{ 𝑹𝒆𝒅 𝑭𝒍𝒐𝒘𝒆𝒓🥀} 𝐊𝐨𝐨𝐤𝐌𝐢𝐧

قسمت بیست و دوم

-و بعدش!؟..
-من عاشقتم، حتی اگه.. نتونم باهات باشم.. می‌خوام بدونی تا لحظه مرگم جونگکوک.. تا خودِ خودِ اون آخرین نفسی که می‌کشم عاشقت می‌مونم!
جونگکوک لبخند زد. دست هایش را قاب صورت شاهزاده کرد و لب هایش را به آرامی بوسید.
جیمین صورتش را فاصله داد، دست هایش را روی لباس جونگکوک‌خش داد.
-این .. درست نیست..
-بهم بگو جیمین..درست و غلطش رو کی مشخص می‌کنه!؟
حق با جونگکوک بود.. درست یا غلط بودن این عشق را که مشخص می کرد؟! آنها.‌.. شاید می‌توانستند از هم جدایشان کنند.. اما حق تصمیم گیری بر قلب هایشان را نیز داشتند؟ جرات گذاشتن اسم"غلط" روی عشق پاکشان را چطور!؟
به هیچ وجه!
پوزخندی به افکارش زد، و لب هایش را به آرامی روی لب های جونگکوک گذاشت، و بر خلاف افکار جنون آمیزش، بوسه آرام و عاشقانه ای را در پیش گرفتند، بوسه ای که در آن شب زیبا، توی سینه ی شاهزاده کوچولو حک شد.. و متاسفانه.. افسانه عشقشان را ساخت!..
چند ساعت بعد، پسران کنار رودخانه، زیر درخت زیبای شکوفه های گلاس نشسته بودند، پسر بزرگ تر با لبخند نگاهش کرد، موهای مشکی و بلند پسر تضاد زیبایی با هانفوی سفیدش داشت، و جیمین این زیبایی را تحسین می‌کرد. در چشمانش خیره شد، و‌متقابلا همان نگاه گیرا را دریافت کرد.
لبخندی زد، بیشتر به درخت تکیه داد، بالای سرش را نگاه کرد و چشمش به گل ریزان آرام و زیبای درخت افتاد.
دست پسری که کنارش نشسته بود را گرفت و سرش را روی شانه اش گذاشت.
- آخرای پاییزه، عجیبه که این درخت زرد یا خشک نشده. تا جایی که یادم میاد، همیشه همینطوری سرحال بوده.
جیمین سرش را به نشانه مثبت تکان داد، موهای بلند مشکی اش که تازه کوتاه کرده بود و به زیر کمرش می‌رسید را بین انگشت هایش گرفت، و ارام بهشان ور میرفت. در این حین، از جونگکوک پرسید:
-چیزی راجب افسانه ی ساکورا شنیدی؟!
جونگکوک سرش را به علامت منفی تکان داد، که موهایش به صورت جیمین برخورد کرد.
پسر بزرگ تر خندید و موهای او را از صورتش کنار زد.
-وقتی خیلی نزدیکمی اینطوری نکن‌گیسوکمند.
جونگکوک خندید.
-باشه، متاسفم. داشتی می‌گفتی؟
جیمین بار دیگر نگاهش را به شکوفه های بالای سرش سپرد.
-پشت این درخت یه افسانه هست، افسانه  درخت ساکورا.
جونگکوک دستش را پشت جیمین برد و آرام موهای سرش را نوازش می‌کرد.
صدای آب روان رودخانه، خش خش ارام و گل ریزان بالای سرشان، و همچنین هوایی که کم کم سرد تر می‌شد، و آغوش پسری که درونش جا خوش کرده بود و آرام‌توسطش نوازش می‌شد،جیمین می‌توانست سوگند بخورد این لحظات رویایی را با هیچ چیز جز خودش عوض نخواهد کرد..
به لبخندی بسنده کرد و بیشتر از این‌جونگکوک را منتظر نگذاشت و حرفش را از سر گرفت.
- وقتی هنوز جنگ بوده هیچکس وارد این جنگل نمی‌شده.
-آره، شنیده بودم.
-می‌گن این درخت، نماد عشق دو نفر بوده. وقتی هنوز جنگ بود کسی وارد این جنگل نمی‌شد چون واهمه عجیبی ازین جنگل داشتن و با خرافه های توی سرشون زندگی می‌کردن.. اون دو نفر اولین آدمایی بودن که پا توی جنگل گذاشتن.
-چطور اونا نترسیدن؟
-نمی‌دونم.. یکیشون درخت بالای سر ما بوده، و دیگری یه انسان عادی!
جونگکوک متعجب نگاهش را به شکوفه های بالا سرش سپرد.
-این؟!
-اهوم..‌ یه درخت خشک و بی روح، که وقتی نیمه ی دیگش رو پیدا می‌کنه کامل می‌شه، اون یه درخت خشک بود و معشوقش شکوفه هاش، اونا عاشق شدند، باهم ادغام شدند، درخت افسانه ای ساکورا رو تشکیل دادند، و اینطوری، باهم  و کنار همدیگه معنی پیدا کردند!..
جونگکوک لبخند زد.
-افسانه قشنگی داشتن، با یه پایان قشنگ تر!
دست از نوازش موهای جیمین برداشت، چانه اش را گرفت و صورتش را خیلی آرام مقابل خود قرار داد. بوسه آرام و کوتاهی به لب هایش زد و گفت:
-بهت قول میدم، داستان عشق ما حتی خیلی زیبا تر از اون می‌شه، اونقدر زیبا که از زبان کسی نیفته، اونقدر زیبا که افسانه ی خودمون رو می‌سازیم!..
جیمین خندید.
-فکر می‌کنی قراره عشق ما یه افسانه داشته باشه؟
جونگکوک سرش را تکان داد.
-عشق ما افسانه ای می‌شه، که روزی از زبان مردم نیفته!
جیمین لبخند شیرینی زد و هیچ نگفت. اما با دیدن جای کبود شده روی گردن جونگکوک، پوزخندی پیروز مندانه زد.
-شاهکار من عالیه!
-منظورت چیه؟
-گردنت کبوده، جونگکوک شی!
جونگکوک دستی به گردنش کشید و یاد سناریوی جلو نگهبان و گازی که جیمین از گردنش گرفت افتاد‌.
پوزخندی زد.
-اگه انقدر دلت بوس می‌خواست فقط باید بهم می‌گفتی!
-هی، بحثو عوض نکن، داشتم جلو اون نقش بازی می‌کردم!
-جدی؟
-معلومه!
-پس گردن من چیه اینجا؟ شاهد عینی شاهکارت!
-بخاطر این بود که وقتی بهم گفتی دختر باز دیوونه بهم برخورد!