Onverwachts - Sven Kramer

Hoofdstuk 6

a/n:

Hi!

Alvast een vroege update omdat ik het vandaag een beetje druk heb en ik bang ben dat ik het anders vergeet.

Enjoy!

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

"Tot zo." zei Hailey nerveus toen ze Thialf binnen liepen. Zij en Kjeld waren deze keer met haar donkerrode Audi naar Thialf gereden zodat ze het afwisselden. "Succes! Ik weet zeker dat je mee mag naar China." antwoordde Kjeld en was trots op zijn enigste nichtje. "Thanks." glimlachte Hailey. Ze waren iets vroeger gekomen voordat de training zou beginnen. Het was nu acht uur in de ochtend en normaal gesproken begon de training om half negen. Ben vond het niet erg als door dit gesprek alles iets later uitliep. 

Met knikkende benen van de zenuwen liep Hailey naar het kantoor waar Ben altijd zat. Dit was een enorme kans aan de start van haar carrière die ze zeker met beide handen aan zou nemen. Helemaal naar Beijing? Was dat niet een te grote stap en kon ze het zo lang wel uithouden met Sven aan de andere kant van de wereld? Bij dat laatste schudde Hailey haar hoofd. Maakte ze zich daar nou serieus druk om? Ze ging, waarschijnlijk, naar Beijing voor haar zelf en niet om dat rotjoch. Ze zuchtte en duwde tegen de deur van het kantoor van de staffleden. 

Het kantoor was netjes opgeruimd. Het was dan ook nog het begin van de dag. Zelfs Diane en Tamara waren er nog niet. Er stond een groot bureau waaraan je met zijn vieren kon zitten rechts tegen de muur. Links daarvan stond een zwarte kast tegen de deur met allemaal registraties en dossiers van de schaatsers en nog veel meer dingen wat Hailey niet meer had onthouden van haar eerste dag. Maar in principe hoefde zij zich gelukkig alleen op het schaatsen te richten, iets waar het meisje blij mee was. "Hailey, goedemorgen, ga zitten." ze schrok op van Ben die inmiddels ook in het kantoor gearriveerd was. 

"Goedemorgen Ben." antwoordde Hailey beleefd en nam plaats op een van de rolstoelen aan het grote bureau. "Wil je een kopje koffie?" vroeg hij. "Ja lekker." knikte ze en hij liep weg richting het koffieautomaat op de afdeling om wat te halen. Niet veel later kwam hij terug en gaf een papieren bekertje aan Hailey. "Dank je wel." glimlachte ze en warmde haar handen op. Het was eind januari en het was erg fris en soms vroor het eventjes. Ze blies in haar bekertje zwarte koffie en zette het toen neer op het blad voor haar. Ben nam plaats aan een andere rolstoel aan de andere kant van het bureau. 

"Dus." zei Ben. "Dus..." herhaalde Hailey nerveus. "Jij wil vast weten waarom ik je precies gebelt heb." voegde hij eraan toe en ze knikte hevig. "Heb je al enig idee?" vroeg haar leidinggevende en ze schudde daarop haar hoofd. "Wij hebben gepraat met het team en naar jou gekeken tijdens de trainingen." Hailey haar mond zakte iets open maar sloot hem toen weer. "Oh." antwoordde ze, lichtelijk van haar stuk gebracht maar herstelde zich snel weer. "Ik snap dat het misschien wat onverwachts is maar het is het allemaal waard. Mensen van ons team hebben jou geobserveerd en willen je mee hebben naar Beijing." "Wat?!" riep Hailey blij uit en sprong op vanuit haar rolstoel die naar achteren reed. "Je hoorde mij wel." lachte hij. 

"Heel erg bedankt voor dit aanbod!" zei Hailey enthousiast. "Graag gedaan meis. Je doet het zo goed in je beginperiode en iedereen is tevreden over je. Bijna alle leden van het team zijn geselecteerd voor de kwalificaties van de Spelen." antwoordde Ben met een grote glimlach. "Wat fijn om te horen." zei Hailey terug en voelde een gelukkig gevoel door haar lichaam stromen. Ze ging over een paar weken mee naar Beijing! In fucking China! Ze kon wel een gat in de lucht springen maar probeerde zo rustig en professioneel mogelijk te blijven. "Maar, je moet mij een ding beloven." streng keek Ben het meisje aan. Oh shit, er zat een maar aan. 

"En dat is?" Hailey speelde met haar nagels. "Voor de Spelen beginnen is jouw contact met Sven verbeterd. Het maakt me niet uit wat er tussen jullie speelt. Maar zorg ervoor dat goed komt. Jij kunt zijn vertrouwen winnen, Hailey, dat weet ik zeker. Ook al zijn jullie beide koppig en stronteigenwijs. Ik ken Sven en ik ken jou." legde Ben rustig uit. "Vanaf nu geen gedonder meer, begrepen?" Hailey wist dat hij heel serieus was en ze knikte. Als ze nu tegen hem in zou gaan was het klaar. "Mooizo, dan zijn we het daarover eens." glimlachte Ben en zijn blik verzachte weer. "Ik zal je plaatsen in de groepsapp die over Beijing gaat. Daarin krijg je alle informatie over de reis etc. Je kunt het straks melden aan de jongens, dat is wat mij betreft prima." 

"Bedankt voor je tijd, Hailey." beide gaven ze elkaar een hand. "Graag gedaan en nogmaals heel erg bedankt." glimlachte Hailey naar Ben. Iedereen was zo aardig hier en er hing een relaxte sfeer. Ze werkte er nog net een kleine maand maar het voelde nu al als een echt thuis. "Veel succes op je training. En denk eraan." bij het laatste doelde Ben op Sven. "Ja, natuurlijk. Dank u wel." zuchtte Hailey. Ze zeiden elkaar gedag. Ben gooide de papieren koffie bekertjes weg in de overvolle prullenbak en leidde haar naar buiten. Hij had gelijk, bedacht ze zich, toen ze in haar trainingspak door de al lege catacombe liep van het schaatsstadion. Als ze aardig moest doen tegen Sven kon ze er beter direct aan beginnen anders kwam het er nooit van. 

"Leetje!" vrolijk werd ze begroet door Kjeld en Patrick Roest die haar overduidelijk op stonden te wachten. "Goedemorgen." glimlachte ze en probeerde niet te enthousiast te klinken. "Hoe ging het gesprek?" wilde Kjeld weten terwijl Hailey haar schaatsen vlak voor de baan aantrok. "Ja, daar ben ik ook wel eens benieuwd naar." glimlachte Patrick. "Dat vertel ik jullie zometeen als de rest erbij is." antwoordde Hailey geheimzinnig en deed alsof ze haar mond op slot draaide en de onzichtbare sleutel weggooide. Beide jongens kreunde en Hailey begon te lachen. "Ach, wat zijn jullie toch weer zielig! Wie het laatst bij de groep is, is een zacht gekookt eitje!" de jongens keken haar wat verrast aan, maar om woord bij daad te zetten, schaatste Hailey meteen weg en zette de jongens hun achtervolging in.