Onverwachts - Sven Kramer

Hoofdstuk 18

a/n:

Hi guys!

Eventjes een vervroegde update voor jullie als bedankje! Ik zag namelijk zonet dat dit verhaal op #10 ! staat in de #fanfiction lijst van de 8K verhalen! Ik wil jullie allemaal hartstikke erg bedanken voor het lezen van dit verhaal want ik had dit nooit verwacht!

Sindskort staat er een nieuw verhaal online over de band 5SOS als je meer van mij wil lezen! Enjoy en tot vrijdag!

Liefs, Lotte.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

"We moeten terug naar het hotel. Dit kan zo niet langer." Hailey schudde haar hoofd en keek toe hoe Sven de opkomende misselijkheid probeerde weg te spoelen met water. "Ik wil niet jouw avond verpesten, Lee." Kreunde hij en leunde weer tegen de wasbak. "Dat boeit me niet. Ik ben verantwoordelijk voor mijn schaatsers en ik wil niet dat je met een ziek gevoel hier blijft rondlopen. Als ze erachter komen dat ik wist dat er eten verkeerd op je maag gevallen is… Je hebt overmorgen een wedstrijd, ja.-" Hailey stopte in het midden van haar zin toen ze zich dat realiseerde. 

"Sven, we gaan nu terug naar het hotel. Of je het wil of niet. Je hebt morgen een fucking wedstrijd die je moet halen. Je kunt beter rusten." Hailey pakte zijn pols en trok hem weg bij de wasbak. "Oké, jij bent de baas." Piepte hij en ze knikte. Ze pakte zijn hand beter vast en loodste hem terug richting de warme zaal. "Laten we iemand van teamnl zoeken." Zei ze vastbesloten en keek de menigte rond. Het was rond elf uur en de muziek knalde hard door de boxen. 

"Patrick!" Ze zwaaide naar de jonge schaatser met donkere krullen. Ze vond hem leunend tegen een statafel met wat fris in zijn handen. "Jo, wat is er gebeurd?" Bezorgdheid verscheen op zijn gezicht toen hij zag dat Sven zich niet fit voelde. "Sven heeft iets verkeerds gegeten. Een of ander Chinees hapje. Ik weet niet wat er in zat maar hij voelt zich niet goed. We moeten terug naar het hotel want hij is er misselijk van." Legde Hailey snel uit. "Shit man. Zal ik het doorgeven aan Ben?" Vroeg hij en krabde achter zijn nek. "Ja, wie dan ook. De eerste van onze groep die je tegenkomt. Zeg maar dat Sven zich niet lekker voelt en we terug zijn gegaan." Antwoordde ze en hij knikte. 

"Zal ik doen." Beloofde Patrick en keek bezorgd naar zijn collega. "Gaat alles goed komen? Ik bedoel; jullie zijn maar met zijn tweetjes." Voegde hij eraan toe, "Ja, ik red mij wel met hem. Wij moeten nu gaan." "Oké, doe voorzichtig. Als ik Ben zie geef ik het door en vraag ik hem jullie te bellen." Ze knikte en trok Sven mee. 

-

"We zijn er." Meldde Hailey aan Sven terwijl ze de lift uit stapten in het sporters hotel van Nederland. Als antwoord kreunde hij wat onverstaanbaars wat Hailey niet kon verstaan. Gelukkig was het hotel maar op een kwartier loopafstand en waren ze er binnen een mum van tijd. Al moest ze hem half meeslepen en begon ze nu haar eigen rug te voelen. "Kom op, nog een klein stukje." Hailey duwde Sven richting hun hotelkamer en maakte de deur open. Sven liep gelijk door naar de badkamer en ze deed de deur achter zich dicht. "Hoe voel je je nu?" Vroeg ze en liep achter de jongen aan de badkamer in. Sven had zijn jasje en overhemd uitgedaan waardoor hij een ontbloot bovenlichaam had. Hailey moest haar best doen zich te concentreren en legde een hand op zijn rug. "Hoe denk je dat ik me voel?" Snauwde hij en gaf weer over in het toilet. 

"Sorry hoor. Ik probeer je alleen maar te helpen." Antwoordde Hailey en hij zuchtte. 
"Ik weet het. Het spijt me." Hij haalde trillerig adem en boog zich opnieuw voorover. "Hier." Nadat de meeste misselijkheid weggeëbd was gaf Hailey Sven een aspirine en voelde ze met een hand aan zijn voorhoofd. 

"Thanks. Wat doe je?" Vroeg hij verbaast. "Hopen dat je geen koorts gekregen hebt." Antwoordde ze droog en allebei schoten ze in de lach. "Oké maar dit is serieus kut." Zei ze met een zucht. "Hey, kijk me aan. Het komt goed. Ik moet alleen de meeste misselijkheid eruit gooien en daarna goed slapen." Zei Sven en ze keken elkaar aan. "Weet je het zeker?" Vroeg Hailey en hij knikte. "Zonder jouw hulp was ik niet eens hier gekomen." Antwoordde hij en er doorbrak een glimlachje op zijn gezicht. 

"En jij wou blijven, gek." Ze grinnikte en schudde haar hoofd. "Ik ben eigenwijs. Dat moet je zo onderhand weten." Zei Sven. "Ik wil niet graag op mijn geweten hebben dat er straks een topschaatser in het ziekenhuis ligt." Gaf ze schaapachtig toe en hij glimlachte naar haar. "Dat zou wel meevallen. Ik vind het wel schattig dat je zo bezorgd om me bent." Hailey zat hem aan te gapen. Kwam dat echt zijn mond? "Nou uh, bedankt." Mompelde ze verlegen en keek naar haar voeten. Hailey voelde Sven zijn hand en hij tilde haar gezicht op. Minutenlang keken ze elkaar aan en ze bestudeerde zijn groene ogen. Sven onderbrak het moment door zijn lippen tegen de hare te drukken. Hailey glimlachte tegen zijn lippen en zoende hem terug. 

"Dit had ik al veel eerder moeten doen." zei Sven na hun kus en ze gaven elkaar een glimlach. "Sven?" vroeg Hailey. "Ja?" hij leunde met zijn rug tegen de wasbak -met nog steeds een ontbloot lichaam- "Meen je dit echt of alleen maar omdat Ben het wil?" Hailey keek naar haar handen. "Fuck Lee, nee natuurlijk niet. Ik vond je al die jaren al leuk; hoe erg ik je ook dwars zat. Toen je vanavond de badkamer uitliep voor we weggingen bevestigde mijn gevoelens dat alleen maar meer." Sven haalde eventjes adem en het bleef stil. "Dank je. Ik vind jou ook leuk." fluisterde ze verbaast en hij gaf haar een knuffel. 

"Zullen we gaan slapen?" vroeg Sven en Hailey knikte terwijl ze een gaap niet kon onderdrukken. "Kom." hij pakte haar hand en trok haar mee richting de kamer. De twee maakten zich klaar om het bed in te gaan en Hailey sloot de gordijnen. Ze trok haar slaapkleding aan en twijfelde daarna. "Wil je alleen slapen of met mij?" vroeg Sven om de knoop door te hakken. "Ehm… Bij jou?" vroeg ze langzaam en hij knikte. "Ik doe niets wat jij niet wil, hé. Laten we het rustig aan doen." zei Sven en Hailey knikte. Ze kroop bij hem in bed en hij glimlachte. 

"Lee, als ik je ooit iets gedaan heb wat je pijn deed, dan spijt mij dat." zei Sven zacht naast haar. Hailey draaide zich om hem aan te kunnen kijken. "Dat heb je niet, Sven. Ik vond je alleen maar irritant." antwoordde ze en hij lachte hardop. "Het spijt me daarvoor." Sven drukte zijn lippen op de hare. "Voel je je al beter?" vroeg Hailey aan hem en hij knikte. "Nu zeker." fluisterde hij en drukte haar tegen zich aan.

"Welterusten, Sven."

"Welterusten, Lee." Hailey glimlachte en viel in slaap