Önümdeki tuvale resmimi çizerken bahçenin kapısından bana seslenen Soobin'in sesini duymuştum. Kafamı tuvalden kaldırıp Soobin'e baktığımda şirin gülümsemesini görmüştüm. Onun sevimliliğine ben de güldükten sonra "yemeğe gel" komutunu alıp elimdekilerini bırakıp içeri doğru ilerledim. Mutfakta bir şeyler hazırlayan Soobin'i görünce gülümsedim. Ondan gizlice masanın üzerindeki yemeklerden araklarken birden elime bir tokat yedim.
"Önce ellerini yıka pasaklı!"
Gülerek yanağına bir öpücük bıraktım ve sevimli hareketler yapıp kızmamasını sağladım.
"Tamam kızma Binn gidiyorumm ~"
Aegyo yaparak banyoya doğru ilerlediğimde Soobin'in bana olan küfürlerini duymamla küçük bir kahkaha atmıştım. Soobin'le 5 yıl önce hastane de tanışmıştık. Ben o kabus gibi olan gecenin sabahında intihar girişiminde bulunmuştum. Hastaneye getirildiğimde ise Soobin'le koridor da karşılaşmıştık. Ben biraz hareket etmek adına koridor da yürümeye karar vermiştim. O da ameliyat olmuş ve onunda biraz hareket etmesi gerekiyormuş. Chan hyung sıkılmamam için beni Soobin'le konuşturmuştu. Ve şundan bahsedeyim benim bu zorlu sürecimde Chan hyung hep yanımda olmuştu hep olduğu gibi. Tabii ki Minho ve Felix hyung da benimle ilgilenmişti. Eh Minho hyungdan da azar yemeyi ihmal etmemiştim tabii.
Kendime bir aptal yüzünden nasıl kıydığımı sorup durmuştu hep ve kızmıştı. E haklıydı tabii. Minho hyung durur mu sizce? Gidip onun ağzına sıçmıştı sanırım ve bunu duyduğumda ilk şaşırmıştım ve sonra bir kahkaha patlatmıştım. Ellerine sağlık Minho hyung, ellerin dert görmesin.
Yıllar böyle geçerken biz Soobin'le daha çok yakınlaşmaya başladık. Birbirimizin evlerine gidip geldik,buluştuk, beraber vakit geçirdik. Ama aramızda duygusal bir bağ olmadı. Ben her ne kadar ihanete uğrasam da ondan sonra kimseyle duygusal bir bağ kurmadım,kuramadım. Neden olduğunu bilmiyordum ama kimseyi onun kadar sevemiyordum. Bu yüzden bu yanımdan nefret ediyordum. Onu unutmaya çalıştım, yanımda Soobin vardı. Ona odaklandım. Onu kullanmadım böyle bir amacım asla olmadı. Ama ne yapsam o anlamda sevemedim Soobin'i. Aradan yıllar geçmesine rağmen ben kimseyi sevemiyordum. Ama şöyle bir gerçek var ki onu asla affetmeyeceğim. Onu göreceğimide sanmıyorum ama eğer bir gün olur ki karşıma çıkarsa yüzüne bakmayacağım. Onun benim sevgime bakmadığı gibi. Ben bir zamanlar şuna inanıyordum.
Sevgi insana her şeyi yaptırabilir, bir de sevgisizlik.
Biz Soobin'le en iyi yakın arkadaşlardık. Tabii bana yaklaşan olunca sevgilim rolü yapmaktan çekinmiyordu,ben de bundan rahatsız olmuyordum zaten. Bu zorlu sürecimde de yanımda olan bir diğer kişi de Soobin'di. Bana çok kez onu unutmam için kendisini kullanabileceğimi söylemişti. Ben de tabii ki bu teklifi kabul etmedim. Niye edeyim ki? Ben insanları kullanmayı sevmezdim,ama insanlar beni kullanmayı severdi. Aynı senin gibi Hyun,sen insanları kullanmayı seversin.
-flashback-
Yine onunla olan anılarım aklıma gelmiş, Soobin'in göğsüne başımı koymuş ağlıyordum. Aldatılmamın üstünden yaklaşık 6 ay geçmiş ama ben hâlâ atlatamıyordum. Denedim, kahretsin çok denedim unutmayı ama beceremiyordum. Ağlamaya devam ederken Soobin'in sesini duydum.
"Beni kullan."
Anlamsız bir şekilde kafamı kaldırıp Soobin'e baktım. Neyden bahsediyordu?
"Ne?"
"Onu unutmak için beni kullan diyorum,beni onun yerine koy. Oymuşum gibi davran."
"Soobin hayır asla böyle bir şey yapmam. Sen benim yakın arkadaşımsın sana böyle davrananam. Böyle bir şey istemen hata benden."
"Seni böyle görmeye dayanamıyorum ama Jeongin."
"Zamanla geçecek Soobin. Söz veriyorum,onu unutacağım.
Yalandı. Koca bir yalandı onu hâlâ unutamamıştım.
__________________________________________
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
