DREAMS 💜️ || JIMIN Centric (COMPLETED)

Chapter 17

පැය ගානක මහන්සියකින් පස්සෙ මන් ඩ්‍රෝම් එකට එනකොට උදේ දෙකත් පහු වෙලා.. නිදා ගන්න තව පැයක් දෙකක්  විතරක් ඉතුරු නිසා මන් ආවෙ කොහේ හෝ වැටිලා නිදා ගන්න අදහසින්..

මේ වෙනකොටත් හ්යොන්ග්ලා  හැමෝම වගේම අන්තිමටම නිදා ගන්න සොක්ජින් හ්යොන්ග් පවා නිදි කියල දන්න නිසාම දෙපාරක් නොහිතාම මන් ඩ්‍රෝම් එක ඇතුලට ඇතුල් උනේ වෙනදා වගේ පරිස්සම් වෙන්නෙ නැතුව.. වෙනදා නම් මන් එනකන්ම ලිවින් රූම් එකේ සෝෆා එකේ නිදා ගන්න හ්යොන්ග් මන් ආපු ගමන්ම පැය ගානක දේශනයක් පටන් ගත්තත් අද හ්යොන්ග් පවා ගොඩක් මහන්සි උණු නිසා ඒ තරම් වෙලාවක් මන් එනකන් බලන් ඉන්න සොක්ජින් හ්යොන්ග්ට පුලුවන් කමක් කොහෙත්ම නැහැ කියල මන් දැනන් හිටියා...

ඒ නිසාම එතරම් සැලකිල්ලක් නොදක්වා කලබලෙන් ඇරපු දොරෙන් මන් ඩ්‍රෝම් එකේ ලිවින්ග් රූම් එකට ඇතුල් උනත් මන් දැක්කෙ හොස්පිට්ල් එකෙ ඉදන් ඇවිත් ඩ්‍රෝම් එකෙ ගත කල දවස් දහයක් පුරාවට මන් හිතාමතාම මඟ අරින්න උත්සාහ කල ඇස් දෙකක්..

ඒ ඇස් නොහිතපු විදිහට මන් ළඟ නතර වෙලා තිබුණා...

නොහිතපු මොහොතක...

නොහිතපු තැනක..

දුකක්.. වේදනාවක්.. පසුතැවීමක්.. සියල්ලක්ම මිශ්‍ර වුණු හැඟිම් ගොන්නක් පෙනවපු ඒ ඇස් දෙක මන් ළඟ නතර වෙලා තිබුණෙ මන් බලාපොරොත්තු නොවුණු විදිහට..

ඒ ඇස් වලින් පෙන්වන හැම වේදනාත්මක හැඟීමකම අයිතිකාරයා මන් කියල මගේම ඇතුලාන්තය මට පිලිතුරු දෙනකොට ඒ ඇස් මඟහැර හිටීම හැර අන් කල හැක්කක් මන් නොදැන හිටියා..

හරි හෝ වැරදි වේවා මට මේ මොහොතෙ ඕන කර තිබුණේ වෙනස් වීම පමණයි..

ඒ වෙනස් වීම දරා ගැනීමට තරම් ශක්තිමත් හදවතක් මට අවශ්‍ය වෙලා තිබුණා..

හැමදාමත් වගේ මාව දුර්වල කරන ඒ අමුතු මන් වත් හරි හැටි නොදන්නා නමක් නැති බැඳීම් වලින් පලා යන්න මන් මේ තරම් උත්සාහ ගන්නෙ ඒ නිසාම වෙන්න ඇති...

"හ්යොන්ග්... කෑම කමු.. ඔයා එනකන් මන් බලාගෙන හිටියෙ.. ඔයා එක්කම කෑම කන්න..."