Onverwachts - Sven Kramer

Hoofdstuk 12

Hailey herkende die stem uit duizenden maar bleef eigenwijs met haar rug naar hem toe staan. Ze hoorde zijn voetstappen dichterbij komen en beet op haar lip. "Lee." zei Sven en legde een hand op haar schouder. "Alleen vrienden mogen me zo noemen." snauwde ze en sloeg zijn hand weg. "Ik wilde alleen maar even vragen of alles wel goed gaat." gekwetst keek Sven haar aan en Hailey fronste. Net zat hij haar nog uit te lachen en nu was hij ineens lief? No way dat hij bezorgt was nu. Sven zat haar gewoon uit te dagen om te kijken tot hoe ver hij kon gaan. Ze deed niet mee aan dit spelletje. Niet meer. Ze wilde niet haar kans aan de Olympische Spelen verknallen. 

"Laten we hiermee stoppen." Hailey keek verrast maar moe op toen ze zijn stem opnieuw hoorde. "Tenminste, jij moet stoppen voor het wegrennen van de waarheid." "Voor het wegrennen van de waarheid? Oh, ik weet heel goed wat dat is, Sven!" verontwaardigd keek Hailey naar de beste vriend van haar neefje. Verdomme, ze trapte er weer in. Hailey moest er gewoon niet op reageren. Dat was precies wat hij wilde. "Misschien moet je mij überhaupt mijn verhaal laten doen zonder naar me te schreeuwen." Sven praatte rustig verder en negeerde haar opmerking van daarnet. "Jij haalt het bloed onder mijn nagels vandaan." ze schudde haar hoofd en hij lachte hardop. 

"Doe ik dat?" vroeg hij geamuseerd en sloeg zijn armen over elkaar. "Nogal ja!" onbegrijpelijk keek Hailey hem aan en stond in het midden van de tuin van Kjeld en Joy. "Sorry, dat was nooit mijn bedoeling geweest." Sven liep naar haar toe en ze hield haar adem in. "Doe je dit nog steeds omdat het moet?" vroeg Hailey. "Nee, anders was ik hier toch niet. Hailey, ik wil al een hele tijd vertellen dat het een ongeluk was. Ik liet je niet expres in dat wak vallen tien jaar terug." antwoordde Sven bloedserieus en keek haar aan. "O-o-ongeluk?" Hailey ging zitten op een tuinstoel en legde haar hoofd in haar handen. "Ja, ik deed het niet expres. Maar toen ik dat wilde uitleggen stond je me alweer uit te foeteren." allebei grinnikten ze even bij het beeld daarvan. 

"Ik heb er wel een slecht been aan over gehouden." Hailey keek op naar Sven die bij haar was komen zitten. Het was zoveel. Net lachte hij haar weer uit, daarna kwam hij ineens naar haar toe vanuit zichzelf en nu maakte hij zijn excuses voor iets wat een ongeluk bleek te zijn. "Ik blijf me er voor altijd schuldig over voelen." Sven keek haar niet aan. Wat? Verstond ze hem goed? Waar is de jongen gebleven met de sarcastische opmerkingen? "Beter van wel, ja." streng keek ze hem aan en hij knikte meteen. "Hoe kan ik zeker weten dat je niet tegen me liegt?" vroeg Hailey. "Ik weet het niet… Laten we gewoon opnieuw beginnen, oké?" vroeg Sven en keek haar aan. Hailey knikte. "Oké, opnieuw beginnen. Dat betekent nog niet dat ik je vergeven heb." 

"Ik denk niet dat je nu een vriendschappelijke knuffel van me verwacht." zei Hailey. "Nee, zeker niet, laten we niet te snel gaan." Sven legde weer een hand op haar schouder en dit keer schudde ze hem niet van zich af. "Ik ben blij dat je achter me aangekomen bent." zei ze en keek hem aan. "Ik ook. Eigenlijk wilde ik vervelend doen maar toen ik je daar zo zag..-" grijnsde Sven en haar ogen werden groot. "Grapje toch!" zei hij snel en ze liet een opgeluchte grinnik horen. Samen pratend liepen ze naar binnen en iedereen zat hun verbaast aan te kijken. "Wat is er?" langzaam keek Hailey op en ontmoette de blikken van de rest. "Jullie timmeren een keer niet op elkaar in. Dit is echt heel bijzonder." sprak Joy als eerste. Sven en Hailey snapten het eindelijk en keken elkaar glimlachend aan. 

"Wil je een biertje? Nu kan het nog." vragend keek Sven haar aan. "Ga je me dronken voeren? Maar ja, ik wil graag een biertje." Sven liep grinnikend naar de keuken en met nog een wirwar van vragen in haar hoofd liep Hailey terug naar haar plek op de bank. "Wat is er daar gebeurt?" vroeg Tamara met opgetrokken wenkbrauwen en afwachtend keken de meiden haar aan. "We hebben wat gepraat, meer niet. En het een soort van goed gemaakt, denk ik?" Antwoordde Hailey twijfelend. "Knap van je." Glimlachte Joy bemoedigend naar het meisje. "Hier." Ongemakkelijk stond Sven voor haar en reikte het glas aan. "Dank je wel." Glimlachte Hailey en pakte het aan. "Voor jou altijd, dat weet je toch!" Hij grijnsde.

"We gaan nu niet ineen keer slijmen, hé Kramer." Grapte Hailey en lachend liep Sven weg van haar.