın ardından yeniden buradayım. Üniversite sınavına hazırlandığım bir sürecin içindeydim ve en çok ara verdiğim kurgum da AKY oldu. Aslında bölüm yazabilirdim ama gerçekten önemli bir yerde bıraktığım için ve büyük olasılıkla yeni bir bölümün gelmesi de aylar alacağı için yazmadım. Fakat aradan geçen zamanı telafi etmeye çalışacağım.
Oy vermeyi ve yorum bırakmayı unutmuyoruz. Keyifli okumalar diliyorum <3
Instagram: chariotoftheluna
•
MILK OF THE SIREN - Melanie Martinez
dear god - Nessa Barrett
•
10.Bölüm: "Uğruna Vazgeçtiklerin,Sırtındaki Derin İzlerin"
Tüm kalelerim devrildi.
Duvarlar darmadağın oldu,benliğimi sakladığım o incecik kabuğa kadar ulaştı her şey;sonra onun da etrafı sarıldı,kırılması için çok baskıya gerek kalmadı zaten,tek bir gözyaşı bile yeterdi belki...
Ulaşılmaz olduğunu sandığım her şey paramparça oldu,hiç şans kalmadı artık ve bu kez düşüncelerimle bile gerçeklikten uzaklaşmayı beceremiyordum.
Poyraz'ı biliyordu. Bilemezdi. Bunun mümkünatı yoktu. Annem tüm kanıtları yok etmişti ve Poyraz'ın ailesine susması için yüklü miktarda para vermişti. Olaydan kısa bir süre sonra da ülkeden gitmişlerdi. Şimdi nerede olduklarını ya da ne yaptıklarını bilmiyordum. O gün yaşananlarla birlikte ölümden bile daha keskin bir yoklukla çıkmıştı hayatımdan.
Düşünüyordum. O günün ufak bir parçasını bile anımsamak ruhumu tek bir yumrukla dağıtacaksa da yapmak zorundaydım. Orada yalnızdık. Bizden başka herkes balonun yapıldığı binanın içindeydi. Poyraz'la ben de gizlice çıkmıştık dışarı,güvenlikleri aşmak zor olmuştu. Sonra bunu başardığımızda da binadan uzaklaşabilmek için yanındaki parka kadar koşmuştuk. Yakalanma korkusuyla koşmaya devam ederken kalbimin ne kadar hızlı çarptığını ve ikimizin de yüzündeki gülümsemeyi unutamıyordum. Çünkü bu gecenin aynı gülümsemeyle biteceğine inanmıştım.
Annemi aradığımda bana söylediği her şeyi sırayla yapmıştım. Onu karanlık ve gözlerden uzak bir yere çekerken ağırlığı altında adeta ezilmiştim. Bacaklarından tutarak çekmek bile çok zor olmuştu. Annemin gelmesini beklerken birinin göreceği endişesiyle,aynı anda yaşananların ağırlığıyla ağlamamak için kendimi o kadar tutmuştum ki,kaslarım kaskatı kesilmişti.
"Çok dalgın görünüyorsun."
Günlerdir yaşananların ardından nasıl olduğumu veya nasıl göründüğümü sorguladığı ilk an...Oysa ona anlatmaya çalışmıştım. Nasıl yapacağımı bilmeden uzunca gözlerine bakmış,içimde biriken tüm bu zehri benden almasını dilemiştim. Annemdi o çünkü. Beni anlardı.
Anlamamıştı.
"Evet. Öyleyim bir süredir. Kafam dolu."
Devamını getirecekmiş gibi büyük bir nefes alsam da yapmadım. Gözlerini gözlerime çevirdiği o kısacık anın ardından yeniden telefonuna odaklanmıştı. Her kiminle konuşuyorsa ardı ardına mesajlar geliyordu. Ekranın üzerine hızla çarpan parmakları,dudaklarından fark etmeden döktüğü birkaç fısıltı ve çatık kaşlarıyla birlikte önemli bir mesele olduğu anlaşılırdı. En azından onun için.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AY'IN KANLI YILDIZLARI
Teen Fiction"Ölüm güzelliği fısıldadığında bir gül bile karanlığa gömülebilir,Luna. Yine de gülün ölümü zaten kendi içinde,çevresini saran dikenlerdeydi. Dikenleri gülü yalnızlaştırdı,güzelliğini alıp götürdü. Senin dikenlerin de zihninin içinde,kelimelerimin...
