AY'IN KANLI YILDIZLARI

3.Bölüm: "Korkuya Teslim,Kelimeleri Keskin"

Bölüm şarkısı: In The End-Tommee Profitt,Fleurie,Jung Youth

•

AY'IN KANLI YILDIZLARI

3.Bölüm: "Korkuya Teslim,Kelimeleri Keskin"

Göz kapaklarım yavaşça önüme düşüp yeniden açıldığı zaman karşımdaki yabancının varlığından hiçbir şey eksilmedi. Oradaydı,tam karşımdaydı ve gün geçtikçe benden uzaklaşmaya,yüzündeki her bir detayı zamanın silgisi ile yok etmeye devam ediyordu.

Tanıdığım Artemis Karaca tamamen yok olduğu zaman kiminle karşılaşacağımı bilmiyordum. Dahası,değişen tek şeyin bedenim değil,ruhum da olduğunu hissediyordum. Kendi benliğini kaybeden bir insanın yaşam rüzgarında savrulup gitmemesini sağlamak için yapılabilecek hiçbir şey yoktu. Bu nedenle aslında değişen şey,günler önce zihnimde başlayan kanamanın harelerimden oluk oluk akarak gitmesi değildi.

Değişen,hatta yok olan şey ruhumdu.

Kahverengi,aralarında incecik ışıltıları olan uzun,dalgalı saçlarımı omzumun sağ tarafında toplayarak yorgun bir nefes bıraktım. Göğsümün içinde sıkışan şeylerin acısı günlerdir devam ediyordu. Aldığım darbe sonrasında kalbimin etrafındaki koruyucu kalkan,göğüs kafesim ve kaslarım eriyip gitmiş gibiydi. Acısını ilk kez bu kadar derinden hissediyordum. Sanki elimi oraya attığım zaman ona dokunabilecektim,atışını parmaklarımla keşfedebilecektim ama onu korumaya hiçbir şekilde gücüm yetmeyecekti. Çünkü sınırlar çoktan aşılmış,var olmanın da ötesinde bir savaşın kurbanı olmuştum.

Yüzeyi çatlayan dudaklarım yavaşça aralanınca günlerdir içimde büyüttüğüm çığlık yine dışarı çıkmayı tamamen reddederek varlığını ruhuma ince ince işliyordu.

Birikiyordu ve acımasızdı.

Zihnimin duvarlarından akıp giden kelimelerin hiçbiri olumlu herhangi bir düşünceyle buluşmuyor,yüzümün önüne bir maske gibi inen karanlığı da zihnimin içine hapsediyordu. Damarlarımın içinde kol gezen korku,ruhuma yüklediği ağırlıkların ardından bana büyük bir yorgunluk bırakmıştı. Şimdi korksam bile panik içinde oradan oraya savrulamıyordum. Sadece bekliyordum. Yeni bir mesaj gelmesini bekliyordum.

O günün üzerinden günler geçmişti ama başka hiçbir mesaj almamıştım. Mesaj dışında başka bir şey de olmamıştı. Böyle söylüyor olmamın sebebi de yaptıklarının,belki de yapacaklarının telefonumun ekranında beliren herhangi bir mesajdan çok daha fazlası olabileceğinden haberdar olmamdı.

Başlattığı oyunun ilk adımlarını kusursuz bir biçimde gerçekleştirmiş,şimdi de aniden ortadan kaybolmuştu.

Bu bir strateji miydi? Bilmiyordum.

Yavaşça arkamı dönünce beni annemin dakikalar önce yatağımın üzerine seçmem için bıraktığı elbiseler karşılamıştı. Annemin bana sunduğu seçeneklerin hiçbirini üzerimde görmek,onları tenimde hissetmek istemiyordum. Fakat hepimizin öncelikleri vardı. Annemin önceliği de başta benim iyiliğim gibi görünse de sonra bana onu daha iyi tanımam konusunda büyük bir ders vermişti.

Onun için önemli olan tek bir şey vardı. Her zaman öyle olmuştu.

İtibar.

Şimdiki çabamız da bunun içindi. Bir hafta önce yaşanan felaketin izlerini çoktan silip attığımızı insanlara kanıtlamamız gerekiyordu. O yüzden bugün hep birlikte başka bir oyuna hazırlanıyorduk. Karaca ailesi olarak her zaman çok iyi rol yapmıştık. Aslında olmadığımız insanlar gibi görünme ve bunu insanlara entegre etme konusunda oldukça başarılıydık. Bugün yapacaklarımızın bize her zamankinden farklı ne gibi bir zararı olabilirdi ki?