ඒ වගේම මට ඕන වුණේ දක්ශකමින් මිසක් සල්ලි වලින්වත් ලස්සනින් වත් දිනන්න නෙවෙයි... මං ලස්සනද... අනේ මන්දා... මට පිලිකුල් කරන්න තරම් කැත රූපයක් තිබ්බෙ නැති වුණාට මට මහා ලොකු ලස්සනක් තිබුනෙත් නෑ... ඒ මගේ පරණ මතක... තවත් ඉවසන්න අමාරුයි... ඇත්තටම මට බෑ... පාන්දර දෙකයි වෙලාව... බෙහෙත් බෝතලේ වතුර එකක් එක්ක ගත්තු මම පාරේ ඔහේ ඇවිදන් ගියා... එළිය සීතලයි... මං බස් හෝල්ට් එකෙන් වාඩි වුණා... කම්මුල් දිගේ ගලාගෙන යන කඳුළු පිටි අත්ලෙන් පිහිට ගත්තු මම බෙහෙත් ඔක්කොම අල්ලට හලා ගත්තා...
"මියානේ අප්පා..."
වතුර එක බීලා බෙහෙත් ටික කටට දාගන්න යද්දිම මට ඇහුනෙ කවුරුහරි කෙඳිරි ගාන සද්දයක්... මං දැක්කේ බස් හෝල්ට් එකේම මුල්ලකට ගුලිවෙලා ඉඳපු වයසක හැල්මොනී කෙනෙක්ව...
