Onverwachts - Sven Kramer

Hoofdstuk 13

a/n:

Dit keer een vroege update! Ik ga straks namelijk naar Texel en heb nu nog WiFi bij een vriendin van mij thuis. Check de laatste update op mijn prikbord voor mijn nieuwe verhalen!

Liefs, Lotte.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

"Goedemorgen." Kjeld kwam rond zeven uur in de ochtend het appartementje van Hailey ingestapt.

"Hey, goedemorgen. Ik moet nog eventjes mijn spullen pakken en dan kunnen we naar China!" Zei ze en hij knikte. "Doe maar rustig aan. Om kwart voor acht moeten we ons pas melden op de parkeerplaats van Thialf. Joy wacht in de auto en daarna halen we Sven op." Stelde Kjeld haar gerust en ze knikte. Hailey liep richting haar slaapkamer waar haar grote trolley klaar stond samen met een rugzak. De rugzak zat gevuld met persoonlijke spullen die ze wel mee mochten nemen in het vliegtuig. Gisteren was ze samen met de meiden aan het inpakken geweest en wonder boven wonder lukte het om alles erin te krijgen. Ze hadden nog een hele reis voor de boeg maar ze had veel zin in haar nieuwe avontuur met dit team.

"Ik ben klaar!" Ze zette de trolley in de kleine gang neer en nam hem in haar hand. "Lets go!" zei Kjeld enthousiast en samen liepen ze het appartement uit. De twee liepen de stenen trap af naar beneden en Joy reed de auto voor. "Hey meid! Heb je er zin in?" vroeg ze en Hailey knikte. "Ik kan echt niet wachten om in China te zijn." glimlachte ze. "Hier, geef maar aan mij." zei Kjeld en nam haar spulletjes aan. Nadat haar spullen naast de andere gedropt waren, ging Kjeld op de bijrijdersstoel zitten naast Joy en Hailey fronste haar wenkbrauwen. 

"Dit ga je me niet echt aan doen, hé?" vroeg ze aan haar neefje. "Wat?" vroeg Kjeld grijnzend en draaide zich om. "Doe maar niet alsof jullie dit niet gepland hadden! Moet ik nou echt met Sven achterin zitten?" stribbelde Hailey tegen. "Het is voor je eigen bestwil, nichtje. Het zijn maar twintig minuten, voor de rest hoef je hem heel de reis naar Peking niet te zien." antwoordde Kjeld. "Hmh." mompelde Hailey chagrijnig. "Ik dacht dat alles goed was tussen jullie." Joy keek haar verrast aan door de achteruitkijkspiegel van de auto. "Dat is ook zo. Maar dat betekent niet dat het nog erg ongemakkelijk is." antwoordde Hailey met een zucht. 

"Daar heb je gelijk in. Sven is af en toe gewoon een lastige jongen. Vooral nadat Jac gestopt is was hij niet meer zichzelf. Hij mist hem echt en dat merk je aan alles. Ik denk dat jij nu zijn boksbal bent." legde Joy rustig uit terwijl ze zich concentreerde op de weg richting Sven. "Maar nu niet meer." zei Hailey. "Godzijdank hebben jullie het eindelijk neergelegd. En hopelijk gedraagt hij zich nu ook beter." antwoordde Kjeld en ze knikte. "Dat hoop ik voor hem ook ja." mompelde ze en keek uit het raam. Buiten was het begonnen met regenen maar gelukkig zaten ze straks droog in de tourbus naar Amsterdam. Joy reed de straat bij Sven in en parkeerde de auto voor de deur zodat hij niet zoveel door de regen hoefde te lopen. 

"Goedemorgen." Nadat Sven zijn sporttas in de auto had gezet klom hij achterin naast Hailey. "Goedemorgen." mompelde Hailey en gaf hem een zwakke glimlach. "Laten we gaan nu we compleet zijn." zei Kjeld enthousiast en ze moesten allemaal lachen. "Dat lijkt mij nou een goed plan. Straks gaan ze weg zonder ons." antwoordde Joy en startte de motoren van hun auto. "Ben je gespannen?" wilde Sven weten en keek Hailey aan. "Een beetje." gaf ze toe en hij glimlachte eventjes naar haar. "Dat was ik ook bij mijn allereerste Olympische Spelen. Maar zodra je er bent, weet je wat je te wachten staat en gaat het vanzelf. Let op mijn woorden." moedigde hij haar aan. 

Het bleef vooral raar en vreemd dat ze zonder gedoe rustig met elkaar konden praten. Maar een vraag bleef nog telkens door Hailey haar hoofd dwalen. Deed Sven dit omdat het moest of omdat hij het echt zelf wilde? Ze gaf toe dat de jongen wel zijn best deed om haar vertrouwen terug te winnen. Hailey geloofde nu dat het een ongeluk was maar het zat haar nog steeds dwars dat Sven haar nooit was komen opzoeken tijdens haar revalidatie. Het kon nu niet meer rechtgezet worden dat wist ze ook wel maar ze probeerde het te vergeten. "Dank je wel." zei Hailey. Er viel een stilte en hij pakte zijn telefoon erbij. Ze legde haar hoofd tegen het raam en viel onrustig in slaap. 

"Hey, wakker worden. We zijn er." zacht werd Hailey wakker geschud. Ze opende haar ogen en keek in de groene van Sven. "Nu al?" vroeg ze en hij knikte. "Je kan straks in de bus verder slapen." zei Sven daarop en ze knikte. "Dan eh, laat ik je even met rust." mompelde hij en verliet de auto van Kjeld en Joy. Hailey vond dat hij best wel kon blijven maar voelde zich comfortabeler nu ze weer alleen was omdat het best krap was in de auto. Sven had dat vast ook opgemerkt. Hailey rekte zich uit, maakte haar gordel los en pakte haar rugzak. Daarna klom ze uit de auto en zag dat de rest de spullen aan het pakken was vanuit de achterbak. Ze was meteen klaar wakker. 

Op naar Peking!